Με την Αμφίπολη τα έβαλε τώρα ο κ. Δήμου

Προκλητικός, κυνικός και ο καλύτερος… διαφημιστής του εαυτού του ο συγγραφέας Νίκος Δήμου, πρώην στέλεχος του Ποταμιού, ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά με ένα άρθρο του στο protagon.gr με το οποίο μας λέει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι είναι καλύτερα να μη βρούμε τίποτε στον τάφο της Αμφίπολης. Καλύτερα να είναι κενός γιατί ουσιαστικά οι Έλληνες δεν αξίζουν τη δόξα των προγόνων τους η οποία στάθηκε ευχή και κατάρα.

Με ένα λογοτεχνικό κείμενο, έναν υποτιθέμενο διάλογο των Σφιγγών που φυλάνε τον τάφο, ο συγγραφέας μας λέει

ότι είναι καλύτερα να μείνει θαμμένο το μεγάλο μυστικό γιατί θα πάρουν τα μυαλά των Ελλήνων αέρα, θα στηθεί πανηγύρι και θα ξεχαστούν τα προβλήματα και οι ανάγκες τους.

Δεν λέει και κάτι καινούργιο ο Δήμου, το είχαμε γράψει πρόσφατα στο antinews ότι δεν μπορεί να αποτελέσει το μυστικό του τάφου, όποιο κι αν είναι αυτό, το… νερό του Καματερού δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Καμιά σπουδαία ανακάλυψη δεν μπορεί να αποπροσανατολίσει κανέναν από τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Γράφαμε ότι ούτε ο… Μέγας Αλέξανδρος δεν πρέπει να μας βγάλει από τον πραγματικό στόχο που είναι η οικοδόμηση μιας ισχυρής Ελλάδας με γερές οικονομικές βάσεις και πολίτες που θα ευημερούν.

Άλλο όμως, ο αποπροσανατολισμός που μπορεί να κρατήσει για λίγο καιρό κι άλλο να μην βγουν ποτέ το φως τα κρυμμένα μυστικά της Αμφίπολης. Η θέση του κ. Δήμου είναι αφοριστική, μηδενιστική και κλασσική… αριστερή της μιζέριας.

Με απλά λόγια, για να μην ξεχάσει ο κόσμος τα προβλήματά του καλύτερα να μην μπουν οι αρχαιολόγοι στον τάφο και βρουν κάτι σημαντικό.

Ή καλύτερα για τον κ. Δήμου μήπως να τα βρουν και μετά να τα ξανασκεπάσουν με τόνους χώματος για να μην τα δουν οι Νεοέλληνες και αποπροσανατολιστούν;

Μα πόσο κακόμοιρη μπορεί να είναι αυτή η σκέψη; Υπ’ αυτή τη λογική κακώς βρέθηκε ο τάφος της Βεργίνας, η Κνωσός και οι Μυκήνες. Αφού οι Νεοέλληνες δεν σταθήκαμε στο ύψος των προγόνων μας καλύτερα είναι να πουλήσουμε την Ακρόπολη στους Γερμανούς ή να κάνουμε πεδίο βολής τη Δήλο. Γιατί να τα έχουμε όλα αυτά τα μνημεία αφού δεν είμαστε άξιοι, σύμφωνα με τη λογική του κ. Δήμου και των διάφορων άλλων που φοβούνται τις μεγάλες ανακαλύψεις που θα δώσουν χαρά στον κόσμο. Φοβούνται ότι η Ελλάδα θα ξεχάσει έστω και για λίγο τα προβλήματά της και δεν θα έχουν οι ίδιοι ατζέντα καταστροφής. Η μιζέρια του ΣΥΡΙΖΑ που ακόμη κι αν στην Ελλάδα έρχονταν ουρανοκατέβατα 500 δις ευρώ θα έβρισκε τρόπο να τα απαξιώσει.

Η λογική του Δήμου που λέει ότι το αρχαίο κλέος πρέπει να μείνει… θαμμένο είναι μια αρρωστημένη λογική η οποία δεν ταιριάζει στην σύγχρονη Ελλάδα. Μα καλά, σκέφτονται ότι μια μεγάλη ανακάλυψη μπορεί να κάνει τη χώρα κέντρο παγκόσμιου τουριστικού ενδιαφέροντος. Τους… χαλάει αν βρεθεί ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και γεμίσει ο τόπος τουρίστες και λεφτά; Και τους χαλάει που η χώρα θα έχει να παινεύεται για ένα ακόμη ιστορικό μνημείο παγκοσμίου ενδιαφέροντος;

Εντάξει, να συμφωνήσουμε ότι εμείς οι Νεοέλληνες δεν είμαστε αντάξιοι των προγόνων μας. Να συμφωνήσουμε ότι πολλές φορές επικαλούμαστε το αρχαίο κλέος και δεν κάνουμε τίποτε για να οικοδομήσουμε ένα γερό μέλλον. Να συμφωνήσουμε ότι η ιστορία μας δεν πρέπει να είναι κάτι «νεκρό» που δεν μαθαίνεται στα παιδιά μας με σωστό τρόπο αλλά παράδειγμα προς μίμηση.

Αλλά να πάμε και στο άλλο άκρο να απαρνηθούμε τις καταβολές μας επειδή δεν ταιριάζει στους ευαίσθητους αριστερούληδες αυτό το σκηνικό;

Ας πούμε λοιπόν στον Σαμαρά να γκρεμίσει και το Μουσείο της Ακρόπολης γιατί αποπροσανατολίζει τον κόσμο. Έλεος πια. Τα πραγματικά προβλήματα της χώρας πάντα θα υπάρχουν και πάντα θα πρέπει να βρίσκουμε λύσεις γι’ αυτά. Αλλά να μη θέλουμε την ιστορική ανακάλυψη υπό το φόβο μη γίνει αυτή κατάρα, πάει πολύ.

Γράφει ο Νίκος Δήμου στο άρθρο του με τίτλο «Μιλούν οι Σφίγγες;»:

«Είπε η μία Σφίγγα:

• Τι κακό μας βρήκε, συντρόφισσα! Τόσους αιώνες είχαμε την ησυχία μας. Τώρα ντακ-ντουκ οι αξίνες, γκουρ-γκουρ τα μηχανήματα... Θα είχα πάθει πονοκέφαλο, αν είχα κεφάλι!

• Μπα – και που είχες κεφάλι, μόνο για πονοκέφαλο έκανε. Σκέφτηκες ποτέ κάτι έξυπνο;

• Πάντα πρώτη στην κακία! Δεν σου λέει τίποτα που γίναμε διάσημες στα γεράματα; Στα νιάτα μας ούτε μας κοίταγε κανείς. Γεμάτος τότε ο κόσμος με Σφίγγες και αγάλματα.

• Και τώρα προσωρινή είναι η δόξα μας. Έτσι και ανοίξει ο τάφος, ποιος θα ασχοληθεί μαζί μας;

• Εκτός αν είναι άδειος... και μείνουμε μόνον εμείς.

• Μπα… και πάλι. Σαν την μεγάλη θεία μας στην Αίγυπτο, εκείνη στην Γκίζα, δεν θα γίνουμε ποτέ!

• Λες να είναι άδειος ο τάφος;

• Πού να ξέρουμε εμείς, καρφωμένες απέξω; Πολλοί πέρασαν από εδώ. Πάντως, οι τωρινοί μας φέρονται καλά. Με το γάντι, να μη μας πληγώσουν.

• Περιμένουν πολλά και φοβάμαι πως θα απογοητευθούν. Όλοι έχουν εδώ εναποθέσει μεγάλες ελπίδες.

• Περίεργοι αυτοί οι άνθρωποι. Ζητάνε από το παρελθόν να τους δώσει μέλλον.

• Οι συγκαιρινοί μας ήταν αλλιώς. Χτίζανε το μέλλον μόνοι τους.

• Αυτοί τώρα ψάχνουν για μία ακτίνα φωτός, για μια ελπίδα. Έτσι και βρουν τον τάφο του Μεγάλου χαθήκανε!

• Γιατί;

• Θα πάρουν τα μυαλά τους αέρα. Θα στήσουν τέτοιο πανηγύρι, που θα ξεχάσουν τα πάντα. Και τα προβλήματά τους και τις δουλειές τους, και τις ανάγκες τους. Θα νομίζουν πως με μαγικό τρόπο θα λυθούν όλα τα θέματα που τους απασχολούν. Θα πάνε κι άλλα χρόνια πίσω.

• Λες πως θα είναι καλύτερα, να μη βρουν κάτι;

• Δεν ξέρω. Η δόξα των προγόνων στάθηκε για αυτούς ευχή και κατάρα. Τους βοήθησε βέβαια να ελευθερωθούν και να αναγνωριστούν, αλλά μετά τους μπέρδεψε και τους συνέθλιψε. Λοιπόν ίσως καλύτερα γι αυτούς, τώρα, ένας κενός τάφος…»

Διαβάστε περισσότερα