ΜΙΑ ΝΟΜΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Η δανειακή σύμβαση, με την οποία η Ελληνική Δημοκρατία άντλησε 80 δις ευρώ, υπογράφηκε από τον Υπουργό Οικονομικών και τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για λογαριασμό της χώρας και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που εκπροσωπεί τους δανειστές (χώρες του ευρώ) και την Γερμανική Κρατική Τράπεζα Επενδύσεων που εκπροσωπεί την Γερμανία (χώρα ευρώ). Το ΔΝΤ χορήγησε περίπου 30 δις ευρώ στην Ελλάδα με απλή εκταμίευση ύστερα από αίτημα της χώρας χωρίς σύμβαση δανείου σύμφωνα με τις συνθήκες για τη συγκρότηση του ΔΝΤ. Το μνημόνιο που προηγήθηκε της δανειακής σύμβασης και της εκταμίευσης του ΔΝΤ σχεδιάστηκε από την Ελλάδα, την ΕΚΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ.  Στην ΕΚΤ είναι μέτοχος και μεριδιούχος η Τράπεζα της Ελλάδας και όχι  ότι το ελληνικό Δημόσιο. Στο ΔΝΤ ως χώρα – μέλος  και μέτοχος προσχώρησε η Ελλάδα με δάνειο από την Τράπεζα της Ελλάδας, αλλά και εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ είναι η Τράπεζα της Ελλάδας. Επαχθές ή απεχθές χρέος είναι το χρέος που δημιουργείται α) χωρίς τη συναίνεση της κοινωνίας, β) δεν εξυπηρετεί το γενικό καλό και τον σκοπό του δανείου γ) ο δανειστής έχει γνώση της αναποτελεσματικής χρήσης του δανείου. Οι χώρες του ευρώ έχουν σχηματίσει το Γιούρογκρουπ  (Ευρωομάδα). Αυτή η ομάδα δεν παίρνει αποφάσεις δεσμευτικές. Δεσμευτικές αποφάσεις για τις χώρες και τους πολίτες της ΕΕ  παίρνει το Συμβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σύμφωνα με τις συνθήκες για την ΕΕ από το  Μάαστριχτ μέχρι την Λισαβόνα. Στο Συμβούλιο βγαίνουν αποφάσεις με βάση την πλειοψηφία. Κάθε Κράτος έχει ψήφους ανάλογα με τον πληθυσμό του π.χ. η Γαλλία, η Γερμανία και η Πολωνία έχουν περισσότερες ψήφους από την Ελλάδα και την Ολλανδία.ΜΝΗΜΟΝΙΟ : Το μνημόνιο αν και ψηφίστηκε από το Κοινοβούλιο δεν έχει καμία ισχύ. Δεν είναι νόμος. Δεν δεσμεύει κανέναν, ούτε το κράτος ούτε τους πολίτες. Δεν είναι λοιπόν διεθνής συνθήκη.  Για να εφαρμοστούν, όσα έλεγε το μνημόνιο,  έπρεπε να ψηφιστούν και οι υπόλοιποι νόμοι του ασφαλιστικού, του εργασιακού, του φορολογικού κτλ. Η ψήφιση του μνημονίου από το Κοινοβούλιο ήταν περιττή. Όποιος είπε λοιπόν όχι στο μνημόνιο δεν σημαίνει ότι είπε όχι στα μέτρα. Τα μέτρα μετά από το μνημόνιο δεν ψηφίστηκαν μόνο λόγω του εκβιασμού «παίρνετε αυτά τα μέτρα για να πάρετε τη δόση σας», αλλά και γιατί η ΕΕ υποχρέωσε με αποφάσεις το ελληνικό κράτος. Το Συμβούλιο έβγαλε μία απόφαση σχετικά με τα μέτρα που  έπρεπε να αναληφθούν από τη χώρα. Αυτή η απόφαση ήταν δεσμευτική και οδήγησε στο μνημόνιο (που δεν ήταν δεσμευτικό) και στους νόμους για το ασφαλιστικό, το εργασιακό, το φορολογικό κτλ. που έφεραν πράγματι τις μεταρρυθμίσεις. Οι παραπάνω αποφάσεις εκδίδονται με βάση το άρθρο 126 της Συνθήκης της Λισσαβόνας που ψηφίστηκε και κυρώθηκε από τη βουλή  από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Με τη συνθήκη της Λισαβόνας παραχωρήθηκαν εξουσίες στην ΕΕ και όχι με το μνημόνιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ που επιβάλλει και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα το οποίο θα εφαρμοστεί με τους νόμους που   θα ακολουθήσουν (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις και εισοδ