Ο πρωθυπουργός μπροστά στον καθρέφτη του

Η αντίστροφη μέτρηση του χρόνου της ΝΔ έχει ξεκινήσει. Οι εκλογές πυκνώνουν την παρουσία τους, όσο και αν το διαψεύδει ο κ. Μητσοτάκης.

Η αρχή του τέλους της ΝΔ αναπτύσσει ταχύτητες και οι σκηνοθέτες ξαναστήνουν το ίδιο σκηνικό με εκείνο που βλέπαμε από τη μεταπολίτευση σ’ όλες της κυβερνήσεις.

Παροχές,

ελαφρύνσεις, υποσχέσεις για νέες εποχές και άλλα ξεθωριασμένα επιχειρήματα που τα παίρνει η στιγμή και τα σβήνει ο χρόνος στις μαύρες τρύπες του.

Ο πρωθυπουργός ακόμη δεν έχει καταλάβει ότι δεν είναι ο μάγος που θα παγώσει τον χρόνο, αλλά είναι βέβαιος ότι θα είναι και πάλι εκείνος που θα πρωταγωνιστήσει στις μετα-εκλογικές εξελίξεις. Και αυτό γιατί η ψευδαίσθηση «ντομπάρει» τον ναρκισσισμό και κτίζει τα άλλοθι.

Είναι φυσικό να σκέφτεται έτσι, γιατί αισθάνεται ως αρχικαγκελάριος των παλαιών μοναρχών των Dreux Breze επί Λουδοβίκου ΣΤ΄.

Βλέπετε ο καθρέφτης όσων αισθάνονται ως Αυτοκράτορες είναι πάντα παραμορφωτικός. Δεν ανακλά την αναγνώριση αλλά την παραγνώριση.

Οι παράδοξες αστραπές από την ανάκλαση του καθρέφτη παρουσιάζουν αδιευκρίνιστες οπτικές. Και αυτό γιατί οι εικόνες κάνουν παρέλαση με χρώματα, σχήματα, ή ακόμη καλύτερα γεννιούνται στη σκιά τους.

Έτσι η φιλοδοξία γεννιέται στη σκιά της αποτυχίας, το νόημα γεννιέται πότε στη σκιά της απεργίας του, πότε στη σκιά της λογοκρισίας του και πότε στο πεπρωμένο της αγωνίας του και η διαχείριση μια παρεκτραμμένη μορφή του ατυχήματος.

Να γιατί κάποιες φορές διακρίνεις στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού-Αυτοκράτορα να μπερδεύεται η αμηχανία του, με τη συμπεριφορά της ήττας του, ή το συμβατό να μπερδεύεται με το σατιρικό, με αποτέλεσμα να διακρίνει πίσω από το πρόσωπό του ένα κενό.

Η ναρκισσιστική ανάκλαση από τον καθρέφτη έχει δύο κινήσεις. Η μια είναι εκείνη που σε κάνει να βρίσκεσαι εν πλήρει συγχύσει, η δεύτερη είναι εκείνη που σε κάνει να βρίσκεσαι εν αγαστή συμπνοία με τον εαυτό σου, έτσι αν ο εαυτό σου ως Αυτοκράτορας-Πρωθυπουργός είναι εφετικός στον πολιτικαντισμό, ε, τότε θα επιχωριάζεις στο πρωτόκολλο του πολιτικαντισμού.

Μήπως λοιπόν ήρθε ο καιρός η πολιτική να πάρει εκδίκηση από τον πολιτικαντισμό;

Στον πολιτικαντισμό όλα είναι κρεμασμένα από αφανείς σπάγκους. Και στο τέλος ο απολογισμός της δήθεν επιτυχίας γίνεται πάνα απολογητική των ζημιών.

Τελικά όμως ο πολιτικαντισμός τα χάνει όλα από τις τρύπιες τσέπες του. Αυτό το βλέπουμε σήμερα ξεκάθαρα.

Η οικονομική «επιτυχία» του κ. Μητσοτάκη πάρκαρε στην άνοδο των spreads, στην πιθανή ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, στην απόγνωση των λογαριασμών της ΔΕΗ, στις απολύσεις των υγειονομικών, στη φορολογία των ανεμβολίαστων συνταξιούχων, στην άνοδο όλων των τιμών, στα γκόλντεν μπόϊς των 8.000 το μήνα, στο ξεπούλημα σε ό,τι ακόμη παραμένει εγχώριο, κλπ.

Τι θεωρεί εφικτό ο κ. Μητσοτάκης και προσδοκά ότι μπορεί να τον διατηρήσει στην εξουσία και να του χαρίσει μια ακόμη εκλογή του;

Να ενώσει όλους τους εμβολιασμένους σε ένα δίκτυο φρονηματισμού, σε μια πλατφόρμα υποστήριξής του, οι οποίοι θα λειτουργήσουν ως υποστηρικτική του δύναμη. Έτσι και αλλιώς οι εμβολιασμένοι κρίνονται από κάποιους ως υπάκουοι και πρόθυμοι, σαν πρόβατα στο μαντρί που δέχονται τα σφυρίγματα του τσοπάνη.

Αλλά αυτό θα είναι και η μεγάλη του εξαπάτηση.

Μάλλον έχει δίπλα του συμβούλους με ξεπερασμένες πολιτικές και επικοινωνιακές γνώσεις. Και αυτό γιατί δεν γνωρίζουν όσοι του προτείνουν ότι το αφήγημα που θα πρέπει να υποστηρίξει στις εκλογές που έρχονται θα είναι η σωστή διαχείριση της παγκοσμιοποιημένης επιδημικής κρίσης, τελικά θα αποτελέσει μια απίστευτη μπαλαφάρα ολκής.

Ας μάθουν επιτέλους ότι η πολιτική συναντιέται τις περισσότερες φορές με την ειρωνική αδιαφορίας της.

Τι σημαίνει αυτό;

Όταν έχεις πιέσει ώστε να επιβληθεί ένας τρόπος ζωής (μια νέα κανονικότητα παντού, υγεία, οικονομία, εργασία, κλπ) ή όταν έχεις καταστήσει κάτι ως πεπρωμένο, τότε όλα κινούνται στο σημείο της δυνητικής αντιστροφής τους.

Με άλλα λόγια η υπερταχεία κυκλοφορία της συντριβής είναι σίγουρη.

Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.

Διαβάστε περισσότερα