Περί κοινωνικού αυτοματισμού…

Κάθε φορά που κάποιος αναφέρεται σε παράλογα προνόμια που έχει συγκεντρώσει κάποια κοινωνική ομάδα (ως μη όφειλε), υπάρχουν όλο και περισσότεροι πρόθυμοι συνέλληνες να πιπιλίσουν επίμονα την καραμέλα του «Κοινωνικού Αυτοματισμού». Κρεμάνε αδίστακτα την ταμπέλα του «κοινωνικού αυτοματιστή» στον άτυχο τολμητία και όλοι μαζί, με ένα στόμα, μια φωνή, κραυγάζουν: «κάτω τα χέρια από τις κατακτήσεις των εργαζομένων».

Φτάνουν μάλιστα στο σημείο, να υποστηρίζουν, πως αν μια κοινωνική ομάδα ή μια κλειστή «κάστα» καταφέρει με τρόπους συνήθως κοινωνικά αθέμιτους (εκβιασμούς, κατέβασμα διακοπτών, κλείσιμο

δρόμων, απειλές ροής αίματος, πολιτικές αλητείες, κλπ), να επιτύχει για τον εαυτό της μισθούς, επιδοτήσεις, συνθήκες εργασίας και γενικά τρόπο ζωής που δεν συνάδουν με της υπόλοιπης κοινωνίας ή με τις δυνατότητες του Κράτους, όλοι εμείς οι υπόλοιποι όχι μονάχα θα πρέπει να «καταπιούμε» την κραυγαλέα ανισότητα αλλά να προσπαθήσουμε να «εξισωθούμε» προς τους αθέμιτα ευνοηθέντες ακολουθώντας κι εμείς ως κοινωνικές ομάδες τους ίδιους αντικοινωνικούς και βαθιά αντιδημοκρατικούς τρόπους. Αν κάποιος εντοπίσει την κατάφορη αδικία και ζητήσει τη διόρθωσή της, του προσάπτεται η βαριά κι ασήκωτη κατηγορία πως ασκεί «ακραία νεοφιλελεύθερη κτηνωδία» και είναι σκληρόκαρδος οπαδός του «Κοινωνικού Αυτοματισμού».

Τι σημαίνει όμως ο όρος «Κοινωνικός Αυτοματισμός»;

«Ο όρος κοινωνικός αυτοματισμός εισήχθη στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη. Η πατρότητα του όρου κατά άλλους αποδίδεται στο Δημήτρη Ρέππα και κατά άλλους στον μεγάλο «στρατηγό» Θόδωρο Τσουκάτο (θα τον ενθυμείστε φαντάζομαι). Πρόκειται μέσες άκρες για την ακόλουθη φιλοσοφία και πρακτική διακυβέρνησης: όταν μια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα η τάξη αντιδρά (δικαίως ή αδίκως) σε μια ρύθμιση που την αφορά προσπαθούμε να στρέψουμε την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον της ή περιμένουμε αυτό να συμβεί λόγω των προβλημάτων και της ταλαιπωρίας που δημιουργούν στους υπολοίπους πολίτες τυχόν κινητοποιήσεις της επαγγελματικής ομάδας που αντιδρά και λόγω της συνήθους αβελτηρίας και υπερβολής των συνδικαλιστικών ηγεσιών των αντιδρώντων».

Ουσιαστικά δηλαδή ο όρος «Κοινωνικός Αυτοματισμός» περιγράφει  «πρακτική διακυβέρνησης», αναμένεται δηλαδή να ασκείται  από τις κυβερνήσεις,  ως μέσο καταστολής εργασιακών και συνδικαλιστικών διεκδικήσεων. Σε πρώτη εκτίμηση λοιπόν, είναι άτοπο να κατηγορείται πως υποθάλπει Κοινωνικό Αυτοματισμό ένα φυσικό πρόσωπο μόνο του ή έστω μια ομάδα προσώπων ή έστω και ένα Πολιτικό Κόμμα. Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» ως έννοια είναι συνυφασμένος με πρακτικές διακυβέρνησης από κυρίαρχες κυβερνήσεις που για να τον ασκήσουν έχουν την ανάγκη της σύμπραξης πειθήνιων οργάνων, όπως τα ελεγχόμενα από αυτές ΜΜΕ, θιγόμενες οργανωμένες συνδικαλιστικές ή κοινωνικές ομάδες ή χειραγωγούμενο όχλο. Η άσκηση Κοινωνικού Αυτοματισμού προϋποθέτει σκληρή αντιπαράθεση, κατασυκοφάντηση, ψευδείς και ανυπόστατες κατηγορίες κατά αυτών που διεκδικούν κάτι, πολλές φο