Το πισωγύρισμα του νομοσχεδίου για τα ΑΕΙ

Γνωρίζουμε πολύ καλά το έργο: εκλεγμένη από τον λαό Βουλή νομοθετεί. Ακολούθως, διάφορες κοινωνικές μειοψηφίες των οποίων τα συμφέροντα θίγονται ξεσηκώνονται συντεχνιακά, επικαλούμενες είτε τον «λαό» (κάτι που στην περίπτωσή τους δεν τεκμαίρεται, ενώ στην περίπτωση της εκλεγμένης Βουλής τεκμαίρεται) είτε την «λογική», το «δίκιο» και την «αλήθεια» (το μονοπώλιο των οποίων μάλλον θεωρείται παρωχημένη πρακτική). Ενίοτε οι μειοψηφίες εκβιάζουν: «θα κατεβάσουμε τους

διακόπτες» ή «τολμήστε να εφαρμόσετε, και δεν θα ανοίξουν Πανεπιστήμια τον Σεπτέμβρη». Αναλογιστείτε πόσο εντείνεται το ως άνω σενάριο όταν το νομοσχέδιο έχει υπερψηφιστεί από σύσσωμη την συμπολίτευση και αξιωματική αντιπολίτευση, όπως έγινε με το νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ προ εντεκαμήνου (και προ συγκυβερνήσεως). Δηλαδή, από τους συντριπτικά περισσότερους εκπροσώπους του λαού, με πραγματικά πρωτοφανή πλειοψηφία.

Σε αυτό το σκηνικό υπάρχουν πάντοτε δύο ενδεχόμενες στάσεις: είτε της Βαρώνης Θάτσερ είτε του προσφιλούς Μήτσου.

Η Βαρώνη Θάτσερ δε σηκώνει πολλά-πολλά: εξελέγην για να κάνω αυτό, θα το κάνω, όποιος απειλεί και εκβιάζει θά’χει να κάνει μαζί μου. Η ευκαμψία απέναντι στο κατεστημένο δεν είναι το φόρτε της. Πραγματώνει conviction politics και όχι consensus politics, πολιτική της συναινέσεως: πιστεύει ότι «η συναίνεση είναι το τέλος κάθε αξίας, κάθε πεποιθήσεως, κάθε πολιτικής: είναι κάτι με το οποίο όλα τα εμπλεκόμενα μέρη θα μπορούσαν να συμφωνήσουν και κανένα τους δεν θα μπορούσε να φέρει αντίρρηση». Κι όποιον πάρει ο Χάρος (να σημειωθεί ότι ο Χάρος πήρε τρεις σερί εκλογικές νίκες κι άλλη μια από κεκτημένη ταχύτητα ακόμα και όταν η Θάτσερ είχε εκθρονιστεί).

Ο έμφοβος Μήτσος εκ των λαζοπούλειων δέκα έχει άλλη γνώμη: «κἀτσε μη μπλέξουμε, είναι άγριοι αυτοί». Μπορεί και να τα κάνουν αυτά που απειλούν, και τότε φαντάζεσαι το πολιτικό κόστος; Αν όντως δεν ανοίξουν κάποια πανεπιστήμια ως αποτέλεσμα της ανυπακοής απέναντι στο κράτος των ίδιων των κρατικών λειτουργών, των πανεπιστημιακών και πρυτάνεων, ποιός θα πει ο κόσμος ότι φταίει; Η κυβέρνηση! Ας φυλαχθούμε. Τί ψυχή έχει λίγο νερό στο κρασί…

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Ο «πιστός» αναγνώστης θα θυμάται το άρθρο του Antinews την πρώτη Σεπτεμβρίου του 2011 σχετικά με τον νόμο-πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια, όπως το θυμόμαστε κι εμείς. Εκεί υποστηριζόταν ενθουσιωδώς το νομοσχέδιο και γραφόταν ότι αυτό, ένα νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι επ’ ουδενί τέλειο ούτε λύνει τα προβλήματα, αλλά η σύγκρουσή του με συγκεκριμένα συμφέροντα και η μαζική υπερψήφιση αυτής της σύγκρουσης εγκαινιάζει μια νέα εποχή.  Λοιπόν, κάποιες από τις τωρινές αλλαγές είναι θετικές και αναγκαίες, στην κατεύθυνση της βελτίωσης και της λειτουργικότητας. Κάποιες άλλες όμως δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως τέτοιες. Δε θα μακρυγορήσουμε, ας επικεντρωθούμε στο εξής: ένας πολύ σημαντικός μοχλός πίεσης του προηγούμενου νομοσχεδίου ήταν η σύνδεση της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων με την πραγματοποίηση συγκεκριμένων αλλαγών και την επίτευξη συγκεκριμέν