Οι κρυμμένοι άσσοι του Σαμαρά και η αδυναμία ουσιαστικής αντιπολίτευσης

του Βασίλη Ζήση

Έχουμε ξαναγράψει ότι κορυφαίο δείγμα της ανικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει τις λαϊκές μάζες για το πρόγραμμα και τις θέσεις του είναι η απουσία οργανωμένου και μαζικού λαϊκού κινήματος.

Που είναι η 28η Οκτωβρίου 2011, που ανάγκασε τον ΓΑΠ να φύγει πανικόβλητος από την εξουσία; Πού είναι οι “αγανακτισμένοι”; Πού είναι το κύμα οργής και αγανάκτησης που αισθανόταν τότε κανείς παντού;

Αντί για τεκμηριωμένες απαντήσεις στα ερωτήματα

Η πραγματικότητα όπως φαίνεται είναι άλλη και ο φίλος “Διογένης” δίνει σε ένα θαυμάσιο σχόλιο/παρέμβαση του το πλαίσιο για την κατανόηση της:

1. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι η κυβέρνηση αυτή είναι παρά την θέλησή της όμηρος της τρόικας και του μνημονίου που υπέγραψαν άλλοι. Ωστόσο, οι διαφοροποιήσεις Σαμαρά υπέρ του εθνικού συμφέροντος, είναι αρκετές για να δημιουργήσουν σε εχθρούς και φίλους, την βαθύτερη, υποσυνείδητη πεποίθηση ότι αυτή η κυβέρνηση, παρά τα λάθη και τις αμέτρητες δυσχέρειες, θέλει το καλό της χώρας.

2. Η σταδιακή μνημονιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα (βλ. και την συνέντευξη του Δραγασάκη στο Βήμα της Κυριακής με τίτλο “Από την ουτοπία στον… ρεαλισμό“) πείθει και τους πλέον δύσπιστους ότι δεν υπάρχει σήμερα ειλικρινής αντιμνημονιακή πρόταση.

3. Ο κόσμος γνωρίζει την αναγκαιότητα να κυβερνηθεί η χώρα και δεν θέλει να εμποδίσει την διακυβέρνηση. Έστω και αν η διακυβέρνηση αυτή δεν είναι αυτή που θα θέλαμε σε όλες της τις διαστάσεις.

4. Όσο και να γκρινιάζει ο κόσμος, η πραγματικότητα είναι ότι τα πράγματα πηγαίνουν όντως πολύ καλύτερα από όσο έναν χρόνο πριν. Η διαφορά αυτή ήλθε πολύ γρήγορα, ασχέτως μάλιστα του πόσο γρήγορα τρέχει ο πολιτικός χρόνος από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά. Μπορεί ο κόσμος να μην το έχει αισθανθεί στην τσέπη του, όμως γνωρίζει πολύ καλά μέσα του ότι δεν υπάρχει πια δημόσια κουβέντα περί χρεοκοπίας της χώρας. Αυτό και μόνον είναι ήδη η μεγάλη διαφορά Σαμαρά.

Μέσα σε ένα χρόνο ο Σαμαράς κατάφερε να αποτρέψει το Grexit, να βάλει μια τάξη στην χώρα, να προσελκύσει ξένες επενδύσεις και να καταστήσει την Ελλάδα ενεργειακό κόμβο. Εκεί που μας θεωρούσαν τελειωμένους. Κι ας πάρουμε υπόψιν ότι το 2013 ήταν η πιο δύσκολη χρονιά, αφού 13 δις βγήκαν από την πραγματική οικονομία.

Βεβαίως, κανείς, και πρώτοι εμείς εδώ στο antinews, δεν ισχυρίζεται ότι ξαφνικά όλα πάνε καλά. Όμως, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κλείσει τα μάτια στην ελπίδα που έχει αρχίσει να κτίζεται. Κάτι καλό πάει να γίνει στην Ελλάδα τώρα που φάγαμε την ουρά του γαϊδάρου. Ας μην το συνθλίβουμε στις μυλόπετρες της μιζέριας.

Ποιοί είναι οι στόχοι του Σαμαρά;

Καταρχήν και ως γνωστόν όλα εξαρτώνται από την έκβαση της σύγκρουσης μεταξύ ΔΝΤ και Ευρώπης για το κούρεμα του χρέους και την λιτότητα. Η Ελλάδα δεν θέλει να δώσει άλλοθι σε κανέναν και γι αυτό τηρεί προσεκτική στάση στο θέμα αυτό και ρίχνει το βάρος των προσπαθειών της στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος.

Ο στόχος είναι διπλός για τον Αντ. Σαμαρά: Πρώτον, το πρωτογενές πλεόνασμα θα σημαίνει ότι μπορούμε να καταναλώνουμε όσα παράγουμε και μπορεί να οδηγήσει σε νέα μείωση του χρέους. Δεύτερον, με την αποχώρηση της τρόικας το 2014 να αποκτήσει αυτός τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του.

Θυμάσθε τι έγραφε η Süddeutsche Zeitung προ ολίγων ημερών; «Προς το παρόν οι χώρες της ευρωζώνης και το ΔΝΤ κρατούν έναν αποφασιστικής σημασίας άσο στο μανίκι. Έχουν τα χρήματα τα οποία χρειάζεται η Αθήνα. Αυτό όμως θα αλλάξει. Ήδη στο τέλος του χρόνου ο άσσος αυτός των δανειστών δεν θα αξίζει τίποτα, όταν η Ελλάδα θα πετύχει και πάλι πρωτογενές πλεόνασμα. Όταν ο ελληνικός προϋπολογισμός θα έχει -χάρη στις δικές του δυνάμεις- θετικό πρόσημο, τότε οι δανειστές θα βρίσκονται σε μειονεκτική θέση. Και μάλιστα εις διπλούν».

Ο Α. Σαμαράς δεν θα εξαρτάται πλέον από τα χρήματα των δανειστών του και θα μπορεί να κυβερνά χωρίς τα δάνεια αυτά, τα οποία λαμβάνει μόνον υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Έτσι οι δανειστές χάνουν το σημαντικότερο μέσο άσκησης πιέσεων για τις μεταρρυθμίσεις. Γι΄ αυτό το λόγο, σύμφωνα με την εφημερίδα, οι τρέχουσες διαπραγματεύσεις είναι «η τελευταία ευκαιρία για να περάσουν μεταρρυθμίσεις. Ό,τι δεν γίνει τώρα, δεν θα γίνει ούτε αργότερα. Προβληματικές κρατικές επιχειρήσεις που δεν θα πουληθούν τώρα, θα παραμείνουν σε κρατικά χέρια. Δημόσιοι υπάλληλοι που δεν θα απολυθούν τώρα, θα παραμείνουν στα γραφεία τους».

Προχθές εξάλλου γράψαμε για τον κρυμμένο άσσο της κυβέρνησης. Σύμφωνα με το σχετικό σενάριο, αν κλείσει ο προϋπολογισμός με πλεόνασμα, δηλαδή τα έσοδα του κράτους θα είναι έστω και ελαφρά υψηλότερα σε σχέση με τα έξοδα (χωρίς φυσικά τους τόκους), τότε το υπουργείο Οικονομικών θα έχει δικαίωμα να ζητήσει από την Τρόϊκα απομείωση του ελληνικού χρέους.

Ωστόσο, το σενάριο προβλέπει απομείωση όχι της ονομαστικής αξίας αλλά μέσω μείωσης των επιτοκίων και επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, ακόμη και στα 50 χρόνια. Με τον τρόπο αυτό κανείς δε θα μπορεί να πει ότι πληρώνει για την Ελλάδα και τα χρέη της, αλλά ότι κάνει διευκόλυνση σε μια χώρα που χρειάζεται χαλάρωση των μέτρων. Εκτιμάται ότι με τον τρόπο αυτό οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας θα υποχωρήσουν στα 5-6 δις ευρώ το χρόνο. Θα μπορεί δηλαδή τότε η κυβέρνηση να πάρει ανάσα, να μην προβαίνει σε σκληρά μέτρα και ταυτόχρονα θα μπορεί να δώσει ακόμη και κάποιες αυξήσεις ή παροχές.

Τα πάντα βέβαια εξαρτώνται από τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Θα το καταφέρει ο Στουρνάρας;