Το Μέγαρο Μουσικής ανήκει στον λαό και όχι στην διαπλοκή

Η ανέγερση Μεγάρου Μουσικής ήταν για τους φιλόμουσους ένα όνειρο από τη δεκαετία του εξήντα. Αντανακλούσε στην ανάγκη η μουσική ζωή της Αθήνας να αποκτήσει μια αίθουσα αντίστοιχη των ευρωπαϊκών πόλεων με τις απαραίτητες σύγχρονες υποδομές. Ασφαλώς πρέπει να γίνει σαφές ότι το όραμα αφορούσε στην κλασική μουσική και τα παράγωγα της. Σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Λάμπρος Ευταξίας, η Αλεξάνδρα Τριάντη πρόσφεραν από τις περιουσίες τους για την ανέγερση του. Για δεκαετίες όμως το έργο είχε μείνει στάσιμο. Μέχρι τα τέλη

της δεκαετίας του 80 οι περαστικοί της Βασιλίσσης Σοφίας έβλεπαν ένα τεράστιο τσιμεντένιο κουφάρι. Όλα άλλαξαν από την εποχή που ο Χρήστος Λαμπράκης ανέλαβε τα ηνία του συλλόγου “Φίλοι της Μουσικής”. Ο πανίσχυρος εκδότης αξιοποιώντας στο έπακρο την ισχύ του, κατάφερε να στεγάσει το ιδιωτικό του όραμα για τη μουσική στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών απορροφώντας κάθε δυνατότητα κρατικής αρωγής. Ένα πανάκριβο έργο το οποίο έγινε με το χρήμα του Έλληνα φορολογουμένου, με ευρωπαϊκά κονδύλια όπου το ελληνικό κράτος μπήκε μπροστάρης για να εκταμιευτούν, το διοικούσε ιδιώτης!!!

Αυτή η κατάσταση δημιουργήθηκε κυρίως διότι το πολιτικό προσωπικό ανέκαθεν αισθανόταν ανίκανο να διαχειριστεί την πολιτιστική πολιτική και διότι αυτή η αδυναμία προσέκρουσε στην ισχυρή βούληση ενός παντοδύναμου προσώπου όπου από οικογενειακή παράδοση ήλεγχε ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού προσωπικού, να επιβάλει στην ελληνική κοινωνία -με τα λεφτά της πάντα- το πολιτιστικό του όραμα.

Μέχρι το θάνατο του Λαμπράκη, το μέγαρο ήταν ένας πολιτιστικός χώρος όπου τα ντουβάρια ήταν το σημείο αναφοράς. Με καμία λογική δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την γόνιμη πρωτογενή παραγωγή πολιτιστικού προϊόντος.

Καμία δημιουργική δομή, κανένας ψυχικός δεσμός των ανθρώπων της τέχνης δεν υπήρξε με τον οργανισμό αυτό, για αυτό και σήμερα δοκιμάζεται στην ουσία η ίδια η υπόσταση του Μεγάρου.

Γιατί το Μέγαρο ανέκαθεν ήταν το σημείο αναφοράς της μεταποιητικής πολιτικής στον πολιτισμό. Μια αναδρομή στις παραγωγές του μεγάρου αποδεικνύει ότι η Ελληνική δημιουργία, η παρουσία καλλιτεχνικού δυναμικού ήταν για τη λογική του Μεγάρου ένα αναγκαίο κακό.

Εξ αιτίας της παράδοσης άνευ όρων του Υπουργείου Πολιτισμού στις βουλές του μεγαλοεκδότη, αντί το κράτος να πριμοδοτεί ως όφειλε τις Κρατικές ορχήστρες την Εθνική Λυρική Σκηνή, να δημιουργήσει και σε άλλες πόλεις της Ελλάδος υποδομές -δεν εννοούμε ντουβάρια αλλά ανθρώπινες υποδομές οι οποίες θα γεννούσαν την ανάγκη για την ανέγερση κτιριακών υποδομών επένδυσε δις ευρώ για μια πολιτική η οποία ήταν από τη σύλληψη της αποτυχημένη.

Το Μέγαρο μουσικής σήμερα είναι ένα δύσκολο πρόβλημα.

Και τα προβλήματα τα οποία είναι τόσο μεγάλα θέλουν καθαρές λύσεις.

Πρέπει να μάθουν οι Έλληνες τι χρέη έχουν συσσωρευθεί. Πληροφορίες αναφέρουν ποσά άνω των 200.000.000 ευρώ. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να διαλυθεί ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής (ΟΜΜΑ).

Ο σύλλογος των Φίλων της Μουσικής δεν πρέπει να έχει κανένα λόγο στις αποφάσεις. Το κράτος εφόσον έχει πληρώσει το μέγαρο, εγγυάται την αποπληρωμή των δανείων του οργανισμού πρέπει να χαράξει την πολιτική κατά το συμφέρον του πολιτισμού και όχι κατά τις βουλήσεις προσώπων με επιλογές που απέτυχαν στη διαχείριση.

Από εκεί και πέρα οι κτιριακές υποδομές θα περιέλθουν στο κράτος απολύτως χωρίς ενδιάμεσους “αμύντορες” του πολιτισμού.

Δεν πρέπει να τρέφουμε μεγάλες προσδοκίες σε επικείμενη ιδιωτικοποίηση των υποδομών.

Και εδώ είναι το ζήτημα, μην δούμε από την πίσω πόρτα τακτικές που έφεραν τα πράγματα εδώ.

Η κυβέρνηση να δείξει σεβασμό στη διαχείριση του χρήματος του Έλληνα φορολογουμένου και επιτέλους να μην ενεργεί κάτω από το κανονισμό της διαπλοκής.

Δηλαδή να κάνει ότι δεν έκανε από το 1991 που ιδρύθηκε το Μέγαρο Μουσικής.

Η Κρατική Ορχήστρα είναι αδιανόητο να πληρώνει ενοίκιο στον ΟΜΜΑ, ούτε να επιβάλλονται για χρόνια αποικιοκρατικής συμβάσεις υπέρ του ΟΜΜΑ στις συμπαραγωγές παραστάσεων με την ΕΛΣ.

Το ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ μπορεί να αξιοποιήσει τις σύγχρονες υποδομές για εξαιρετικές παραγωγές. Ας δωθεί στις κρατικές σκηνές η δυνατότητα να αξιοποιούν δωρεάν τα κτίρια και ένα μεγάλο κομμάτι από τις εισπράξεις να πηγαίνει για την αποπληρωμή του τεράστιου χρέους.

Υπάρχει ανάγκη να κερδηθεί χρόνος και να μη γίνουν βιαστικές επιλογές, σε αυτό το χρονικό διάστημα που διανύουμε.

Η ορθή διαχείριση του χρήματος αυτού θα είναι μια μεγάλη νίκη στο πρόβλημα της διαπλοκής, θα καταλάβουν οι Έλληνες ότι κάτι άρχισε να αλλάζει.

Φοίβος Φιλόμουσος