Μια ακόμη περιφορά γύρω από τον ήλιο…

Σήμερα έχω γενέθλια.

Άλλη μια πλήρης περιφορά γύρω από τον ήλιο.

Η 60η…

Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή στο γενικότερο συμπαντικό πλάνο των πραγμάτων… ένας κόκκος αστερόσκονης, σε μια ασήμαντη εσχατιά ενός τριτεύοντα γαλαξία, ανάμεσα σε τρισεκατομμύρια εις την νιοστή άλλους γαλαξίες, γειτονιές ενός (άπειρου σε μέγεθος;) σύμπαντος, που με τη σειρά του μπορεί να είναι απλά ένα ακόμη ανάμεσα σε άπειρα άλλα… παράλληλα και μη.

Παρ’ όλη όμως αυτή την ασημαντότητα, οι 60 αυτές περιφορές που έζησα σε αυτό το απόμακρο σημείο του γαλαξία μας για μένα σήμαιναν πολλά.

Και αν βάλουμε

στην εξίσωση αυτή και το άπειρο του χρόνου, το γεγονός ότι έζησα σε αυτή τη χώρα σε αυτό το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, είναι μια πολύ ευχάριστη σύμπτωση.

Μια γωνιά της γης που επί χιλιάδες χρόνια πάλευε με τη φτώχεια, την πείνα και τους πολέμους.

Με ανθρώπους που δούλευαν σαν υποζύγια από το πρωί μέχρι το βράδυ στα χωράφια για την επιβίωση.

Διότι ας μη ξεχνάμε, παρ’ όλα αυτά τα ωραία που διαβάζουμε για την ιστορία μας, δεν είμαστε όλοι απόγονοι του Πλάτωνα, του Θεμιστοκλή, ή του Λεωνίδα.

Όσο αυτοί φιλοσοφούσαν, ή έκαναν ό,τι έκαναν, υπήρχαν δίπλα και πίσω τους εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι «πρόγονοί» μας, που πάλευαν νυχθημερόν για ένα πιάτο φαΐ. Συνήθως ένα δυο κρεμμύδια και μερικά σύκα. Ακόμη και το ψάρι ήταν τεράστια πολυτέλεια.

Άλλοι τόσοι πρόγονοί μας ήταν δούλοι.

Οι περίφημοι 300 του Λεωνίδα, που παρατάχθηκαν απέναντι στα περσικά στίφη, δεν ήταν μόνοι. Εκτός από τους 700 Θεσπιείς (που όλοι ξεχνάμε) ο καθένας είχε δίπλα του κι από 2-3 δούλους. Άλλον για να του φέρνει νερό, άλλον για να του σκουπίζει τον ιδρώτα, άλλον για να του αλλάζει το σπαθί, κλπ.

Ποιος μας λέει λοιπόν ότι δεν καταγόμαστε από εκείνους τους αφανείς ήρωες;

Που συνήθως πέθαιναν το πολύ στα 30 τους; Αν ήταν τυχεροί…

Εγώ είμαι τυχερός λοιπόν. Κυρίως επειδή η συγκεκριμένη φουρνιά μου, η κλάση μου, είναι ίσως η μοναδική στην Ελλάδα, σε όλη τη γνωστή ιστορία της, που έφτασε αισίως τα 60 χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσει.

Αν είχα γεννηθεί μόλις λίγα χρόνια πριν ίσως πολεμούσα στην Κύπρο.

Για πιο πριν δεν το συζητάω.

Στη διάρκεια ζωής του παππού μου οι Έλληνες πολέμησαν σε Βαλκανικούς, σε Α’ ΠΠ, σε Β’ΠΠ, στον εμφύλιο, στην Κορέα, στην Κύπρο, κ.ο.κ.

Τα ίδια πάνω κάτω και στη ζωή του μπαμπά μου.

Στη διάρκεια της δικής μου, δεν χρειάστηκε να πολεμήσουμε πουθενά.

Χώρια όλα τα άλλα…

Γεννήθηκα σε μια εποχή που ακόμη και τα υπερλούξ αστικά διαμερίσματα δεν είχαν καλοριφέρ, είχαν παγωνιέρες και ο Δήμος μάζευε τα σκουπίδια με κάρα που έσερναν άλογα. Και δεν αναφέρομαι σε καμιά ορεινή Γορτυνία, αλλά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης…

Για να βάλεις τηλέφωνο περίμενες καμιά δεκαριά χρόνια (αν είχες μέσο).

Σήμερα ο γιος μου παίζει on line παιχνίδια με συνομήλικούς του στο… Τέξας.

Τέλος πάντων, ενώ πάρα πολλά άλλαξαν όλα αυτά τα χρόνια, κάποια το ίδιο έμειναν.

Όταν γεννήθηκα ήταν πρωθυπουργός ο Καραμανλής (ο κανονικός).

45 χρόνια μετά, όταν γεννήθηκε ο γιος μου, πάλι πρωθυπουργός ήταν ο Καραμανλής (ο νεότερος).

Πήγα για πρώτη φορά σχολείο επί Παπανδρέου.

Και όταν πήγα πανεπιστήμιο, πάλι Παπανδρέου είχαμε στα πράγματα…

Τα 30 μου χρόνια, αυτό το milestone, τα έκλεισα επί Μητσοτάκη.

Σήμερα κλείνω τα 60… πάλι επί Μητσοτάκη.

Όταν έπιασα για πρώτη φορά δουλειά είχαμε πρωθυπουργό Παπανδρέου.

Όταν έκλεισα τα 20 χρόνια δουλειάς και κινδυνεύαμε να μείνουμε όλοι άνεργοι, πάλι Παπανδρέου είχαμε.

Φαντάρος πήγα επί… Παπανδρέου. Κλασικά…

Με κάλεσαν ξανά για άσκηση επί Παπανδρέου, μόνο που ήταν λάθος, διότι είχα κλείσει τα 45 και δεν το πρόσεξαν.

Εν τω μεταξύ, μια φορά μόνο πήγα όλα αυτά τα χρόνια ως έφεδρος σε άσκηση χειμερινής διαβίωσης, όπου επί 2-3 μέρες λιώναμε χιόνι στα βουνά του Χολομώντα για να έχουμε νερό, επί Μητσοτάκη.

Εδώ και 2-3 μέρες πάλι λιώνω χιόνι για να έχω νερό (λόγω συνεχών διακοπών ρεύματος και ύδρευσης) επί… Μητσοτάκη.

60 χρόνια ζωής, με εναλλασσόμενους πρωθυπουργούς τριών μόλις οικογενειών…

Παγκόσμια πρωτοτυπία.

Κάτι σαν κληρονομική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Όπου ψηφίζουμε γόνους για να μας σώσουν, την ίδια ώρα που απεχθανόμαστε την κληρονομική μοναρχία, διότι ποιος μας λέει ότι ο διάδοχος, που θα κληθεί να μας κυβερνήσει, δεν είναι καθυστερημένος;

Και μιας και είπα για βασιλεία, τι θυμήθηκα ο ποταπός;

Ότι κάποια πράγματα όντως άλλαξαν αυτές τις 6 δεκαετίες.

Όχι τα κανάλια της τιβί. Αυτά είναι σαν να έκλεισαν έναν κύκλο, επανερχόμενα στον αρχικό τους ρόλο.

Είχαμε την ΥΕΝΕΔ και το ΕΙΡΤ, που παπαγάλιζαν τις κυβερνητικές σοφιστείες, και έχουμε τα σημερινά κανάλια που κάνουν το ίδιο.

Σε αμφότερες τις περιπτώσεις από εμάς πληρώνονταν και πληρώνονται (ε, κύριε Πέτσα μου;).

Τέλος πάντων, αυτό που άλλαξε είναι ότι όταν γεννήθηκα είχαμε βασιλιά, με παϊτόνια, σταβλάρχες και μπόλικες κυρίες επί των τιμών, κλπ.

Σήμερα έχουμε πρόεδρο. Με γάτες, μποτάκια και μπόλικους μετακλητούς παρατρεχάμενους…

Αυτό κι αν δεν είναι αλλαγή.

Πρόοδος; Ποιος ξέρει;

Θα μας το πει ο ιστορικός του μέλλοντος.

Όσο για μένα, ζω τώρα το παρόν, το οποίο θα είναι το παρελθόν του μέλλοντός μου…

Χρόνια μου πολλά και σε άλλα με υγεία.

Διαβάστε περισσότερα