Ο Σαμαράς λειτουργεί με εθνική και όχι κομματική λογική

Ο οικονομικός πόλεμος δεν τελείωσε, ούτε θα τελειώσει αύριο, συνεχίζει να μαίνεται. Όμως, για τη χώρα μας αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να αποκτήσουμε, επιτέλους, ηγέτη που θα εργαστεί για τα κοινά προβλήματα όλων των Ελλήνων, δίπλα τους στη μάχη, όχι απέναντί τους. Χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση που να είναι σύμμαχος της κοινωνίας στα προβλήματά της και να βρίσκει λύσεις , όχι να τα πολλαπλασιάζει με την πολιτική της.

Είναι ελπιδοφόρο ότι ο Α.Σαμαράς απέδειξε τα δύο τελευταία χρόνια ότι

Με εθνική λογική πρότεινε το 2009, πριν ακόμα αναλάβει την ηγεσία της ΝΔ, να μη γίνουν εκλογές και να πάρουμε μέτρα θωράκισης της οικονομίας, χωρίς να φοβηθεί το κομματικό κόστος ή να σκεφτεί το προσωπικό όφελος. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ εκβίαζε αντισυνταγματικά με εκλογές και για την κατάσταση της οικονομίας δήλωνε ότι “λεφτά υπάρχουν” κερδίζοντας, τελικά, την εξουσία.

Με εθνική λογική, ως πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, φώναζε από νωρίς στον Πρωθυπουργό να ξεκολλήσει και να πάρει μέτρα για την οικονομία. Όταν ακόμα το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση κινούνταν στην τροχιά του λαϊκισμού, ο Σαμαράς από τη θέση της αντιπολίτευσης έκανε ακριβώς το αντίθετο. Προειδοποιούσε για την ανάγκη λήψης μέτρων, ώστε να μη βρεθεί η χώρα σε κατάσταση οικονομικής ομηρίας. Και αυτό δεν το έκανε καμία άλλη πολιτική δύναμη . Ακόμα και η αριστερά, αν και αρνήθηκε αργότερα το δρόμο του μνημονίου, δε διέθετε την πολιτική υπευθυνότητα, ούτε τον θετικό πολιτικό λόγο, ώστε να ζητήσει μέτρα για να μη βρεθούμε στο σημείο που είμαστε τώρα. Ειδικά για την αριστερά, το πιθανότερο είναι να είχε αρνηθεί προληπτικά μέτρα θωράκισης της οικονομίας, ακόμα και αν τα είχε πάρει το ΠΑΣΟΚ, ακούγοντας το Σαμαρά.

Με εθνική λογική απέρριψε, παρά τις πιέσεις, την επιλογή του ΠΑΣΟΚ να οδηγήσει τη χώρα στο μνημόνιο. Όχι μόνο γιατί θα εκτόξευε το χρέος, θα προκαλούσε ύφεση που θα εμπόδιζε τη μείωση του ελλείμματος και θα απειλούσε την κοινωνική συνοχή, αλλά και για να διαφυλάξει για τη χώρα τη θεσμική ύπαρξη της εναλλακτικής οδού. Και ας μην το υποτιμούμε αυτό το τελευταίο. Σκεφτείτε σε ποια θέση θα βρισκόμασταν αν στη θέση του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν κάποιος διατεθειμένος να προσυπογράψει το δρόμο του μνημονίου με κλειστά μάτια. Τότε δε θα υπήρχε καμία ελπίδα τροποποιήσεων των λαθεμένων πολιτικών και ανάκαμψης της οικονομίας. Η πολιτική της ύφεσης δε θα ήταν απλά ο μονόδρομος της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Θα ήταν μονόδρομος για τη χώρα.

Με εθνική λογική κράτησε στάση υπευθυνότητας, διαλέγοντας το δρόμο της αξιοπιστίας σεβόμενος τη συνέχεια του κράτους και των υπογραφών της χώρας. Όμως, δεν περιορίστηκε σε αυτά. Παράλληλα, παρουσίασε σοβαρές, εναλλακτικές προτάσεις αντιμετώπισης των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και της ευρωπαϊκής κρίσης. Αυτό δεν ήταν κάτι συνηθισμένο για κόμμα της αντιπολίτευσης, γιατί όταν προτείνεις εκτίθεσαι στην κριτική, επομένως αναλαμβάνεις το ρίσκο του πολιτικού κόστους. Ο Σαμαράς επέλε