Οι αρθρογράφοι του Antinews επιλέγουν βιβλία

Γράφει ο Νίκος Αργεάδης

Πόσα από τα βιβλία που έχετε διαβάσει έχουν αιχμαλωτίσει την φαντασία σας και σας «ανάγκασαν» να τα περιδιαβείτε γιατί χόρδισαν την ψυχή σας και σας συντόνισαν με συναισθήματα βαθιά παραχωμένα στην ψυχή σας; Μία, δύο; Αν σας πω πως διάβασα τα «Ημερολόγια Χαρμολύπης» του Κώστα Τριανταφυλλάκη δύο φορές να μη με πιστέψετε, γιατί τα διάβασα τρεις φορές. Το διήγημα ασκεί ιδιαίτερη έλξη αφού είναι σύντομο και συνήθως δραματικό. Ε, λοιπόν, τα διηγήματα στα «Ημερολόγια…» ευχόμουν να μην τελειώσουν, σαν τα ογκώδη μυθιστορήματα που σε καθηλώνουν με την πλοκή αλλά

κυρίως με τους διαφορετικούς χαρακτήρες οι οποίοι παραμένουν μυστήριοι μέχρι το τέλος.

Θα προσπαθήσω να ψηλαφήσω αδρά, δίχως προσποίηση λογοτεχνικής αρτιότητας και δίχως να υποκριθώ πως είμαι αντικειμενικός, γιατί δεν είμαι, τον μικρό θησαυρό των παιδικών μας χρόνων στο χωριό, στην πόλη, στην ξενιτιά και πάλι πίσω στην πόλη και στο χωριό.

Σ’ αυτό το, εκπληκτικής πολυμορφίας και εμπειριών βιβλίο, ο Κ. Τριανταφυλλάκης αφηγείται τα παιδικά και εφηβικά χρόνια των συμμαθητών του μέσω της δικής του ματιάς στον καιρό της δικτατορίας, πριν και μετά με συναισθηματικά ασφαλή απόσταση. Παρ’ όλο που γνωρίζουμε πως είναι –δεν θα ήταν δυνατόν, άλλωστε- επηρεασμένος, παρά ταύτα, κρατά απόσταση αλλά δεν αποτυγχάνει να μας αποκαλύψει τα ενδόμυχα των γεγονότων ακόμα και των αποκομμένων συμβάντων συνδέοντάς τα όλα με την σημερινή πραγματικότητα με αριστοτεχνικό τρόπο.

Στον σκελετό της πραγματικότητας ο Κ. Τριανταφυλλάκης υφαίνει την μυθολογία και την φιλοσοφία του οι οποίες καθώς είναι διαποτισμένες με ανθρωπισμό και συγκατάβαση και κατανόηση των συνανθρώπων και της κατάστασης τους, μας ανοίγουν την θύρα της ψυχής τους, όταν, αίφνης, ταυτιζόμαστε αμέσως με τον (κατόπιν) ερωτευμένο Πέτρο στην «από μια σοφίτα στην οδό Πύρρας», στην σελ. 140, όπου ο μοναχικός επαρχιώτης φοιτητής ψέγει τους «αγράμματους» που πρόφεραν την «πυρά» Πύρρα στην οδό Πύρρας. Ο Πέτρος, ο μοναδικός ίσως μη κομμουνιστής φοιτητής που πήγαινε στα φεστιβάλ της ΚΝΕ για να είναι με την Κατερίνα του, στο τέλος την χάνει και την ξαναβρίσκει μετά από πολλά χρόνια, αλλά αυτή εν τω μεταξύ έχει χαθεί στο βασίλειο της λησμονιάς της άνοιας, εκεί στην Δράμα όπου βρίσκονταν και οι δύο αλλά το αγνοούσαν. Η απόσταση δεν μετριέται με τα χιλιόμετρα, αλλά με της καρδιάς την ζέση…

Οι συγκρούσεις και οι διαφορές δεν γίνονται όμως τοίχοι που χωρίζουν τους ανθρώπους, αλλά, παραδόξως, γέφυρες για να μπούμε στην ψυχή και στον βίο των άλλων και να τον αισθανθούμε σαν δικό μας. Ίσως ο Κώστας να μην το γνωρίζει αλλά μάλλον έχει δημιουργήσει νέο τύπο διηγήματος, αυτόν που ο γράφων ονομάζει (νεολογισματικά) ρεαλιστικό μυθογράφημα. Το πάντρεμα του σαρκασμού με την πραγματικότητα δημιουργούν σουρεαλιστικό σκηνικό όταν παραδείγματος χάριν ο φοιτητής-εργάτης Πέτρος, όντας μη κομμουνιστής, παραδίδει μαρξιστικά μαθήματα στους ξερόλες ¨θεωρητικούς» κομισάριους του κόμματος στην σχολή του που αιφνιδιάζονται με την παμφαή ικανότητα του «φασιστάκου» , όπως χλευαστικά τον αποκαλεί ένας από αυτούς, ο Αντώνης ο «μεγάλος», να τους «την βγαίνει από τα αριστερά» αναλύοντας την θέση του Πλεχάνωφ για την οικονομική εξέλιξη της αστικής κοινωνίας.

Τα νοητά ταξίδια στις σελίδες του βιβλίου, μας μεταφέρουν από το χωριό και τις Πασχαλιάτικες ευωδιές του στα σαλόνια πολυεθνικών όπου αποφασίζονται οι τύχες εταιριών και κοινωνιών, με απλότητα και αμεσότητα στην αφήγηση, αλλά και με ανεπιτήδευτη μαστοριά. Οι ήρωες δεν είναι απόμακροι ίσκιοι εικονικής πραγματικότητας, αλλά οι συμμαθητές μας οι ζωές των οποίων έχουν πάρει ανυποψίαστους δρόμους και ατραπούς, γεμάτους με εκπλήξεις. Αυτό είναι βιβλίο που δεν θα μπορείτε να το αφήσετε από τα χέρια σας, και αν ξεκινήσετε να το διαβάζετε κάνω έκκληση να το αρχίσετε το πρωί γιατί, σας εγγυώμαι πως δεν θα το αφήσετε πριν φτάσετε στην τελευταία του σελίδα.

[photo_1]

Διαβάστε περισσότερα