«Θα παραδεχτούν επιτέλους οι πολιτικοί ότι οι επιθέσεις του Παρισιού είχαν σχέση με το Ισλάμ;»

Η Δύση κινείται πολύ αργά προς την αλήθεια. Εμείς οι ίδιοι οδηγούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση οδυνηρά, σπιθαμή προς σπιθαμή, μετά από κάθε αιματηρή επίθεση ισλαμιστών, σχολιάζει ο Douglas Murray, διευθυντής του think tank, Henry Jackson.

Στη Γαλλία,

η Βρετανία, τη Γερμανία, την Αμερική και σχεδόν σε κάθε άλλη χώρα στον κόσμο η κυβερνητική πολιτική εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι οι επιθέσεις που διαπράχθηκαν στο όνομα του Μωάμεθ δεν έχουν «καμία σχέση με το Ισλάμ». Ειπώθηκε από τον Τζορτζ Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου, τον Τόνι Μπλερ μετά από την 7η Ιουλίου και τον Τόνι Άμποτ, μετά την επίθεση του Σίδνεϊ τον περασμένο μήνα. Είναι αυτό που είπε ο Ντέιβιντ Κάμερον όταν δύο Βρετανοί εξτρεμιστές έκοψαν το κεφάλι του τυμπανιστή Λι Ρίγκμπι στο Λονδίνο, όταν ο Τζιχάντι Τζον έκοψε το κεφάλι του εργαζόμενου σε ανθρωπιστική αποστολή Άλαν Χένινγκ στο «Ισλαμικό Κράτος» και όταν ισλαμιστές εξτρεμιστές επιτέθηκαν σε ένα εμπορικό κέντρο της Κένυας, ξεχωρίζοντας τους μουσουλμάνους και τους χριστιανούς και πυροβολώντας τους τελευταίους στο κεφάλι. Ήταν αυτό που είπε ο Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ μετά τη σφαγή των δημοσιογράφων και των Εβραίων στο Παρίσι τον Ιανουάριο. Και αυτό είναι που λένε τώρα οι περισσότεροι πολιτικοί μετά τις τελευταίες θηριωδίες στο Παρίσι.

Όλοι αυτοί οι ηγέτες κάνουν λάθος. Κατ' ιδίαν, αυτοί και οι ανώτεροι σύμβουλοί τους, συχνά παραδέχονται ότι λένε ψέματα. Η πιο συμπαθητική εξήγηση είναι ότι λένε ένα «ευγενές ψέμα», που προκλήθηκε από το φόβο ότι εμείς –η κοινή γνώμη – είμαστε ένας όχλος σε αναμονή λιντσαρίσματος. «Ευγενές» ή όχι, αυτό το ψέμα είναι λάθος. Πρώτον, διότι η κοινή γνώμη δεν στηρίζεται σε πολιτικούς για τις πληροφορίες της και μπορεί κάλλιστα να διαβάσει άρθρα και βιβλία για το Ισλάμ από μόνη της. Δεύτερον, γιατί το ψέμα δεν βοηθά κανέναν να κατανοήσει την απειλή που αντιμετωπίζουμε. Τρίτον, διότι απαλλάσσει τους μουσουλμάνους από το να αντιμετωπίσουν την κακή παράδοση μέσα στη θρησκεία τους. Και τέταρτον, γιατί αν οι κυρίαρχοι πολιτικοί δεν αντιμετωπίσουν τα θέματα αυτά, τότε μια μέρα ίσως ο λαός να ξεπεράσει τους πολιτικούς τους σε έναν πραγματικά ανησυχητικό βαθμό.

Αν οι πολιτικοί ανησυχούν τόσο για αυτό το δευτερεύον πρόβλημα «αντίδρασης» τότε καλά θα κάνουν να μας υπενθυμίζουν να μην κατηγορούμε τους ειρηνικούς συμπατριώτες μας για τις ενέργειες των τζιχαντιστών και στη συνέχεια να ασχοληθούν με το κύριο πρόβλημα – το ριζοσπαστικό Ισλάμ – με σκοπό να μην δημιουργηθεί ένα δευτερεύον, αντιδραστικό πρόβλημα ποτέ. Ωστόσο, σήμερα η πολιτική τάξη μας πυροδοτεί τόσο την αιτία όσο και το αποτέλεσμα εν τη γενέσει. Επειδή η αλήθεια είναι εκεί και ορατή σε όλους. Ο ισχυρισμός ότι οι άνθρωποι που τιμωρούν ανθρώπους με θάνατο για βλασφημία κατά του Ισλάμ, ενώ φωνάζουν «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος», δεν έχει «καμία σχέση με το Ισλάμ» είναι τρέλα. Επειδή η βία των ισλαμιστών έχει σχέση, ειλικρινά, μόνο με το Ισλάμ: τη χειρότερη εκδοχή του Ισλάμ, σίγουρα, αλλά παρόλα αυτά το Ισλάμ.

Τον Ιανουάριο μια χαραμάδα βρέθηκε σε αυτό το τοίχωμα της παραπληροφόρησης, όταν ο Σατζίντ Τζαβίντ, ο μόνος μουσουλμάνος μέλος του Βρετανικού υπουργικού συμβουλίου, και ένας από τις φωτεινότερες ελπίδες του, έκανε την υπέρβαση. Μετά τις επιθέσεις στην Charlie Hebdo, δήλωσε στο BBC: «Η εύκολη απάντηση θα ήταν να πούμε ότι αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Ισλάμ ή τους μουσουλμάνους και ότι θα πρέπει να λήξει εκεί. Αυτό θα ήταν εύκολο και λάθος». Δυστυχώς, συνεχίζοντας είπε τη δεύτερη πιο εύκολη απάντηση: «… Αυτοί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το Ισλάμ, παίρνοντας μια ειρηνική θρησκεία και χρησιμοποιώντας την ως εργαλείο για τη διεξαγωγή των δραστηριοτήτων τους».

Εδώ βρίσκεται το κέντρο του προβλήματος - ένα κέντρο για το οποίο έχουμε περάσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια προσπαθώντας να αποφύγουμε: το Ισλάμ δεν είναι μια ειρηνική θρησκεία. Καμία θρησκεία δεν είναι, αλλά το Ισλάμ, ειδικά, δεν είναι. Ούτε είναι, όπως λένε ορισμένοι κακώς πληροφορημένοι άνθρωποι, μόνο μια θρησκεία πολέμου. Υπάρχουν πολλοί ειρηνικοί στίχοι στο Κοράνι με τους οποίους - ευτυχώς για μας - ζει η πλειοψηφία των μουσουλμάνων. Αλλά δεν είναι, σε καμία περίπτωση, μόνο μια θρησκεία της ειρήνης.

Το λέω αυτό όχι επειδή μισώ το Ισλάμ, ούτε επειδή έχω κάποια ιδιαίτερη έχθρα κατά των μουσουλμάνων, αλλά μόνο και μόνο επειδή αυτή είναι η αλήθεια, επαληθεύσιμη βάσει των κειμένων. Μέχρι να δεχτούμε ότι ποτέ δεν πρόκειται να νικήσουμε τη βία, κινδυνεύουμε να ενθαρρύνουμε ολόκληρους πληθυσμούς να στραφούν ενάντια στο Ισλάμ και να εγκαταλείψουν όλους αυτούς τους μουσουλμάνους, οι οποίοι προσπαθούν απεγνωσμένα να εκσυγχρονιστούν, να αλλάξουν και να ερμηνεύσουν διαφορετικά την πίστη τους. Και - το σημαντικότερο – κινδυνεύουμε να εγκαταλείψουμε τις δικές μας παραδόσεις της ελευθερίας του λόγου και της ιστορικής έρευνας και να επιτρέψουμε σε μία θρησκεία να έχει ένα απίστευτο πλεονέκτημα στην ελεύθερη αγορά ιδεών.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι πολιτικοί προσπάθησαν να αποφύγουν αυτή τη συζήτηση διαδίδοντας ένα ψέμα. Ο κόσμος θα ήταν απείρως ασφαλέστερο μέρος, αν ο ιστορικός Μωάμεθ είχε συμπεριφερθεί περισσότερο σαν τον Βούδα ή τον Ιησού. Αλλά δεν το έκανε και ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων – μουσουλμάνων και μη- έχουν τη δυνατότητα να το διαπιστώσουν τα τελευταία χρόνια. Αλλά το φως της σύγχρονης κριτικής έρευνας που έχει αρχίσει να πέφτει στο Ισλάμ είναι μια διαδικασία η οποία έχει ήδη αποδειχθεί εξαιρετικά επώδυνη.

Οι «πόλεμοι για τα σκίτσα» - που ξεκίνησαν όταν η δανική εφημερίδα Jyllands Posten-δημοσίευσε μια σειρά από σκίτσα το 2005 - είναι μέρος αυτής της προσπάθειας. Αλλά, όπως μου είπε ο Φλέμινγκ Ρόουζ, ο άνθρωπος που παρήγγειλε αυτά τα σκίτσα, εξακολουθεί να υπάρχει μια βαθιά άγνοια στη Δύση σχετικά με το τι επιθυμούν να επιτύχουν οι άνθρωποι σαν τους δολοφόνους της Charlie Hebdo. Και συνεχίζουμε να την «πνίγουμε». Όπως είπε ο Ρόουζ, «μακάρι να τα είχαμε αντιμετωπίσει όλα αυτά πριν από εννέα χρόνια».

Σε αντίθεση με τους πολιτικούς ηγέτες, οι δολοφόνοι της Charlie Hebdo και οι τελευταίοι δράστες στο Παρίσι δεν ήταν τρελοί, χωρίς κίνητρο, αλλά με υψηλά κίνητρα εξτρεμιστές που είχαν πρόθεση να επιβάλουν τις ισλαμικές ιδέες τους στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Αν δεν γνωρίζει κάποιος την ιδεολογία – όσο διεστραμμένη ή εύλογη μπορεί να είναι – δεν μπορεί και να καταλάβει την διεξαγωγή τέτοιων επιθέσεων. Ούτε μπορεί να καταλάβει, χωρίς να γνωρίζει κάποια ισλαμική ιστορία, γιατί - είτε στη Βομβάη ή στο Παρίσι - οι ισλαμιστές στοχεύουν πάντα τους Εβραίους.

Φυσικά, μερικοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν μερικά από τα δικαιώματά μας. Φαίνεται να υπάρχει, όπως λέει ο Ρόουζ στο βιβλίο του για την υπόθεση με τα δανέζικα σκίτσα «Η τυραννία της σιωπής», κάποιοι τεκμήριο ότι μια ποικιλόμορφη κοινωνία απαιτεί μεγαλύτερους περιορισμούς στο λόγο, ενώ φυσικά όσο πιο ποικιλόμορφη είναι η κοινωνία, τόσο μεγαλύτερη ποικιλία θα έχει ο λόγος. Δεν είναι απλά τα σκίτσα, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα πραγμάτων που σιωπούν στη Δύση μέσω των σκληρών εκφοβισμών και των ήπιων αξιώσεων φθόνου. Το αποτέλεσμα είναι ότι, στη σύγχρονη Ευρώπη, το Ισλάμ δεν δέχεται σε υπερβολικό βαθμό την κριτική, αλλά μια ελευθερία που είναι άδικη για όλες τις άλλες θρησκείες. Το βράδυ μετά τις αγριότητες στην Charlie Hebdo ηχογραφούσα ένα πρόγραμμα του Radio 4. Ο σχολιαστής συναδέλφός μου ήταν ένας πολύ καλός μουσουλμάνος που εργάζεται για την «απο-ριζοσπαστικοποίηση» ισλαμιστών. Συμφωνήσαμε σε σχεδόν τα πάντα. Αλλά σε κάποιο σημείο, είπε ότι ένας από τους λόγους που οι μουσουλμάνοι δεν πρέπει να αντιδρούν σε τέτοιες γελοιογραφίες είναι ότι ο Μωάμεθ ουδέποτε αντιτάχθηκε στους επικριτές του.

Μπορεί να υπάρχουν κάποια θετικά πράγματα να πει κανείς για τον Μωάμεθ, αλλά σκέφτηκα ότι αυτό θα πίεζε τα πράγματα πολύ και αναφέρθηκα μόνο σε ένα περιστατικό που ο Μωάμεθ δεν επικρότησε την κριτική. Η Ασμα Μπιντ Μαρουάν ήταν μια ποιήτρια που χλεύασε τη «Προφήτη» και, ως εκ τούτου, ο Μωάμεθ την σκότωσε. Είναι γραμμένο στα κείμενα. Δεν αποτελεί πρόβλημα για μένα. Αλλά μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό είναι ένα πρόβλημα για τους αξιοπρεπείς μουσουλμάνους. Τη στιγμή που το είπα αυτό, ο μουσουλμάνος συνάδελφός μου τρελάθηκε. Πώς τόλμησα να το πω; Του απάντησα ότι ήταν στο Χαντίθ και προκάλεσα μία αλυσιδωτή αντίδραση (μια σημαντική διαμάχη). Είπε ότι ήταν μια επινόηση που δεν θα επιτρέψει να την υποστηρίζουν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι αρνήθηκε να συνεχίσει, εκτός και εάν σβηστούν όλες οι αναφορές σε αυτό. Η ομάδα του BBC συμφώνησε και έμεινα να προσπαθώ να βρω έναν άλλο τρόπο για να εκφράσω το ίδιο πράγμα. Η εκπομπή άφησε απ’ έξω αυτό το «προσβλητικό» γεγονός.

Δεν μπορώ να φανταστώ κάποια άλλη θρησκευτική συζήτηση όπου θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, αλλά είναι απολύτως φυσιολογικό όταν συζητάμε για το Ισλάμ. Με την ευκαιρία αυτή επέλεξα μία περίπτωση, αλλά θα μπορούσα να έχω επιλέξει πολλές ακόμα, όπως τους εκατοντάδες Εβραίους που ο Μωάμεθ αποκεφάλισε με το ίδιο του το χέρι. Και πάλι, αυτό υπάρχει στις καθιερωμένες ισλαμικές πηγές. Δεν το επινόησα. Ήταν ένα πρόβλημα για τους μουσουλμάνους να εξορθολογιστούν, αλλά τώρα υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να μιμηθούν μια τέτοια συμπεριφορά στις κοινωνίες μας και αυτό αποτελεί ένα πρόβλημα για όλους μας -και δεν βλέπω γιατί οι άνθρωποι στον ελεύθερο κόσμο θα πρέπει να ψεύδονται σχετικά με το τι διαβάζουμε σε ιστορικά κείμενα.

Μπορεί όλοι να ευχόμασταν να μην υπήρχαν αυτές οι παραδόσεις, αλλά υπάρχουν και δείχνουν να έχουν σοβαρές συνέπειες για όλους μας. Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε όλοι ότι η ιστορία του Χριστιανισμού υπήρξε σχεδόν μη-αιματηρή. Αλλά δεν αξίζει να αναρωτηθούμε αν η ιστορία του χριστιανισμού θα ήταν περισσότερο ή λιγότερο αιματηρή αν, αντί να έλεγε στους οπαδούς του ο Χριστός να «γυρίσουν και το άλλο μάγουλο», είχε ζητήσει (έστω και μια φορά) από τους μαθητές του να «σφαγιάσουν» τους άπιστους και να κόψουν τα κεφάλια τους;

Αυτό είναι ένα πρόβλημα με το Ισλάμ – το οποίο οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να ξεπεράσουν. Θα μπορούσαν να το κάνουν με μια διαδικασία που θα τους αναγκάζει να αντιλαμβάνονται τα βασικά κείμενα τους λιγότερο κυριολεκτικά, ή από μία πνευματικά αποδεκτή διαδικασία επιλογής στίχων. Ή οι εξέχοντες κληρικοί θα μπορούσαν να ενωθούν και να αποκηρύξουν τους εξτρεμιστές ως μη μουσουλμάνους. Αλλά δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες να συμβεί κάτι τέτοιο. Τον περασμένο μήνα, το Πανεπιστήμιο Al-Azhar στο Κάιρο δήλωσε ότι αν και τα μέλη του Isis είναι τρομοκράτες, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως αιρετικοί.

Έχουμε περάσει 15 χρόνια προσποιούμενοι πράγματα για το Ισλάμ, μια πολύπλοκη θρησκεία με ανταγωνιστικές ερμηνείες. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι ζουν τη ζωή τους ειρηνικά. Αλλά ένα σημαντικό μέρος (περίπου 15 τοις εκατό και περισσότεροι στις περισσότερες έρευνες) ακολουθούν μια πολύ πιο ριζοσπαστική εκδοχή. Οι υπόλοιποι πιστεύουν σε μια θρησκεία η οποία είναι, σε πολλές από τις σημερινές μορφές της, ένα βαθιά ασταθές συστατικό. Αυτό ήταν πάντα ένα πρόβλημα για τους ρεφορμιστές μουσουλμάνους. Αλλά τα αποτελέσματα της συνεχιζόμενης μαζικής μετανάστευσης προς τη Δύση, την ίδια στιγμή με μια παγκόσμια επιστροφή στην Ισλαμική κυριολεξία σημαίνει ότι αυτό αποτελεί πλέον ένα πρόβλημα για όλους μας. Για να έχουμε έστω και μια ελπίδα ότι θα το αντιμετωπίσουμε, θα πρέπει να ξυπνήσουμε και να το αναγνωρίσουμε για αυτό που είναι.

new.spectator.co.uk

Διαβάστε περισσότερα