Πέντε και σήμερα

Τέρμα τα δίφραγκα. Την Κυριακή εκλογές. Παρά τις καθυστερήσεις και τα διάφορα «στοιχήματα» των στυλοβατών του συστήματος η ώρα ήρθε. Μετά από τα 2,5 πιο καταστροφικά χρόνια της Μεταπολίτευσης, επιστέγασμα της επικρατούσας σοσιαλιστικής φαυλότητας και της εγκληματικής ανοχής της Δεξιάς στην ιδεολογική αποδόμησή της, διαφαίνεται  η πρώτη ικμάδα φωτός. Το πρώτο πετάρισμα της Ελπίδας. Και πως το αντιμετωπίζει ο μέσος Έλληνας; Σαν να μην την αξίζει την Ελπίδα. Σα να έχει εθιστεί στο σκοτάδι. Σα να έχει παραιτηθεί από τον αγώνα

τον καλό. Σα να έχει υποστείλει τη σημαία της λογικής και έχει καβαλήσει το ανεξέλεγκτο άτι του θυμικού.

Ακούς νέους ανθρώπους τριγύρω σου να αναπαράγουν τα γνωστά ιδεολογήματα: «όλοι ίδιοι είναι», «τα πάντα είναι συμφωνημένα» και λοιπά φαιδρά. Βλέπεις ανθρώπους πονεμένους, διαλυμένους από τις ριπές του Μνημονίου, απογοητευμένους από το κατάντημα του τόπου μας μετά από τρεις δεκαετίες προοδευτικού φαγοποτιού, αντί να ακουμπάνε τις ελπίδες τους σε στέρεες βάσεις, να αφήνουν το θυμό τους να τους παρασύρει σαν φύλλο στον Βοριά, από τον ένα πατριδοκάπηλο στον άλλον ελπιδέμπορα και από τον κάθε λαϊκιστή στον επόμενο τιμωρό-εκδικητή.

5 συν 1 μέρες μείνανε για τις εκλογές και 5 συν 1 πράγματα θα σας πω.

Πρώτον. Ο Σαμαράς δεν ψήφισε το Μνημόνιο. Ο Σαμαράς το κατήγγειλε. Ο Σαμαράς λοιδορήθηκε και απομονώθηκε γιατί εναντιώθηκε στην καταστροφική συνταγή του. Αυτό που ψήφισε ο Σαμαράς ήταν το κούρεμα του χρέους. Μπορεί να εμπεριείχε παγίδες και δύσκολα σημεία η όλη διαδικασία, αλλά όταν αφήνεις την πληγή να μολυνθεί αντί να την γιατρέψεις εγκαίρως, ή χειρουργείς ή κόβεις το προσβεβλημένο μέλος. Ο Σαμαράς πρωτοστάτησε σε μια δύσκολη κι επίπονη επέμβαση. Τον γλύτωσε όμως τον ακρωτηριασμό. Και για να ξεκαθαρίσουμε δυο πράγματα για το Νοέμβριο. Ο Σαμαράς δεν είχε καμία δυνατότητα πρόκλησης εκλογών και, κακά τα ψέματα, δε νομίζω μέχρι τότε να τρώγατε με χρυσά κουτάλια και ξαφνικά να χάσατε τη γη κάτω από τα πόδια σας, όπως περιφερόμενοι κραυγάζουν διάφοροι απίθανοι τύποι.

Δεύτερον. Τέρμα με το παραμύθι του δικομματισμού. Αν δεν απατώμαι μέχρι σήμερα όλα ανεξαιρέτως τα κοινοβουλευτικά κόμματα εισέπραξαν χρήματα, είτε ως χορηγία, είτε στο πρόσωπο των βουλευτών τους ως προνόμια και αποζημιώσεις. Άρα, τι θέλουν να μας πούνε; Ότι μας έκλεψαν, αφού όπως ισχυρίζονταν δεν ασκούσαν καμιάς μορφής εξουσία; Ήταν απλοί παρατηρητές, καλά αμειβόμενοι; Για να μην αναφερθούμε στις συμμετοχές σε κυβερνήσεις συνεργασίας, από τη μία πλευρά, και στην ιδεολογικά ορμώμενη άρνηση μερικών στην προοπτικής εξουσίας, από την άλλη.

Τρίτον. Το νέο δεν έρχεται με χειροτεχνία ανακυκλωμένων υλικών. Ένα παλιό αρχοντικό μπορεί να ανακαινιστεί με μεράκι και καλά υλικά. Τα πεταμένα όμως και πολυκαιρισμένα υλικά δεν μπορούν να χτίσουν καινούριο σπίτι. Κοινοβουλευτικές ομάδες αποπευθέντων ας μην μας παρουσιάζονται, τουλάχιστον, ως νεωτερίζοντες.

Τέταρτον. Οι ιδεολογίες δεν κρύβονται πίσω από τσιτάτα και ιδεολογήματα. Η Χρυσή Αυγή υμνεί τον Χίτλε