«Βοήθεια, φεύγει ο Γιούνκερ!»

Ο ευρωπαίος ηγέτης Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία του Λουξεμβούργου στις 11 Ιουλίου. Η Frankfurter Allgemeine Zeitung αναρωτιέται πώς θα μπορέσει η ΕΕ να λειτουργήσει χωρίς την προσωπικότητά του που ενσωματώνει τα βασικά στοιχεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Η παραίτηση του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ είναι κατά κύριο λόγο ένα εσωτερικό θέμα για το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου. Οι μυστικές υπηρεσίες του Λουξεμβούργου, ένας οργανισμός που φέρεται να έχει 60 υπαλλήλους, φέρεται να έχει μια «δική του ζωή»,

ή τουλάχιστον μία στην οποία ο πρωθυπουργός παρέλειψε να ασκήσει επαρκή έλεγχο.
Στις ρίζες του θέματος είναι μια υπόθεση που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1980, αλλά δεν είναι σαφές εάν η παραίτηση του Γιούνκερ σημαίνει ότι θα εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή του Λουξεμβούργου. Θέλει να οδηγήσει το Χριστιανικό Κοινωνικό Λαϊκό κόμμα του στην προεκλογική εκστρατεία και είναι πολύ πιθανό ότι ο δημοφιλής ακόμα πολιτικός, ο οποίος έχει διατελέσει πρωθυπουργός από το 1995, θα είναι ο αρχηγός και της επόμενης κυβέρνησης.
Οι δονήσεις στο Λουξεμβούργο δεν θα κλυδωνίσουν την Ευρώπη, παρότι ο Γιούνκερ διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες. Ήδη από το 1991, ασκεί την προεδρία του Συμβουλίου Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων (ECOFIN) και γι’ αυτό συμμετείχε σημαντικά στο σχεδιασμό της ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης και από το 2005 μέχρι τις αρχές του 2013 ήταν πρόεδρος της Ευρωομάδας των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης. Η παραίτησή του δεν είναι μόνο συμπτωματική, αλλά και άκρως συμβολική.
Ισότιμα, ​​στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων
Ο Γιούνκερ αποτελεί ζωντανή απόδειξη των νέων και τροποποιημένων ρόλων που μπορούν να διαδραματίσουν τα μικρά κράτη στην ευρωπαϊκή μεταπολεμική πολιτική, κινούμενα από την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα στην Επιτροπή και μέχρι την σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα μικρά κράτη δεν είναι πλέον οι επαρχίες του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, αλλά κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων επί ίσοις όροις με το Γάλλο πρόεδρο, τη Γερμανίδα καγκελάριο και τον βρετανό πρωθυπουργό. Οι ηγέτες τους μιλούν επί ίσοις όροις, με μια ευρωπαϊκή ιδιότητα, με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Αμερικανό ομόλογό του Μπαράκ Ομπάμα.
Σε εκείνο το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τα μικρότερα κράτη μέλη δεν έχουν ποτέ αμφισβητήσει τον ηγετικό ρόλο των μεγαλύτερων κρατών που έρχονται με το μεγαλύτερο οικονομικό βάρος και την πολιτική εξουσία τους. Αλλά θέλουν να μιλήσουν και να έχουν λόγο στις αποφάσεις και ο Γιούνκερ έχει αποδείξει ότι μπορεί να φέρουν και την ευφυΐα και τις ικανότητές τους.

Ο Γιούνκερ ενσαρκώνει ένα άλλο βασικό στοιχείο του ευρωπαϊκού σχεδίου: τη βασική ευρωπαϊκή Χριστιανοδημοκρατική συναίνεση που έχει σχηματοποιήσει την ενοποίηση μέσω των ιδρυτών όπως ο Σούμαν, ο Ντε Γκάσπερι και ο Αντενάουερ. Αυτό βασίζεται στην ισορροπία μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας και σε μια κοινωνική (και κοινωνικο-πολιτική) συναίνεση που ο σοσιαλδημοκράτης, πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέραρντ Σρέντερ συνόψισε σε μια μεστή φράση: «Αν τα πράγματα πάνε καλά για την γερμανική βιομηχανία , τα πράγματα πάνε καλά και για τους Γερμανούς εργάτες».

«Ντεμοντέ;»

Αυτός ο οργανισμός έχει κλονιστεί και χτυπηθεί από τους ανέμους της παγκοσμιοποίησης, αλλά ο Γιούνκερ πιστεύει ακράδαντα σε αυτόν, όχι μόνο ως στόχο της εθνικής πολιτικής, αλλά και ως προϋπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ως αποτέλεσμα, πολλοί τον θεωρούν ντεμοντέ.
Ορισμένοι θεωρούν επίσης ντεμοντέ τη δέσμευσή του σε ένα ομοσπονδιακό όραμα της Ευρώπης. Προς το τέλος της πολιτικής σταδιοδρομίας του, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ, ο οποίος αποκάλεσε με σεβασμό τον Γιούνκερ «Junior» (νεότερο), παραιτήθηκε από το όνειρο των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης». Αλλά δεν είναι ο Γιούνκερ ουτοπιστής, ακόμα και αν ο ίδιος θα μπορούσε πιθανότατα να συμφωνήσει με τη σπόντα του ελβετού συγγραφέα Max Frisch ότι «κάποιος δεν είναι ρεαλιστής μόνο και μόνο επειδή δεν έχει ιδέες».

Ο Γιούνκερ γνωρίζει ότι μια ΕΕ με 28 μέλη δεν ταιριάζει πλέον στο καλούπι που σχηματίστηκε για τα έξι ευρωπαϊκά κράτη της περιόδου αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι ‘αυτόν, ο φεντεραλισμός παρέμεινε κάτι σαν μια ρυθμιστική ιδέα με την καντιανή έννοια: κάθε απόφαση σε ευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να κριθεί από το αν θα είναι, σε μακροπρόθεσμη βάση, συμβατή με τον στόχο της υπερ-εθνικότητας ή εμπόδιο σε αυτήν.
Σκεπτικιστής και καχύποπτος, ο Γιούνκερ έχει αμφισβητήσει το κατά πόσο τα εθνικά συμφέροντα και οι εγωισμοί δεν γίνονται ισχυρότεροι στον απόηχο της κρίσης του ευρώ, καθώς οι συμφωνίες σφυρηλατούνται μεταξύ των ηγετών των μεγάλων κρατών εις βάρος των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων. Επιπλέον, ο ίδιος θεωρεί αυτές τις συμφωνίες ιδιαίτερα αναποτελεσματικές και πολιτικά λάθος, το οποίο είναι και ο λόγος που άρχισε να διαφωνεί με τη Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και τον πρώην Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί.

Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, πρώην υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, θα θεωρούσε πιθανότατα τον Γιούνκερ ως το πρότυπο του «παλαιού Ευρωπαίου». Πράγματι, πιθανώς και να είναι. Αλλά είναι αμφίβολο αν μία ΕΕ, η οποία βρίσκεται σε διαδικασία ανανέωσης, μπορεί να παραμείνει στην πορεία της τόσο καιρό χωρίς τη δέσμευση πολιτικών όπως αυτός.

http://www.presseurop.eu/en/content/article/3964491-help-juncker-leaving