Θα μπορούσε η διπλωματία του Τραμπ να επιλύσει την κρίση της Βόρειας Κορέας;

Η απειλή της σύγκρουσης δεν είναι διαπραγμάτευση για ακίνητα, αλλά ο πρόεδρος την διεκπεραιώνει με όλες τις ικανότητές του ως μεσίτης, έχοντας, παραδόξως, πολλές ελπίδες, σχολιάζει ο Simon Jenkins.

Λοιπόν, ο Κιμ Γιονγκ-ουν είναι απλώς ένα 27χρονος της γενιάς των Millennials, για τον οποίο θα πρέπει να είναι "πολύ δύσκολο" να κυβερνήσει τη χώρα του σε τέτοια ηλικία. Ο σύμμαχος του, ο πρόεδρος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ είναι ένας "πολύ καλός άνθρωπος που γνώρισα πολύ καλά και αγαπά τη χώρα του". Προσπαθεί σκληρά να επιλύσει την "πολύ δύσκολη" κορεατική κρίση. Φυσικά ο Σι "δεν θέλει να δει

αναταραχή και θάνατο και θα ήθελε να κάνει κάτι για την επίλυση των πραγμάτων". Αλλά "ίσως είναι πιθανόν να μην μπορεί". Αυτά λέει μεταξύ άλλων ο Ντόναλντ Τραμπ σε συνέντευξή του στο Reuters για την βορειοκορεατική κρίση.

Ο χαρακτήρας του πολυσυζητημένου "Νεοϋορκέζου μεσίτη" και του είδους της διπλωματίας του, αρχίζει να αναδύεται. Αρχικά, ο Τραμπ ως προς τη Βόρεια Κορέα είχε το ανησυχητικό χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός ανθρώπου που απελπισμένα προσπαθούσε να αποσπάσει την προσοχή από τις πρώτες 100 μέρες μιας καταστροφικής θητείας. Ο Τραμπ έπρεπε να υποχωρήσει από την πρόθεσή να "σκοτώσει" τη συμφωνία εμπορίου Μεξικού-Καναδά. Οι πρώτες προτάσεις του για τη μετανάστευση, τους πρόσφυγες, την υγειονομική περίθαλψη, τα μεξικάνικα τείχη και τώρα πιθανόν τις φορολογικές μειώσεις, έχουν αποτύχει.

Σε τέτοιες καταστάσεις, πολλοί Αμερικανοί πρόεδροι αναζήτησαν μια μικρή, φτωχή, συνήθως μουσουλμανική χώρα για να χαρακτηρίσουν τερατώδη απειλή και στη συνέχεια να καταστρέψουν με σοκ και δέος. Ο Κιμ δεν δημιουργεί καμία πιθανή υπαρξιακή απειλή στην Αμερική, ή ακόμα και στους ασιάτες συμμάχους της, τίποτα απολύτως συγκρίσιμο με αυτό που η Αμερική θα μπορούσε άμεσα να εξαπολύσει εναντίον της Βόρειας Κορέας.

Αλλά μια κρίση είναι μια κρίση. Ο Χένρι Κίσινγκερ είπε κάποτε ότι προτιμούσε να διαπραγματευτεί με ανθρώπους που ήταν "έμποροι". Δεν θα είχε αγγίξει την Θάτσερ εναντίον του Γκαλτιέρι για τα Φόκλαντ, καθώς ήταν φυσικά αδιάλλακτοι. Ο έμπορος ποντάρει πολλά και παρακολουθεί την αντίδραση του αντιπάλου του, την ψυχολογία πίσω από κάθε κίνηση. Ξέρει πότε να είναι αμείλικτος και πότε να υποχωρήσει και να συμβιβαστεί, ή ακόμη και να αποχωρήσει. Όμως, λαχταράει την τελική χειραψία.

Είμαι βέβαιος ότι ο Τραμπ δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα κορεατικά ανθρώπινα δικαιώματα. Απλά θέλει μια μέρα να κάνει μια χειραψία με τον Κιμ και μια πατρική αγκαλιά. Εξάλλου, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Ο Τραμπ γνωρίζει ότι έχει πολύ περισσότερα στο μέλλον για τους φίλους του Κιμ στο Πεκίνο.
Η Βόρεια Κορέα δεν είναι μια μεσιτική συμφωνία, αλλά μια διπλωματική κρίση που διεκπεραιώνεται από έναν έμπορο. Ως τέτοια, ο Τραμπ φαίνεται να αποκαλύπτει μια εκπληκτική συναισθηματική νοημοσύνη προς τον Κιμ και τον Σι. Αυτές είναι οι πρώτες μέρες στην εποχή του Μεγάλου Ταραξία. Αλλά τουλάχιστον, εδώ στην αρχή, έχουμε ένα σημάδι ενός ανθρώπου που σκέφτεται σαν άνθρωπος.

theguardian.com

Διαβάστε περισσότερα