Το …”καρότο” της Μέρκελ αποδείχτηκε άνοστο

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Είχα γράψει πριν λίγες εβδομάδες ότι το πακέτο Στουρνάρα-Τρόικας, είναι σαν το πικρό φαρμάκι. Το πίνεις μονορούφι και χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί τα μέτρα που περιέχει ούτε εξωραΐζονται, ούτε εκλογικεύονται. Παράλογα, αποτρόπαια και εξοντωτικά είναι, αλλά αν η κυβέρνηση εξακολουθεί να πιστεύει ότι με αυτό το ηλεκτροσόκ αναστέλλει την έλευση του μοιραίου, οφείλει επιτέλους να τα αποτυπώσει, να τα φέρει προς ψήφιση και να επιχειρήσει να τα επιβάλει.

Κάθε άλλη καθυστέρηση προδίδει έλλειψη πολιτικής στρατηγικής, αδυναμία συντονισμού και εκτελεστική ανεπάρκεια που

Επί του παρόντος δεν θα κρίνω την ορθότητα της κυβερνητικής επιλογής. Απλά και μόνο επειδή, σε τέτοιες πρωτόγνωρες συνθήκες κρίσης κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται με ύφος αυθεντίας, τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Η ιστορία θα δείξει, αποτιμώντας την «σφαγή των συνταξιούχων» σε όρους βραχυπρόθεσμου πολιτικού κόστους και μακρόπνοου εθνικού οφέλους.

Στο βαθμό όμως, που αυτοί που εξελέγησαν με την ψήφο του ελληνικού λαού υποστηρίζουν ότι το πακέτο των μέτρων εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον, δεν αντιλαμβάνομαι τις χρονοτριβές, τις κωλυσιεργίες και κυρίως τις άχαρες επικοινωνιακές προσπάθειες να το «εκλογικεύσουν» με την βοήθεια του ξένου παράγοντα.

Κακά τα ψέματα. Αρκετά 24ωρα μετά την επίσκεψη-αστραπή της Γερμανίδας Καγκελαρίου, ουδείς μπορεί να αιτιολογήσει πειστικά τον σκοπό και το νόημα της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας.

Η επικεφαλής της γερμανικής κυβέρνησης, δεν ήρθε ασφαλώς για να δώσει οποιεσδήποτε τύπου εγγυήσεις στην Ελλάδα. Αυτά τα περί… «κλειδώματος δόσεων, επιμηκύνσεων, κουρέματος» που διαβάσαμε τις προηγούμενες ημέρες, δεν προκύπτουν ούτε ως υποψία από τις δημόσιες δηλώσεις της.

Η Μέρκελ, ούτε για την παραμονή μας στην ευρωζώνη δεσμεύθηκε, πόσο μάλλον για όλα τα υπόλοιπα. Το ταξίδι επομένως,  είχε περισσότερο ενημερωτικό χαρακτήρα και σε επίπεδο σημειολογίας, εξυπηρετούσε δύο στόχους:

Να δημιουργήσει την εντύπωση στους ψηφοφόρους της, ότι πλέον… «κατέχει το ελληνικό ζήτημα» και θα μπορέσει να αποφασίσει συντεταγμένα για την έκβαση του(σ.σ. Το τι θα αποφασίσει παραμένει ασαφές, δεδομένου μάλιστα ότι οι όποιες επιλογές θα συνδέονται ευθέως με την «ετυμηγορία» της Τρόικας).

Και επιπλέον να ενισχύσει την θέση της ελληνικής κυβέρνησης για την αναγκαιότητα υπερψήφισης των μέτρων από τη βουλή.

Σε πρώτη ανάγνωση, ούτε η μία, ούτε η άλλη επιδίωξη σχετίζονται άμεσα με την βεβαιότητα παραμονής της χώρας μας στη ζώνη του ευρώ. Θα έλεγα όμως ότι το πατερναλιστικό ύφος ενός ξένου ηγέτη, όχι ιδιαίτερα δημοφιλούς, στην επεξήγηση της «ανάγκης» να επιβληθούν μέτρα που οδηγούν σε οικονομικό αυτοχειριασμό πολλές από τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, καθόλου δεν βοηθά την αποστολή της κυβέρνησης Σαμαρά. Το αντίθετο μάλιστα. Γιατί δίνει την εντύπωση ότι τα μέτρα επιβάλλονται με την μορφή στυγνού εκβιασμού, γεγονός που σε συνδυασμό με τις αναιδείς αξιώσεις των υπαλλή