Λιβύη: Το τελευταίο θύμα της αρπακτικότητας της Δύσης

Την 1η Σεπτεμβρίου, δεκάδες χώρες θηρευτές μαζεύτηκαν στο Παρίσι για να ξεκοκαλίσουν την ετοιμοθάνατη Λιβύη.Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί και στη περίπτωση του Ιράκ, που μετατράπηκε σε καπιταλιστικό πειραματικό εργαστήριο. Η Βαγδάτη άνοιξε το 2003 για τις επιχειρήσεις, προσφέροντας τα πάντα σε σκοτωμένες τιμές, και με τις αμερικανικές φίρμες να έχουν τον πρώτο λόγο στο πλιάτσικο. Η κοιτίδα του πολιτισμού μετατράπηκε σε Ιράκ Α.Ε. μια θυγατρική των πολυεθνικών. Η χώρα όπως τη ξέραμε πριν το 2003, δεν υπάρχει πια.Η φορολόγηση των επιχειρήσεων από το 45% πήγε στο 15%. Οι ξένες εταιρίες απέκτησαν τον πλήρη έλεγχο όλων των ιρακινών περιουσιακών στοιχείων, με δυνατότητα επαναπατρισμού όλων των κερδών τους. Έπαψε να υπάρχει περιορισμός στις εισαγωγές, ενώ οι επενδυτές μπορούν και υπογράφουν εμπορικές συμφωνίες με διάρκεια ισχύος τα 40 χρόνια, χωρίς καμιά μελλοντική κυβέρνηση να μπορεί να τις ακυρώσει.Η καταστροφή, η εισβολή, η κατοχή, και η ανοικοδόμηση έχουν μετατρέψει το Ιράκ σε ένα πείραμα, μεταμορφώνοντας μια πρώην ανεξάρτητη χώρα σε ιδιωτική επιχείρηση, με πάρα πολλά κέρδη, από τα οποία όμως αποκλείονται οι ντόπιοι.Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση λεηλασίας, όπου οι νικητές τα παίρνουν όλα, εκμεταλλευόμενοι την ισχύ τους για να συντρίψουν την όποια αντίδραση στο πλιάτσικο. Το Ιράκ σβήστηκε, και ξαναπήρε μπρος, ως μια επιχειρηματική ουτοπία. Για τους Ιρακινούς όμως είναι μια κόλαση. Τους βασανίζει η καταπίεση, η φτώχια, η ανεργία, και η ανθρώπινη στέρηση σε μεγάλη έκταση. Δεν υπάρχουν κρατικές επιχειρήσεις. Ούτε τοπικές. Δεν υπάρχει καμία υποδομή που να μην ανήκει πλέον στα συμφέροντα της Δύσης. Δεν υπάρχει παρά μόνο ιδιωτικό ρεύμα, ιδιωτικά σχολεία, ιδιωτικά νοσοκομεία, και σπίτια. Οι Ιρακινοί δεν συμμετείχαν καν στον σχεδιασμό αυτό. Οι τοπικές επιχειρήσεις δεν πήραν συμβόλαια έργου. Οι θέσεις εργασίας εξαφανίστηκαν, χωρίς να δημιουργηθούν νέες. Εισήχθησαν μάλιστα χιλιάδες ξένοι εργάτες για να δουλέψουν σε συνθήκες δουλείας. Οι κοινωνικές υπηρεσίες έσβησαν.Εκτός των παραπάνω, μολύνθηκε και η γη. Το οικοσύστημα καταστράφηκε, ενώ επικράτησε ξηρασία στα περισσότερα καλλιεργήσιμα εδάφη. Η χλωρίδα πέθανε. Ο κήπος της Εδέμ ερημοποιήθηκε, και δύσκολα θα επανέλθει. Όπου καταφτάνουν η Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ, ακολουθεί το χάος.Κάτι ανάλογο βλέπουμε και στη σημερινή Λιβύη. Παντού καταστροφή. Η οποία συνεχίζεται όσο συνεχίζονται οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί. Ομάδες θανάτου των ανταρτών περιπολούν παντού, δολοφονώντας όποιον θεωρούν οπαδό του Καντάφι.Για να καταπνίξει την αντίσταση, το ΝΑΤΟ έσβησε το ηλεκτρικό ρεύμα, και διέκοψε τη παροχή νερού σε μεγάλο μέρος της χώρας. Παράλληλα, μπλοκάρει τις απαραίτητες υπηρεσίες, όπως τη διανομή τροφίμων και την υγειονομική περίθαλψη. Εν ολίγοις, καθημερινά διαπράττονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και έπονται τα χειρότερα.Το μεγάλο βραβείο για τους νικητές είναι η ενέργεια. Ο αγώνας δρόμου ξεκίνησε από τον περασμένο Απρίλιο, με την ιταλική ΕΝΙ να συζητά με το Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο (TNC) των αντικαθεστωτικών. Το