Ο χρόνος τελειώνει για την Ευρώπη

Ανάμεσα στα πολλά τραγικά ερωτήματα της νεότερης ιστορίας, και ένα από τα πιο σημαντικά, είναι αυτό που έχει σχέση με την δολοφονία ενός Αυστριακού πρίγκιπα στο Σεράγεβο στις αρχές του 20ου αιώνα.

Πως γίνεται και αυτή η πράξη οδήγησε στον Α`ΠΠ, που με τη σειρά του προκάλεσε τον ναζισμό και τον σοβιετικό κομουνισμό, και την εξαφάνιση των περισσοτέρων κρατών που συμμετείχαν στον πόλεμο;

Η απάντηση είναι απλή, αλλά και σοκαριστική.

Με την καθιέρωση των σιδηροδρόμων, και των μαζικών στρατιών, οι ευρωπαϊκές χώρες ανέπτυξαν συστήματα στρατιωτικών επιστρατεύσεων και κινητοποιήσεων,

που μόλις έμπαιναν σε τροχιά, δεν μπορούσαν να αναστραφούν. Το αποτέλεσμα ήταν, οι χώρες αυτές να εμπλακούν σε έναν ανελέητο πόλεμο, πριν καν συνειδητοποιήσουν ότι πέρασαν το σημείο της μη επιστροφής.

Στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, υπήρχε το δόγμα της αμοιβαίας καταστροφής (MAD),  το οποίοι σήμαινε ότι υπήρχαν οι προϋποθέσεις ο κόσμος να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, αν συγκρούονταν οι δυο τότε υπερδυνάμεις. Οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ είχαν έτοιμα συστήματα, που στην ουσία αποτελούσαν μηχανισμούς αυτόματης εξολόθρευσης της ανθρωπότητας, εγγυούμενα μια πλήρη πυρηνική ανταλλαγή, η οποία αν ξεκινούσε δεν θα μπορούσε να ακυρωθεί.

Τότε, καταφέραμε να αποφύγουμε τον όλεθρο, και τείνουμε να θεωρούμε το σύστημα εκείνο ως φορέα σταθερότητας. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν απλά θέμα καλής τύχης, και όχι κάποιας λογικής. Με κάποιους άλλους στο τιμόνι, ή με μια ελαφρώς διαφορετική εξέλιξη των συγκυριών, η κρίση πυραύλων της Κούβας, ή η ουγγρική κρίση του 1956, θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον πλανήτη στην καταστροφή.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τα συστήματα που βασίζονται στην αποτροπή και στην αυτόματη αντίδραση, λειτουργούν καλά τον περισσότερο καιρό, αλλά αν κάτι δεν πάει καλά, τότε πολύ γρήγορα μπορούν να φέρουν τη καταστροφή. Σε κάθε φάση κρίσης, όλοι τείνουν να πιστεύουν πως κάποιος άλλος θα λύσει το πρόβλημα.

Κάπως έτσι εξελίσσεται και η σημερινή κρίση στην Ευρώπη. Όλες οι πλευρές έχουν βάλει μπροστά τον αυτόματο πιλότο, και όλοι περιμένουν από κάποιον άλλο να βρει την λύση.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να επιβάλλει περαιτέρω λιτότητα, και παρόλα αυτά δεν υπάρχει κανένας στην Ελλάδα που να επιθυμεί μια συντεταγμένη έξοδό της από το ευρώ, ακόμη κι αν αυτό ήταν δυνατόν να γίνει. Ο μόνος τρόπος για να φύγει η Ελλάδα,  είναι αν η τρόικα το επιδιώξει προκαλώντας μια τραπεζική κρίση στην χώρα. Μια τέτοια πράξη θα αντιστοιχούσε σε μια γενική στρατιωτική επιστράτευση.

Εν τω μεταξύ, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί των Βρυξελλών μιλάνε για προετοιμασίες εξόδου της χώρας, επειδή αυτό θα ήταν αναπόφευκτο αν η Ελλάδα  αρνούνταν να συνεχίσει να εκτελεί τις αποτυχημένες συνταγές λιτότητας.

Αυτές οι μεγαλοστομίες επιτρέπουν στους αρμόδιους της  ΕΕ να αποφύγουν να σκέφτονται για εναλλακτικές λύσεις, πέραν των προτάσεων για περικοπές, που όμως δολοφονούν την όποια προοπτική ανάπτυξης.

Η πιο εμφανής εναλλακτική λύση