Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, τρεις του Σεπτέμβρη να ξεχνάς…

 Υπό μια αιρετική συλλογιστική, στις 17 Ιουνίου 2012 χάθηκε μια ιστορική για το Έθνος ευκαιρία.

Να ανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Μην ανατριχιάζετε.

Ας προσπαθήσουμε ψύχραιμα να δούμε τι θα συνέβαινε.

Πρώτα, κάποιες βασικές παραδοχές.

Η Γερμανία, με την ζώνη ελευθέρου εμπορίου και το κοινό νόμισμα, έχει δώσει διέξοδο στο ιστορικό της πρόβλημα : την διάθεση του παραγωγικού της πλεονάσματος.

Έχει δηλαδή προσφυώς μετατρέψει

το συγκριτικό της πλεονέκτημα σε τεράστια ελλείμματα των υπολοίπων, κυρίως των Νοτίων.

Με την βοήθεια βέβαια της πολιτικής διαφθοράς, της αβελτηρίας και της δημοσιονομικής κραιπάλης των τελευταίων.

Ισχυροποιούμενη διαρκώς η ίδια από τη συνεχή οικονομικοπολιτική εξασθένιση των -κατ’ ευφημισμόν, πλέον- εταίρων της, η Γερμανία με ΟΝΕ, ΕΚΤ, Ευρώ και “Σύμφωνα” επέβαλε την ισχύουσα αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αρχιτεκτονική που επειδή εξυπηρετεί πρωτίστως τα Γερμανικά και δευτερευόντως τα Γαλλικά συμφέροντα, παρουσιάζει συστημική ακαμψία η οποία “στραγγαλίζει” τους υπολοίπους.

Οι Αμερικανοί, πρακτικοί άνθρωποι, είναι σαφείς : η Γερμανία ωφελήθηκε, αυτή να πληρώσει.

Έπειτα, η λύση στην κρίση δεν μπορεί να είναι οικονομική. Στα “στρατοσφαιρικά” ποσά που έφτασαν τα κρατικά χρέη, δεν αποπληρώνονται. Παρά τις σταθεροποιητικές διαβεβαιώσεις των καταχρεωμένων κρατών.

Για παράδειγμα, η Ελλάδα μετά το PSI είχε χρέος 280 δισ. €. Το οποίο μέσα σε τρεις μήνες “πέταξε” πάλι στα 303 δισ.

Η λύση θα είναι πολιτική. Είτε με αμοιβαιοποίηση των χρεών, με ευρωομόλογα, είτε με “κουρέματα” χρέους, είτε με αγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ, δηλαδή εκτύπωση χρήματος.

Είτε με έναν συνδυασμό των παραπάνω.

Η Γερμανία το γνωρίζει. Και αναβάλλει διαρκώς όποια ριζική λύση, επιδιώκοντας εν τω μεταξύ να αποκομίσει τα μέγιστα γεωπολιτικά, πολιτικά και οικονομικά οφέλη.

Ίσως δεν θα καταφέρει τίποτα περισσότερο από μια τραπεζική ένωση. Δεν είναι όλοι πρόθυμοι να παραχωρήσουν εθνική κυριαρχία.

Όμως η λύση κάποια στιγμή πρέπει να δοθεί .

Για να φτάσουμε εκεί, οφείλει να εισαχθεί μια δόση ριζοσπαστισμού στο σύστημα ώστε να παύσει η ιδιοτελής παρελκυστικότητα των Γερμανών και να εξουδετερωθεί η συστημική ακαμψία.

 Επειδή αυτοκτονούν άνθρωποι.

Ως “ριζοσπαστισμός” νοείται μια στάση που οδηγεί τη Γερμανία να χαλαρώσει την ασφυκτική πίεση, υπό τον φόβο απώλειας των ζωτικών πλεονεκτημάτων που απολαμβάνει από την Ευρωζώνη.

Με εύρεση νέου σημείου ισορροπίας για τη Γερμανία, που θα προέκυπτε από μια ανανεωμένη ανάλυση κόστους-οφέλους για την ίδια. Ή από τον ωμό φόβο “ξηλώματος του πουλόβερ” της Ευρωζώνης.

Πολλοί ήλπισαν ότι με γνώμονα το εθνικό συμφέρον αυτόν τον λελογισμένο ριζοσπαστισμό θα τον επιδείκνυε η συντηρητική παράταξη. Έγιναν άλλες επιλογές.

Ερχόμαστε λοιπόν στο “ιστορικό αν;”, την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Ιούνιο.

Σχηματοποιούνται κυρίως δύο προβλέψιμες εκβάσεις.

Πρώτη έκβαση θα ήταν να