Τι πατρίδα θα παραδώσετε μωρέ;

Κάθε μέρα που περνά η χώρα μικραίνει. Σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Μια αίσθηση μιζέριας σε όλη την ελληνική κοινωνία, ένα συναίσθημα απογοήτευσης στους πολίτες που βλέπουν όλο και περισσότερο την πατρίδα τους να «κονταίνει». Να γίνεται μια χώρα περιχαρακωμένη, ικέτης, έτοιμη να χρεοκοπήσει, χωρίς καθόλου περηφάνια και με τους κυβερνώντες να μην έχουν συναίσθηση της καταστροφής που συνεχίζουν να φέρνουν.

Δεν υπάρχει κάποιος να φωνάξει και να πει «τι πατρίδα θα παραδώσετε μωρέ»;

Μια γενικότερη αίσθηση απόλυτης νιρβάνας όπου τίποτε δεν θυμίζει μια χώρα που δημιουργεί, αναπτύσσεται,

χαίρεται, ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον. Όποιος δεν παραδέχεται ότι το φετινό Πάσχα δεν είναι το χειρότερο, το πιο «μαύρο» των τελευταίων ετών απλά είναι εκτός πραγματικότητας. Προσπαθούν οι Έλληνες να ζήσουν λίγη από τη μαγεία του ιερού μυστηρίου και ο νους πάει στις εξελίξεις. Στο ποια θα είναι η επόμενη ημέρα. Θα χρεοκοπήσει η χώρα; Θα υπάρχουν δουλειές; Θα μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις; Θα διαλυθεί η κοινωνία από το προσφυγικό;

Βλέπει κανείς μια κυβέρνηση να παραπαίει, έναν πρωθυπουργό να παίζει προσωπικά παιχνίδια και να ενδιαφέρεται περισσότερο για το κόμμα του και την υστεροφημία του. Βλέπει κανείς ορισμένους ανίκανους που δεν θα μπορούσαν να διοικήσουν ούτε περίπτερο να ικετεύουν τους ξένους να τους λυπηθούν. Χωρίς καμιά στρατηγική για το μέλλον της χώρας, απλοί διαχειριστές της δικής τους μιζέριας που την έχουν μεταφέρει σε όλη την κοινωνία.

Και ξαφνικά βλέπεις και την Τουρκία να παίζει επικίνδυνα παιχνίδια. Αντιλαμβανόμενη ότι η Ελλάδα έχει μικρύνει κι ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε την καθημερινότητά της, ετοιμάζεται να κάνει το μεγάλο κόλπο. Και δυστυχώς έχουμε μια κυβέρνηση ανίκανη, με μια εξωτερική πολιτική που δεν υπάρχει, με υπουργούς που καυχώνται για την εξυπνάδα τους αλλά που δεν έχουν ούτε δράμι μυαλό.

Όλη η χώρα αγωνιά. Μόνο η αυτοθυσία ορισμένων Ελλήνων την κρατάνε όρθια. Μόνο κάποιοι που αισθάνονται το φόβο της επόμενης ημέρας και δίνουν τα πάντα για να στήσουν αναχώματα στην βαθιά κοινωνική, πολιτική, οικονομική και πολιτισμική κρίση.

Υπήρχαν και στο παρελθόν κακές κυβερνήσεις, κακοί πρωθυπουργοί, άθλιοι διαχειριστές της εξουσίας. Όμως, η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι ό,τι χειρότερο είχε να βγάλει αυτός ο τόπος. Είναι τέτοια η ζημιά που υφίσταται σε όλα τα επίπεδα που είναι δύσκολο να επανέλθει έστω σε κάποιο φυσιολογικό επίπεδο.

Η χώρα των Φίληδων, των Πολάκηδων, των Κοτζιάδων και των Παππάδων που μέσα σε ένα χρόνο έκαναν τόση καταστροφή που δεν έχει κάνει όλη η μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή.

Το κακό, όμως, δεν είναι ότι απλά έχουμε να κάνουμε με ερασιτέχνες, ανίκανους και ανόητους. Το χειρότερο είναι ότι είναι τόσο άθλιοι που δεν αναρωτιούνται και οι ίδιοι: «Τι πατρίδα θα παραδώσουμε μωρέ»; Δεν σκέφτηκαν να το πουν αυτό και να το εφαρμόσουν; Δεν έχουν ένα ελάχιστο ψήγμα πατριωτισμού να πουν «τι κάνουμε εδώ, πόσο ακόμη θα βουλιάζουμε τη χώρα μας και το μέλλον των παιδιών μας»;

Δυστυχώς δεν υπάρχει φιλότιμο. Και θα παραδώσουν μια «επαρχία» ενώ παρέλαβαν μια ολάκερη χώρα που πάλευε και που νικούσε.

Διαβάστε περισσότερα