Όνειρα έχετε;

Ανεξάρτητα από το αυτονόητο αίτημα για μια δικαιότερη κοινωνία που θα γίνεται κάθε μέρα περισσότερο πιεστικό, ανεξάρτητα κι από τη σημερινή κατάσταση κοινωνικής αναλγησίας που αργά ή γρήγορα θα πάρει ένα τέλος μαζί με την κυβέρνηση των Ολετήρων, η ουσία παραμένει ότι πολλά από τα αγαθά που τροφοδοτούν την, έστω και αποδυναμωμένη εγχώρια ζήτηση, πρέπει να αρχίσομε να τα παράγομε και πάλι εγχώρια.

Αυτοκίνητα ίσως να μην μπορούμε να παράξουμε, αλλά φάρμακα μπορούμε. Τι τους έχουμε σπουδάσει όλους αυτούς τους τεχνολόγους, βιολόγους, χημικούς, φαρμακοποιούς που κάθονται ετεροαπασχολούμενοι ή άνεργοι? Πόσα διδακτορικά φαρμακοκινητικής αραχνιάζουν αναξιοποίητα και ξεχασμένα σε σκονισμένες βιβλιοθήκες? Αλλά κανείς «ταγός» σε αυτόν τον τόπο της αρπαχτής, δε βλέπει σε ορίζοντα μεγαλύτερο από το πέρας της μεγάλης μύτης του, μύτης ίσια με του Πινόκιο. Και καλά τα φάρμακα, δύσκολη δουλειά, αλλά ούτε σκόρδα? Διότι δεν είναι ανέκδοτο ότι φτιάχνομε σκορδαλιά με κινέζικα σκόρδα την ώρα που τα χωράφια μένουν παρατημένα κι ακαλλιέργητα· είναι η πραγματικότητα.