Οικογενειακές επιχειρήσεις και οργισμένοι νέοι, στην έκθεση όπλων της Τζόρτζια

Αν ψάχνετε την έκθεση και χαθείτε, ακολουθήστε τους ήσυχους άνδρες με τα τουφέκια στις πλάτες τους. Ή ακολουθήστε τους γονείς που σπρώχνουν καροτσάκια και τις παρέες των άγριων εφήβων. Όλοι πηγαίνουν στο ίδιο μέρος. Η συγκεκριμένη έκθεση έγινε μια Κυριακή του Μαρτίου στο Farmer’s Market Exhibition Hall της Τζόρτζια, περίπου 10 χιλιόμετρα από το κέντρο της Ατλάντα. Ως πρώην θαυμαστής των όπλων, έχω έρθει μαζί με έναν φίλο μου φωτογράφο, τον Jason Francisco, να καταγράψω τα γεγονότα, γράφει ο Pat Blanchfield.

Δεν μπορείς να μπεις μέσα με ένα γεμάτο όπλο στο εσωτερικό, αλλά δεν υπάρχει κανένας έλεγχος ασφαλείας πέρα ​​από ένα φύλακα, που ρωτά αν είμαστε οπλισμένοι. Εμείς λέμε ότι δεν είμαστε και μας περνά. Ένας πωλητής μας χαιρετά σχεδόν αμέσως. «Γεια! Θέλετε να αγοράσετε κάποια πυρομαχικά;» Είναι ένας μεσήλικας λευκός άντρας με ηλιοκαμένη επιδερμίδα σέρφερ και ξανθό μαλλί. «Έχω όλα τα είδη των εξωτικών όπλων. Αυτό εδώ είναι flechette». Δίνει στον φίλο μου ένα μικρό βελάκι χάλυβα, αιχμηρό σαν μια βελόνα στην άκρη και με αεροδυναμικά πτερύγια στο πίσω μέρος. Οι αμερικανοί στρατιώτες χρησιμοποιούσαν flechettes στο Βιετνάμ για να πιάσουν τους Βιετγκόνγκ που κρύβονταν πίσω από τους δέντρα και τους θάμνους. Όμως, ο πωλητής δεν τα δίνει για πόλεμο στη ζούγκλα –λέει ότι είναι πυρομαχικά.

Η έκθεση έχει στηθεί σε από έναν όμιλο που ονομάζεται GunRunner Shows, η οποία διοργανώνει εκδηλώσεις από το 1988. Η ιστοσελίδα τους δείχνει ένα μπάνερ με έναν άνδρα που κρατάει ένα όπλο, με το σύνθημα: I’LL KEEP MY GUNS YOU KEEP YOUR CHANGE -Θα κρατήσω τα όπλα μου (σε κόκκινο χρώμα), κράτα την ευκαιρία σου (σε μπλε χρώμα). Η ομάδα ισχυρίζεται ότι 275.000 επισκέπτες παρακολούθησαν τις εκθέσεις τους μόνο πέρυσι και σήμερα περίπου 200 περιφέρονται ανάμεσα σε πινακίδες, πανό και μοντέλα πλήρως εξοπλισμένα. Υπάρχει ένα παράξενο ρυθμικό βουητό από μηχανικούς θορύβους -κλικ, τσουγκρίσματα κ.ά- καθώς οι άνθρωποι δοκιμάζουν.

Ρωτώ τον πωλητή πυρομαχικών πως πάνε οι δουλειές. «Έχουν ζωντανέψει τα πράγματα, ιδίως μετά το περιστατικό στο Κονέκτικατ» λέει. Το πιο «καυτό» είδος είναι Rhodesian jungle rounds, αλλά αν είστε στην αγορά για κάτι λίγο πιο ακραίο, το έχει και αυτό: ονομάζεται Dragon’s Breath και είναι κάλυκες γεμισμένοι με πυροφόρα κομμάτια μαγνησίου και σκόνη. Αγοράζω δύο για έξι δολάρια. «Καλή διασκέδαση!» μου λέει.

Η εκδήλωση της GunRunners είναι λιγότερο μια εμπορική έκθεση της βιομηχανίας και περισσότερο μια διάσημη υπαίθρια αγορά, όπου συμμετέχουν μικρές επιχειρήσεις και ιδιώτες πωλητές. Τα κεντρικά περίπτερα ανήκουν ως επί το πλείστον σε καταστήματα όπλων που πωλούν τα αποθέματά τους στις εκθέσεις. Οι πωλητές, οι οποίοι κατέχουν άδειες κατέχουν άδειες από την Ομοσπονδία, στο παρελθόν απαγορευόταν να συμμετέχουν σε εκθέσεις όπλων, υπό το νόμο του 1968 για τον έλεγχο των όπλων, αλλά ξαναμπήκαν στο παιχνίδι το 1986 με το νόμο για την προστασία των ιδιοκτητών όπλων που τους επέτρεψε να πωλούν τα εμπορεύματά τους στις επιδείξεις, με την προϋπόθεση να κάνουν οι ίδιοι τους ελέγχους του ιστορικού όπως κάνουν και στα μαγαζιά τους.

Όλοι οι άλλοι που πωλούν όπλα στην έκθεση –οι μισοί όπως εκτιμά ένας πωλητής- είναι απλά ιδιώτες που κάνουν δουλειές μεταξύ τους, ‘άμεσα και με μετρητά, χωρίς τους ελέγχους του ιστορικού που απαιτούνται. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους-συλλέκτες, χομπίστες, ή απλά άνθρωποι που θέλουν να πάρουν κάποια όπλα- έχουν πληρώσει για τους πάγκους τους και θα είναι εκεί όλο το Σαββατοκύριακο. Μερικοί γνωρίζονται χρόνια.

Αλλά υπάρχει επίσης η σταθερή ροή ανθρώπων, νέοι άνδρες ως επί το πλείστον, τους οποίους είδαμε στο δρόμο. Κυκλοφορούν τριγύρω με τουφέκια στις πλάτες και πιστόλια στους γοφούς τους, φορώντας χειρόγραφες πινακίδες στο στήθος τους: «Colt AR – 850 $ OBO», «Taurus.40. Ρωτήστε με». «Αυτοί είναι ιδιώτες πωλητές, και η έμφαση είναι στο ‘ιδιώτες’: μπορείτε να πάτε σε αυτούς και να αγοράσετε ό,τι κουβαλάνε, χωρίς ερωτήσεις, με μετρητά και μια χειραψία. Οι πωλητές σους πάγκους κάνουν, επίσης, προσφορές για αυτά τα όπλα – σε μία από τις πιο σουρεαλιστικές στιγμές της ημέρας, βλέπω έναν προμηθευτή σε πάγκο που πουλά ένα Iron Cross και πόρπες με την αμερικάνικη σημαία, να παζαρεύει με χοντρή προφορά της Τζόρτζια με έναν ψηλόλιγνο μαύρο που φορά στρατιωτικό τζάκετ, φαρδύ τζιν και ένα καπέλο του μπέιζμπολ στο πλάι, κάνοντας απανωτές προσφορές για την καραμπίνα Kel-Tec 9MM που ο νεότερος άντρας έχει στον ώμο του. Δεν καταλήγουν σε συμφωνία, αλλά το ύφος τους είναι εντελώς φιλικό.

Στο τέλος της αίθουσας, ο Mike και η Monica Lawson κάθονται στο κέντρο κάποιων πάγκων. Ο γιος τους, γύρω στα 10, παίζει με ένα φορητό βιντεοπαιχνίδι, ενώ η κόρη τους με ένα βιβλίο ζωγραφικής. Ένας φίλος κρατά το μικρότερο παιδί τους, δυόμισι μηνών, στον ώμο του. «Θα κληρονομήσει την οικογενειακή επιχείρηση», λέει ο Mike, «αν θέλει». Ο Mike είναι 40 ετών και ασχολείται με παραϊατρικά επαγγέλματα ενώ είναι και πυροσβέστης. Πηγαίνει σε εκθέσεις από τα πέντε του.

Οι Lawsons δεν πωλούν όπλα, αλλά μάλλον σύνεργα επιβίωσης – νυστέρια, επιδέσμους, MRes, και ούτω καθεξής. Θεωρούν ότι οι επιχειρήσεις τους βοηθούν τους καθημερινούς ανθρώπους. Ο Mike απορρίπτει τις εταιρικές ιστοσελίδες που πωλούν προσυσκευασμένα κιτ επιβίωσης.

«Αυτοί απλά θέλουν να κλέψουν τον κόσμο. Εμείς προσφέρουμε είδη που μπορείς να επιλέξεις και να προσαρμόσεις στις ανάγκες σου». Αν θέλετε πάντως να ακολουθήσετε την πεπατημένη, η Native Way πουλά πακέτα που περιλαμβάνουν ταμπόν με οινόπνευμα, γάζες και μια Καινή Διαθήκη τσέπης –όσον αφορά το τελευταίο, ο Mike επιμένει ότι δεν την χρεώνει καθώς εξυπηρετεί έναν σημαντικό σκοπό. «Η επιβίωση είναι 90 τοις εκατό ψυχική και δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο βιβλίο για να διαβάσεις αν ξέρεις ότι πρόκειται να πεθάνεις».

Στην άλλη άκρη της αίθουσας, η σχεδιάστρια κοσμημάτων Angie Whitaker πουλά τέχνη. Έχει μετατρέψει πολύ έξυπνα βλήματα διαφορετικών διαμετρημάτων σε στολίδια για δερμάτινα βραχιόλια, περιδέραια και σκουλαρίκια και ο ορείχαλκος φαίνεται υπέροχος σε συνδυασμό με τους κάλυκες. Η ίδια σχολιάζει με ένα νικηφόρο χαμόγελο την αισθητική της: «Είναι πολύ γουέστερν, πολύ παραδοσιακή και πάνω απ’ όλα σύμφωνη με τη δεύτερη τροπολογία».

Η Angie και οι Lawsons είναι πολύ ζεστοί άνθρωποι και δεν φαίνεται να έχουν σχέση με κάποια ανωμαλία – υπάρχουν και πολλά παιδιά που πουλούν όπλα. Ένας πωλητής σημειώνει το ενδιαφέρον μας για ένα vintage Walther P38 και το μετακινεί σε καλύτερο φως για να το φωτογραφίσει ο Jason. «Φέραμε ένα σωρό κομμάτια από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο μαγαζί» λέει. «Ελάτε να φωτογραφίσετε, δεν χρειάζεται να αγοράσετε τίποτα». Η ετικέτα πάνω στο όπλο γράφει «Το χρησιμοποίησε ναζί αξιωματικός».

Απέναντι από το διάδρομο, συναντάμε ένα ζευγάρι από τη Φλόριντα. Αυτός είναι ποδολόγος και αυτή αναισθησιολόγος και μαζί με μια στοίβα περιοδικών ελπίζουν να απαλλαγούν από ένα AK και μερικά άλλα όπλα για να πληρώσουν για το ταξίδι τους. Ο σύζυγος φοράει ένα καπέλο των Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας και ανταλλάσσουν σαλόμ με τον Jason. Όταν ο Jason λέει ότι η δική του εβραϊκή ανατροφή ήταν σαφώς εναντίον των όπλων, ο άνθρωπος κουνά το κεφάλι του με κατανόηση. «Η αδελφή μου είναι ακριβώς έτσι. Θέλω να τη στραγγαλίσω μερικές φορές. Είχαμε οικογένεια στο Άουσβιτς. Είμαι ένα παιδί επιζώντων. Αλλά όπως της λέω» συνεχίζει χτυπώντας το χέρι του σε ένα M1A, «ο Χίτλερ θα το ξανασκεφτόταν να μα κυνηγήσει αν γνώριζε ότι υπήρχαν αυτά σε κάθε σπίτι. Και γι’ αυτό ο καθένας που έρχεται να πάρει τα όπλα μου σήμερα καλύτερα να ξέρει ότι θα πάρει μερικές τρύπες στο σώμα του» λέει. «Η γυναίκα του γνέφει με ενθουσιασμό. «Αν κάποιος προσπαθήσει να βλάψει τα παιδιά μας, θα λάβει μερικές τρύπες», προσθέτει.

Οι περισσότεροι από τους πωλητές είναι ζεστοί, ακόμα και φιλόξενοι -η αίσθηση της κοινότητας είναι προφανής. «Οι διοργανωτές είναι πραγματικά καλοί μαζί μας, πραγματικά ενθαρρύνουν τις οικογένειες» , λέει ο Mike Lawson. «Μας έδωσαν επιπλέον χώρο και μας έκαναν έκπτωση -μια πραγματική ευλογία». Όλοι θρηνούν τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό των τιμών.

Ο Michael Giugliano, ένας από τους μικρότερους πωλητές στην έκθεση, κάνει χειρονομίες προς ένας από τους μεγαλύτερους πωλητές και φωνάζει. «Αυτοί οι τύποι μπορεί να κάνουν κάποιες προσφορές, αλλά η συνολική πολιτική τους είναι γελοία. Αυξάνουν τις τιμές για όλους τους άλλους – δεν μπορώ να αντέξω οικονομικά την ανανέωση του εμπορεύματος στις σημερινές τιμές. «Όταν λέω στην αναισθησιολόγο από τη Φλόριντα ότι η ίδια και ο σύζυγός της θα μπορούσαν εύκολα να ξεφύγουν χρεώνοντας δύο και τρεις φορές περισσότερο για τα PMAG που έχουν στον πάγκο τους, κουνά το κεφάλι της. «Οι άνθρωποι θα πλήρωναν τρελά ποσά αυτές τις μέρες, ναι, αλλά δεν είμαστε εδώ γι’ αυτό. Δεν θα ήταν σωστό».

Κάποιοι αναφέρουν ότι η αίσθηση της ευθύνης της κοινότητας εκτείνεται σε πολύ περισσότερα από τις τιμές. «Πληρώνω 1.500 δολάρια το χρόνο για άδεια και ‘τρώω’ το τέλος ελέγχου του ιστορικού τους. Αλλά δεν πειράζει» λέει ο Michael, «γιατί εδώ προσπαθούμε να κάνουμε το σωστό. Αλλά αυτές τις μέρες, υπάρχουν περισσότεροι ιδιώτες πωλητές από όσους έχω δει ποτέ».

Σε αντίθεση με τους FFLs, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τους ελέγχους του ιστορικού, όπως είναι αυτονόητο, και σε αντίθεση με τους ιδιώτες προμηθευτές στους πάγκους, πολλοί από τους οποίους είναι παλιοί στο κύκλωμα και οι οποίοι έχουν τουλάχιστον περάσει από την τυπική διαδικασία της ενοικίασης ενός χώρου , αυτοί οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν αθόρυβα και ανώνυμα, όπως τα όπλα που μεταφέρουν.

Ένας ιδιώτης πωλητής τραβάει την προσοχή μας κι εμείς τη δική του. Είναι κρυμμένος μακριά, σε μια γωνιά στην είσοδο, έχει ένα AR στον έναν ώμο του και μια χονδροειδώς γραμμένη πινακίδα «πωλείται» κρεμασμένη στο λαιμό του. Μπορεί να είναι το βρώμικο τζιν του και το τσαλακωμένο πουκάμισο που δεν ταιριάζουν με το καλοχτενισμένο μαλλί του, αλλά κάτι δεν πάει καλά και όταν μας βλέπει αρχίζει να φωνάζει: «Μηχανή! Αυτός έχει φωτογραφική μηχανή! Δεν μπορεί να με βγάλει φωτογραφία!». Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα έρχεται ο φύλακας με το χέρι στο όπλο του. «Τι νομίζεις ότι κάνεις;» ρωτά. «Δεν μπορείτε να βγάλετε φωτογραφίες εδώ». Όμως μπορούμε. Έχουμε άδεια από τους διοργανωτές και έχουμε μιλήσει με τους ανθρώπους για ώρες. Είμαστε σε ένα δημόσιο χώρο σε κρατική γη. Εμείς δεν κάνουμε μια παρουσίαση, αλλά ακόμη και αν κάναμε, δεν είναι η πρώτη τροποποίηση εξίσου σημαντική με τη δεύτερη;

Θέλω να πω όλα αυτά, αλλά πίσω από τον φύλακα βλέπω τον ιδιώτη πωλητή να σφίγγει το AR του και να κοιτάζει με άγριο βλέμμα και θεωρώ ότι δεν μπορώ να πω λέξη. Ο Jason απολογείται και λέμε στον φρουρό ότι όλα είναι εντάξει, λυπούμαστε, αλλά μόλις φεύγαμε. Και φεύγουμε, χωρίς ποτέ να ρωτήσουμε τι είναι αυτό που φοβούνται τόσο.

thedailybeast