Ο Κουφοντίνας στηρίζει τη νέα τρομοκρατία

Πάει, δεν έχουμε σωτηρία ως χώρα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Όταν έμαθαν όλοι να μιλάνε χωρίς να ξέρουν τι λένε. Όταν άνθρωποι που πλήγωσαν, πρόδωσαν, εξευτέλισαν, κατέκλεψαν αυτή τη χώρα έχουν στόμα και μιλάνε… και τους ακούμε τότε σίγουρα δεν υπάρχει ελπίδα.

Γι’ αυτό και μας ήρθε κάπως να διαβάζουμε στην Εφημερίδα των Συντακτών συνέντευξη του… Δημήτρη Κουφοντίνα. Του εκτελεστή της «17 Νοέμβρη» που βρίσκεται με πολλάκις σε ισόβια στον Κορυδαλλό. Τον ντύνει και τον ταΐζει το κράτος κι αυτός βγαίνει και ζητά επανάσταση. «Για να ξεσηκωθεί ο λαός πρέπει να ξεπεράσει τις πολλαπλά

βολεμένες και τακτοποιημένες πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, να μην περιμένει καμία λύση απ’ τους επίσημους θεσμούς», είπε ο φωστήρας. Κι εμείς συμφωνούμε μαζί του, αλλά τι εννοεί να μην περιμένει λύση από τους επίσημους φορείς. Υπάρχουν και… ανεπίσημοι. Εννοεί τα 45άρια, τις χειροβομβίδες και τους όλμους; Να πάρουμε από ένα όπλο και να λύσουμε τις διαφορές μας κ. Κουφοντίνα;

Για τον Δημήτρη Κουφοντίνα οι σημερινές ένοπλες οργανώσεις συγκροτούν μια διαφορετική περίπτωση, «όμως ταυτόχρονα αποτελούν και μια συνέχεια των λαϊκών αγώνων, είναι μια από τις μορφές που παίρνει σήμερα η αντίσταση του λαού, είναι μια απ’ τις μορφές που παίρνει σήμερα η αντίσταση του λαού. Είναι μία απ’ τις εκφράσεις του διαρκούς εξεγερτικού ρεύματος που διατρέχει την ιστορία αυτού του τόπου. Εγώ βλέπω τους σημερινούς νέους να αναφέρονται στους Κλέφτες, στους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στους αντιχουντικούς αγωνιστές, στους ένοπλους του μεταπολιτευτικού αντάρτικου πόλης. Τους βλέπω να συγκινούνται με τα παλιά τραγούδια: «Με χίλια ονόματα μια χάρη…».

Οι δολοφόνοι του αστυνομικού Σάββα, οι δολοφόνοι των παιδιών στο Νέο Ηράκλειο, του Σ. Γκιόλια είναι εκφραστές του λαϊκού αγώνα, είναι συνέχεια του εξεγερτικού ρεύματος. Κι αυτόν τον άνθρωπο τον ταϊζουμε στη φυλακή.

Σ’ ένα πράγμα θα συμφωνήσουμε μαζί του, αλλά ελαφρά παραλλαγμένο. Λέει για τη Χρυσή Αυγή: «Εγώ ξέρω ότι πιστεύει στον Χίτλερ, στον ναζισμό, στα κρεματόρια του Άουσβιτς, σε όλα εκείνα τα αποτρόπαια, φρικιαστικά εγκλήματα που αδυνατεί να συλλάβει και η πιο διεστραμμένη φαντασία. Στον νου μου έρχονται τα λόγια του Γκράμσι, πως όταν πεθαίνει το παλιό και δεν έχει γεννηθεί ακόμη το καινούργιο, τότε είναι η εποχή των τεράτων».

Ακριβώς, κ. Κουφοντίνα, μόνο που η εποχή των τεράτων ξεκίνησε όταν άρχισαν να «κελαϊδάνε» τα 45άρια της «17Ν».