Στη σκιά μιας σημαίας με βαριά ιστορία η λύση για το μεταναστευτικό...

Ελλάδα, 1927

Η οικουμενική μέχρι τότε κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη παύει να είναι οικουμενική μετά την αποχώρηση του Λαϊκού κόμματος λόγω διαφωνίας του με τον υπουργό Οικονομικών Γ. Καφαντάρη. Η ψήφος εμπιστοσύνης στη Βουλή επικυρώνει ως κυβερνών κόμμα το ''Κόμμα των Ελευθεροφρόνων'' του τότε πρωθυπουργού.

Την ίδια περίοδο - στην υπό ιταλική Κατοχή βραχονησίδα ''Ρω'' του νησιωτικού συμπλέγματος της Μεγίστης (μια ανάσα από τις Τουρκικές ακτές),

όπου ζούσαν λίγες μόνο οικογένειες, φτάνει για εγκατάσταση με τον άντρα της και μερικά ζώα για να καλύπτουν ίσα ίσα τις ανάγκες τους, μια 37χρονη γυναίκα που έμελλε να σφραγίσει με την παρουσία της την ιστορία του μικρού νησιού. Ήταν η Δέσποινα Αχλαδιώτη, γνωστή τα μετέπειτα χρόνια ως ''Κυρά της Ρω''!..

Απ' την επομένη κιόλας της άφιξής της και κάθε μέρα έκτοτε, με ένα διάλειμμα τριών χρόνων, η ''Κυρά της Ρωμιοσύνης'' ύψωνε στον ιστό της Ρω (ανάμεσα στο γραφικό λιμανάκι και την μικρή εκκλησιά του Αη Γιώργη) την ελληνική σημαία, για να τη βλέπουν οι Τούρκοι απέναντι (που τη στοχοποίησαν γρήγορα δοκιμάζοντας τις αντοχές της) και τα διερχόμενα πλοία τα παραπλέοντα στο νησί, και να θυμούνται την ελληνικότητά του στη θέα του εθνικού μας συμβόλου που το έραψε η Κυρά με τα χέρια της.

Νήσος Ρω (η αρχαία Ρώγη ή Ρόπη), 1943

Μετά από τρίχρονη απουσία λόγω θανάτου του άντρα της εν πλω προς το γειτονικό Καστελόριζο, η Δέσποινα Αχλαδιώτη επιστρέφει με την τυφλή μάνα της στη Ρω (την οποία επισκεπτόταν ενδιάμεσα με ψαρόβαρκες για την ύψωση της σημαίας), όπου θα μείνει ως το τέλος της ζωής της. Είναι η χρονιά που αγκυροβολεί στο νησί το αντιτορπιλικό ''Παύλος Κουντουριώτης'', για να αναγγείλει την ελευθέρωσή του απ' τους Ιταλούς και τη μετατροπή του σε έδρα των Συμμάχων.

Ήδη, εντωμεταξύ, είχαν εγκαταλείψει το ξερονήσι οι λιγοστοί κάτοικοι του μετά τον γερμανικό βομβαρδισμό, αφήνοντας πίσω τους φύλακα άγγελο την θαρραλέα Κυρά, που χαιρετούσε με τη σημαία της απ' το λιμανάκι τα πληρώματα των πλοίων των επιχειρήσεων τα οποία αποβιβάζονταν περιοδικά στο νησί, για να της αφήσουν τρόφιμα και εφόδια.

Νήσος Ρω, 1974

Ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ, εκμεταλλευόμενος την ολιγοήμερη απουσία της, πατά το χώμα της Ρω και υψώνει στον ιστό του λιμανιού της την τουρκική σημαία. Η ''Μπουμπουλίνα της Ρω'', το πληροφορείται και επιστρέφει πάραυτα για να την κατεβάσει και να υψώσει την ελληνική.

Την άλλη χρονιά παρασημοφορείται για τη γενναιότητά της απ' το Πολεμικό Ναυτικό, που στέλνει για συμπαράστασή της στο νησί (καθώς οι Τούρκοι είχαν καρφώσει στη νήσο Στρογγύλη, νότια του Καστελορίζου, τουρκική σημαία) ένα αντιτορπιλικό, το ανθυποβρυχιακό σκάφος ''Γ. Πεζόπουλος''. Η ηλικιωμένη ηρωίδα, ευχαριστώντας για την τιμή που της έγινε, διαβάζει συγκινημένη ένα σύντομο λόγο κι αναφωνεί καταληκτικά με τρεμάμενη φωνή: ''Ζήτω η Ελλάς!..''

Νήσος Ρω, 13 Μαΐου 1982

Η Δέσποινα Αχλαδιώτη, η ξακουστή ''Κυρά της Ρω'' και της ''Ρωμιοσύνης'' πεθαίνει στο νοσοκομείο της Ρόδου αφήνοντας για κληρονομιά το γαλανόλευκο πανί της και τη βαριά ιστορία της, μαζί με την επιθυμία της να ταφεί δίπλα στον ιστό της ελληνικής σημαίας.

Νήσος Ρω, 24 Ιανουαρίου 2020, ώρα 3.47μμ

Ο ραδιοφωνικός σταθμός real fm μεταδίδει στους ακροατές του την είδηση ότι στο σύμπλεγμα της Μεγίστης κατέφθασαν 181 πρόσφυγες και μετανάστες εκ των οποίων οι 13 αποβιβάστηκαν στη Ρω, το ελληνικό νησί με τους λίγους φαντάρους και τη σημαία να κυματίζει περήφανα στο γραφικό λιμανάκι του, δυτικά του Καστελόριζου.

Η σκιά της Κυράς της Ρω, που επί 40 χρόνια ύψωνε απτόητη την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα, απλώνεται προστατευτική στο νησί, σαν να θέλει να αναχαιτίσει κάθε απειλή που θα θέσει σε κίνδυνο την ελληνικότητά του.

Το μεταναστευτικό-προσφυγικό δε χτυπά ηχηρά το καμπανάκι προς την κυβέρνηση μόνο του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά προς όλη την Ελλάδα, καθώς διογκώνεται με γεωμετρική πρόοδο αναγκάζοντας τους αρμόδιους υπουργούς (Μηταράκη-Κουμουτσάκο) να επισπεύσουν τη μετεγκατάσταση των λαθρομεταναστών από τα νησιά στην ηπειρωτική χώρα, κάτι που όμως - πέραν του ότι ενέχει εθνικούς κινδύνους - δε λύνει το πρόβλημα, καθώς αυτό αποκτά διαστάσεις ''λερναίας ύδρας''...

Πέρα από κάθε αμφιβολία, το μεταναστευτικό θεωρείται πλέον σαν το νούμερο δύο πρόβλημα της χώρας, μετά το πρώτο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι οποίες βρίσκονταιεπί ξυρού ακμής. Οι μετανάστες έχουν διαλύσει τη ζωή των νησιωτών στο Β. Αιγαίο απειλώντας ευθέως την εθνική ομοιογένεια των κατοίκων του, γιατί - σε αντίθεση με τους Έλληνες - οι μουσουλμάνοι που καταφθάνουν κατά κύματα με σωσίβιες λέμβους πολλαπλασιάζονται ταχύτατα σε βάρος του ντόπιου ελληνικού πληθυσμού.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το βράδυ της Πρωτοχρονιάς μόνο από τις εννέα γεννήσεις που έλαβαν χώρα στο νοσοκομείο της Λέσβου οι οκτώ ήταν από μουσουλμάνες μετανάστριες και η μία μόνο από ντόπια χριστιανή. Όσο για την ομοιογένεια του νησιού, αυτή δεν υφίσταται πλέον αφού στους 90.000 κατοίκους του αντιστοιχούν 30.000 μουσουλμάνοι, ενώ στη Σάμο 10.000 στους 30.000 κατοίκους της...

Αυτό ακριβώς το γεγονός, όπως και άλλα παρεμφερή, κρατούν αναστατωμένους σε φάση εξέγερσης τους δύστυχους νησιώτες στην πλειοψηφία τους (γιατί υπάρχει και τμήμα της τοπικής κοινωνίας που επωφελείται οικονομικά απ' την παραμονή των 77 διαφορετικών εθνικοτήτων μεταναστών και των μελών των ΜΚΟ, οι οποίες πληρώνουν αδρά τα εκτάρια γης που νοικιάζουν για την εξάπλωση των δομών φιλοξενίας), με τα τουρκικά μαχητικά να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους υπενθυμίζοντας τις τουρκικές διεκδικήσεις.

Κι εδώ βρίσκεται το επικίνδυνο του πράγματος, που πρέπει να κινητοποιήσει τα εθνικά αντανακλαστικά των στρατιωτικών και πολιτικών ιθυνόντων. Γιατί το μεταναστευτικό δεν είναι μόνο θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά ζήτημα συνοχής της ελληνικής κοινωνίας και εθνικής ασφάλειας της χώρας μας, καθώς ο Τούρκος απέναντι διεκδικεί το μισό Αιγαίο και αναγνώριση τουρκικής μειονότητας σε ακριτικές περιοχές της Ελλάδας.

Επειδή ακριβώς τίθεται θέμα εθνικής ασφάλειας, απαιτείται σύνεση στη λήψη αποφάσεων εκ μέρους της κυβέρνησης, κάτι που δε φαίνεται να συμβαίνει στο βαθμό που θα έπρεπε, αφού παραμένουν ακόμα εκατοντάδες και χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες σε εθνικά ευαίσθητες περιοχές ηπειρωτικές και νησιωτικές.

Είναι ανάγκη επίσης να αντιμετωπισθεί το μείζον εθνικό θέμα χωρίς κομματικές ιδεοληψίες και πείσματα, γιατί οι Έλληνες στους τόπους υποδοχής των μεταναστών και προσφύγων είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν να κινητοποιούνται μαζικά, όπως πριν λίγες μέρες.

Τότε που απαιτούσαν απ' την κυβέρνηση της ΝΔ να πάρουν τις ζωές τους πίσω, να αποσυμφορηθεί ο τόπος τους και να ανακουφιστούν οι γηγενείς από το άχθος των ''λαθρο-'' όχι προσωρινά, αλλά μόνιμα, με βάση τουλάχιστον τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για μια δικαιότερη κατανομή μεταναστών και προσφύγων.

Ωστόσο αυτό, όπως προείπα, είναι ριψοκίνδυνη λύση με αμφίβολα αποτελέσματα, απ' τη στιγμή που ο Ερντογάν μάς έχει βάλει στο στόχαστρο των τιμωρητικών απειλών του, στο πλαίσιο εφαρμογής του σχεδίου του για την ''Γαλάζια Πατρίδα''.

Ενός σχεδίου μεγαλοϊδεατικού, που - για να ευοδωθεί - θα χαντακωθεί η δικιά μας πατρίδα, αφού κινδυνεύει άμεσα να μετατραπεί στοhotspot της Ευρώπης με κατοίκους εγκλωβισμένους και δυστυχείς χωρίς δυνατότητα διεξόδου, μια και εναλλακτική στρατηγική δε φαίνεται να υπάρχει και ήδη η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας δείχνει από καιρό να καρκινοβατεί, έτοιμη να καταρρεύσει.

Η Κυβέρνηση, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια γενικευμένη, διακομματική εξέγερση του ντόπιου πληθυσμού κατά τόπους, γιατί αποδεικνύεται ανήμπορη τελικά να δώσει λύση στο μεταναστευτικό. Ανίκανη να κολυμπήσει κόντρα στο ρεύμα που ακολούθησε κατά τη διακυβέρνησή του ανεπιτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και το ακολούθησε ανεπιτυχώς, γιατί είχε τη ιδεοληψία (πανομοιότυπη με αυτήν του ΚΜ) ότι ο πολυπολιτισμός είναι ευλογία, αγνοώντας ίσως ότι αυτό μπορεί να ισχύει μόνο σε χώρες που δεν έχουν κοινά σύνορα με έναν δηλωμένο εχθρό (όπως είναι για μας η Τουρκία), ο οποίος διεκδικεί τα εθνικά κεκτημένα τους γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του Συνθήκες και Διεθνή Δίκαια...

- Όμως και οι δυο αντίπαλοι πολιτικοί σχηματισμοί, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, συγκλίνουν τελικά στο μεταναστευτικό κι ας έχουν ξεκινήσει από διαφορετική αφετηρία, θα διαπιστώσει κάποιος απορημένος.

Και θα 'χει απόλυτο δίκιο να το ισχυριστεί, γιατί συγκλίνουν στα λάθη αμφότεροι, αν και θα μπορούσαν να κάνουν πολλά και... στην τελική το εξής ένα: Να δώσουν κίνητρα σε ανέστιους Έλληνες, για να κατοικήσουν τις κατοικίσιμες βραχονησίδες του Αρχιπελάγους, με στοιχειώδη διασφάλιση της ακεραιότητας και της υγείας τους.

Σε Έλληνες με αυξημένη εθνική συνείδηση, και αποφασισμένους να υπερασπισθούν σαν την Κυρά της Ρω τα νησιά εγκατάστασής τους. Σ' αυτούς που μας ήρθαν απ' τις ''χαμένες πατρίδες'', για παράδειγμα, και σε άλλους απόκληρους της ζωής που διψούν ν' ακουμπήσουν σε μια γωνιά της Ελλάδας τα όνειρά τους.

''Σίγουρα εμείς (οι νεότεροι) Έλληνες είμαστε για μεγαλύτερα πράγματα…'', είχε πει πικραμένος ο Γιώργος Σεφέρης μεμφόμενος τους Έλληνες πολιτικούς που δίχασαν τους Έλληνες της Κύπρου ματαιώνοντας την επιδίωξή τους για Ένωση με την Ελλάδα...

''Η ιστορία επαναλαμβάνεται σ' όλες τις τραγικές διαστάσεις της'', σκέφτομαι. ''Γι' αυτό και το πιο πιθανό είναι να έλεγε τα ίδια και χειρότερα, αν ζούσε σήμερα ο Νομπελίστας ποιητής μας. Σήμερα που οι πολιτικοί μας έγιναν πιο ''γενναιόδωροι'' και ευεπίφοροι να ξεπουλήσουν την ελληνική γη, απ' το να διεκδικήσουν τα απολεσθέντα εδάφη της''...

- Κι όμως, στη σκιά μιας σημαίας με βαριά ιστορία θα μπορούσε να βρεθεί μια λύση για το μεταναστευτικό, που να διασφαλίζει την ακεραιότητα και την περηφάνια μας..., μονολογώ ασυναίσθητα φέρνοντας μια εικόνα στον νου μου. Αυτήν της Κυράς της Ρω, την ώρα που ύψωνε τη σημαία μας...

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Διαβάστε περισσότερα