Επιτροπη ανταγωνισμου: το παιχνιδι παιζεται στισ… καθυστερησεις

Όποιος αμφιβάλλει ότι στον καπιταλισμό ο ανταγωνισμός είναι κάτι σαν την ξύλινη βροχή, δηλαδή αντίφαση επί τοις όροις, αρκεί να ρίξει μια ματιά στο βαθμό συγκέντρωσης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος όπου το 95% του ενεργητικού το ελέγχουν 5 μόλις τράπεζες ή στην εξαφάνιση δεκάδων χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στα χρόνια των μνημονίων, προς όφελος φυσικά των μεγάλων και δη των πολυεθνικών. Κι αν συνεχίσει να αμφιβάλλει ακόμη και τότε, μια ματιά στα έργα και τις ημέρες της Επιτροπής Ανταγωνισμού θα τον πείσει…

Η Επιτροπή Ανταγωνισμού με βάση το νόμο ίδρυσής της (3959, αρ. ΦΕΚ 93/20 Απριλίου 2011) λειτουργεί ως ανεξάρτητη αρχή που εποπτεύεται από τον υπουργό Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας. Με απόφαση μάλιστα του ίδιου του υπουργού καταρτίζεται κώδικας δεοντολογίας που ρυθμίζει τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων των μελών της Επιτροπής και του προσωπικού της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού. Αυτό ωστόσο δεν έχει συμβεί. Γραφειοκρατική λεπτομέρεια; Καθόλου! Η απουσία σχετικού κώδικα δεοντολογίας αφήνει ελεύθερο το πεδίο για περιπτώσεις κραυγαλέας σύγκρουσης συμφέροντος των μελών της Επιτροπής με ελεγχόμενες επιχειρήσεις και εξωτερικούς συνεργάτες, που θα είχε ενδιαφέρον αν επιχειρούσε κάποιος να τις αποτυπώσει σε χαρτί! Μάλιστα, η ευθύνη δεν βαραίνει το υπουργείο, ούτε τις μέχρι σήμερα πολιτικές του ηγεσίες, καθώς ο νόμος αναφέρει πως ο Κώδικας καταρτίζεται «ύστερα από γνώμη της Επιτροπής Ανταγωνισμού». Η αδιαφορία της να γνωμοδοτήσει σχετικά μέχρι σήμερα μόνο τυχαία δεν είναι…