Σαμαράς, το μοναδικό ανάχωμα στην καταστροφή

Το ΠΑΣΟΚ είναι πια ένα καμένο χαρτί. Μας έχει παραδώσει άνευ όρων στις διεθνείς αγορές, παίζοντας το ρόλο του προσωρινού μεσάζοντα. Μόλις αποτελειώσει τη διατεταγμένη του αποστολή, θα εξαφανιστεί. Αυτό στη λήθη, και τα στελέχη του στις … Μπαχάμες. Δεν παίζει πλέον ρόλο πότε θα τιμωρηθούν από την πλειοψηφία. Αύριο ή μεθαύριο….Η ελληνική αριστερά στερείται οποιασδήποτε θετικής δυναμικής, και πάνω απ όλα εμπνευσμένης ηγεσίας. Δεν διαθέτει ούτε Άρη, ούτε Βαφειάδη, ούτε καν Σιάντο. Δεν εμπνέει και δεν πείθει. Έτσι απλά.Ποιος μένει; Βλέπετε κανέναν άλλο από τον Σαμαρά;  Η τοποθέτηση του επί του επαχθούς μνημονίου είναι η μόνη που δημιουργεί ελπίδες. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα,  αν μέσα στους επόμενους μήνες δεν αλλάξει κάτι δραματικά προς το καλύτερο, αν τα μνημόνια συνεχίσουν να διαδέχονται το ένα το άλλο, το μόνο αποτέλεσμα που εγώ, με το φτωχό μου μυαλό βλέπω, είναι γενικευμένες κοινωνικές εξεγέρσεις. Παρόλο το μούδιασμα, παρόλους τους φόβους, υπάρχουν στιγμές που ακόμη και το εγκλωβισμένο ποντίκι πηδάει για το λαρύγγι. Και η ελληνική κοινωνία βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό σημείο βρασμού, έτοιμη να κάνει το σάλτο μορτάλε. Γι αυτό πρέπει να φύγει το ΠΑΣΟΚ και να έρθει ο Σαμαράς.Όμως, ακόμη όμως και όσοι παραδοσιακά εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη ΝΔ και στη παράταξη που αυτή εκπροσωπεί, και όχι καθαρά συγκυριακά λόγω ενός προσώπου όπως κάνω εγώ, διατηρούν μια μεγάλη, ή μικρή επιφυλακτικότητα ενθυμούμενοι το παρελθόν της, υποπτευόμενοι τα πρόσωπα, και πάνω από όλα απορώντας για τον αργό ρυθμό της. Γιατί δεν ορμάει μπροστά, λένε, ο Σαμαράς; Τι περιμένει; Γιατί δεν παίρνει κεφάλια; Γιατί δεν ξεμπροστιάζει το ΠΑΣΟΚ; Γιατί δεν οργανώνει κινητοποιήσεις; Τι τον κρατάει;Σίγουρα ο συσσωρευμένος θυμός πολλών είναι τόσος που τους έχει κάνει έτοιμους να εκραγούν και να τα πάρουν όλα αμπάριζα. Και απορούν που ο ηγέτης τους δεν προχωράει στο παρασύνθημα. Ταπεινή μου άποψη είναι πως εκεί ακριβώς έγκειται και η στόφα του μεγάλου ηγέτη.  Στο να μπορεί να αντιστέκεται στις ευκαιριακές συγκυρίες, στις λαϊκίστικες πιέσεις, και να σχεδιάζει ψύχραιμα και εκ των προτέρων τα βήματά του.Όσοι προβάλλουν, ή οχυρώνονται πίσω από ψευτοδιλήμματα σαν κι αυτά που αναφέραμε προηγουμένως, κάνουν πως βλέπουν τα σπάνια για την σύγχρονη Ελλάδα προσόντα ηγέτη που έδειξε μέχρι τώρα ο Σαμαράς. Δεν θέλουν να βλέπουν ότι διαθέτει μια σπάνια εμμονή και αποφασιστικότητα για την επίτευξη των στόχων του και ότι θα είναι ανελέητος προς όποιους και όσα σταθούν εμπόδιο στην επίτευξη αυτών των στόχων.Πρώτον, πήγε κόντρα σε όλους και όλα για τις ιδέες και τις απόψεις του, τιμωρήθηκε με μια πολύχρονη πολιτική εξορία και επέστρεψε πανηγυρικά κόντρα στην εκπεφρασμένη επιθυμία ντόπιων και ξένων αρχόντων για την Ντόρα, ή κάποιον άλλον, στην θέση του ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας.Δεύτερον, απάλλαξε το κόμμα από βαρώνους και φέουδα μέσα σε χρόνο “μηδέν”, αλλά δεν απομονώθηκε με μια παρέα “δικών” του στην ηγεσία. Αντιθέτως είπε εκείνο το εκπληκτικό σε φίλους και εχθρούς μέσα στο κόμμα: “πάμε όλοι μαζί“. Επειδή