Καθίζηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ: Αποτέλεσμα κυβερνητικής απάθειας και αντιπολιτευτικής αναξιοπιστίας

Οι καλές μέρες της διψήφιας διαφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να αποχαιρετούν την Νέα Δημοκρατία, αν κρίνουμε από τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων στην τελευταία δημοσκόπηση (σε φιλοκυβερνητική εφημερίδα), όπου τα ευρήματα δείχνουν αιφνιδιαστική κατάρρευση των ποσοστών της λίγες εβδομάδες μόλις απ' την προηγούμενη, που την διατηρούσε

Η πτώση της κάτω από το 30% αποκλείει το τελευταίο γιατί δείχνει ποσοστά συγκυβέρνησης, αφού κατεβάζει τη διψήφια προηγούμενη διαφορά της από το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης (του οποίου η υποχώρηση στο 18,3% γεφυρώνει τη διαφορά του απ' το ΚΙΝΑΛ του 9,8%) σε μονοψήφιο αριθμό.

Και ο μονοψήφιος αριθμός διαφοράς του πρώτου από τον δεύτερο αποκλείει αποτέλεσμα αυτοδυναμίας με κάθε προβλεπόμενο εκλογικό σύστημα (απλή αναλογική ή μερικώς ενισχυμένη, στην περίπτωση που θα γίνουν επαναληπτικές εκλογές.

Αυτά δείχνουν τα δεδομένα προς ώρας, γιατί το πολιτικό σκηνικό είναι ευμετάβλητο καθώς διανύουμε δύσκολη περίοδο με τους νοσούντες και νεκρούς απ' τον covid 19 να πολλαπλασιάζονται, τους μετανάστες να μας ''πολιορκούν'', τον Τούρκο να καραδοκεί έξω απ' την πόρτα, την πανδημία να χρονίζει, την ακρίβεια να αδειάζει τις τσέπες των καταναλωτών και τα πολιτικά δρώμενα εμφιαλωμένα στα λιμνάζοντα ύδατα της αδράνειας που κάνει τους πολίτες να αναρωτιούνται για το πού θα καταλήξει το ταξίδι στο πουθενά.

Όλα αυτά δίνουν μια πρώτη εξήγηση για τις δημοσκοπικές απώλειες της κυβερνώσας Κεντροδεξιάς, οι οποίες οφείλονται προφανώς στη διαρροή ψηφοφόρων απ' την ΝΔ προς το ΚΙΝΑΛ (το οποίο κοντεύει να φτάσει σε διψήφιο αριθμό ποσοστών όχι γιατί δελεάζουν οι υποψηφιότητες αρχηγίας των Παπανδρέου-Λοβέρδου, αλλά γιατί οι νέοι ψηφοφόροι του είναι φορτισμένοι συναισθηματικά από την αιφνίδια απώλεια της μέχρι χθες Προέδρου του Φώφης Γεννηματά).

Ωστόσο για την δημοσκοπική κατρακύλα των κυβερνώντων υπάρχουν και άλλες αιτίες που περνούν απαρατήρητες ή υποτιμημένες, αν και επηρεάζουν ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων της ΝΔ (αυτών που συγκροτούν το ''πατριωτικό'' τμήμα της).

Και τους επηρεάζουν αρνητικά γιατί έχουν να κάνουν με τον ευαίσθητο τομέα της Εθνικής Άμυνας, όπου οι λεκτικές αστοχίες του πολιτικού προϊσταμένου της δίνουν και παίρνουν. Τελευταίο δείγμα της απογοητευτικής παρουσίας του Έλληνα ΥΠΕΘΑ στο εξωτερικό (στο Ταλίν της Εσθονίας, συγκεκριμένα, με αφορμή το 15ο ετήσιο συνέδριο της Βαλτικής για την Άμυνα) ήταν η ομιλία του στην κεντρική συνεδρία.

Εκεί, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, αφού εξιδανίκευσε το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ (εκδήλωση πίστης στην φιλότουρκη Συμμαχία που προσιδιάζει εκείνην του Οδύσσειου Άργους), επιτέθηκε στην Ρωσία την οποία πρόκειται να επισκεφθεί στις 8 Δεκεμβρίου ο πρωθυπουργός...

Ήταν μια κακιά στιγμή για τον Νίκο Παναγιωτόπουλο; Ασφαλώς όχι η μοναδική, γιατί προηγήθηκε σωρεία άλλων αρχής γενομένης από' την θετική, μετεκλογικά αναφορά του στη ''Συμφωνία των Πρεσπών'' το '19 (''επιτεύχθηκε για καλό σκοπό''), τη στιγμή που η ίδια προεκλογικά ήταν ''άθλια'', μέχρι τις ''χθεσινές'' δηλητηριώδεις δηλώσεις του για την Ρωσία (η οποία, σημειωτέον, είχε ταχθεί με το μέρος μας στο θέμα της επέκτασης των ΕΧΥ στα 12 νμ) ενόψει του ταξιδιού του πρωθυπουργού.

Του πρωθυπουργού που θερίζει όσα έσπειρε με την απάθεια και τις ατυχείς επιλογές υπουργών του. Γιατί ατυχής επιλογή είναι να έχεις τοποθετήσει επικεφαλής σε κορυφαίο υπουργείο εθνικής σημασίας έναν άνθρωπο που, πέραν του ότι δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τη διασύνδεση της πολιτικής με την διπλωματία, δεν ξέρει να επωφελείται των συγκυριών για να θίξει έστω την μεροληπτική - σε κάθε περίπτωση ποντιοπιλατική - στάση του ΝΑΤΟ απέναντι στην Τουρκία.

Την Τουρκία η οποία, σε αντίθεση με την πιστή σύμμαχο Ελλάδα, είναι ο μόνιμος ταραξίας που εξασθενεί την νοτιοανατολική πτέρυγα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Και - αντί αυτή να της ασκήσει αυστηρή κριτική για τη συμπεριφορά της - τη στηρίζει μονίμως καλύπτοντας τις προκλήσεις και τις αυθαιρεσίες της.

Αρκεί να θυμηθούμε την απαθή στάση του ΝΑΤΟ στο κύμα προσφύγων-μεταναστών που εξαπέλυσε η Τουρκία προς την Ελλάδα (2016), την αποστασιοποίησή του στην περίπτωση του τουρκολιβυκού μνημονίου (2019), την παρατεταμένη σιωπή του στην τρίμηνη παραβίαση των ΕΟΧ από το τουρκικό ερευνητικό Oruc Reis (1920), την μη αντίδρασή του στον εγκλωβισμό γαλλικού πολεμικού πλοίου Nautical Geο από Τούρκους στην ελληνική υφαλοκρηπίδα ανατολικά της Κρήτης (2021) κλπ.

Ωστόσο αυτά - όπως αποδείχθηκε - έχουν μικρή σημασία για τον Έλληνα υπουργό ο οποίος, για να γίνει αρεστός στις τάξεις του ΝΑΤΟ, δεν έκανε καμία άμεση αναφορά στην Τουρκία και τον Ερντογάν (αν και είχε μοναδική ευκαιρία να το κάνει) αρκούμενος σε έμμεση μομφή προς τους ''αυταρχικούς ηγέτες και τις χώρες οι οποίες επιδιώκουν να αυξήσουν την ισχύ τους υιοθετώντας αναθεωρητικές και επιθετικές στρατηγικές στάσεις και πολιτικές αντίθετες με το διεθνές δίκαιο'', για να στρέψει τα πυρά του στο τέλος κατά της Ρωσίας επειδή ''υποτιμά τη φιλελεύθερη διεθνή τάξη που το ΝΑΤΟ έχει δηλώσει ρητά ότι υπερασπίζεται''.

Είναι κι αυτό ένα στα τόσα λάθη των κυβερνητικών, θα μου πείτε, οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να νεκραναστήσουν το ΠΑΣΟΚ, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει να συνέρχεται. Περιορίζεται σε περιοδικές παρεμβάσεις για την πανδημία και στα άλλα... εξωτερικός παρατηρητής.

Είναι, πράγματι, έκδηλη η αδυναμία του να αντιπολιτευθεί σοβαρά εκμεταλλευόμενος τα λάθη της ΝΔ. Θα συμφωνήσω μαζί σας. Άλλωστε αυτό το απέδειξε ήδη η αδυναμία του αρχηγού του να λεηλατήσει το ΠΑΣΟΚ και να ηγηθεί μιας ενιαίας και στιβαρής προοδευτικής συμμαχίας που θα έφερνε αργότερα την προοδευτική διακυβέρνηση.

Αδυναμία που δεν αποκλείεται να οφείλεται στην απώλεια της αλλοτινής επιρροής που ασκούσε στους παλιούς του ''συντρόφους'' ο Αλέξης Τσίπρας. Ας μην ξεχνάμε ότι η αμφισβήτησή του στο εσωτερικό μετά τη ''Συμφωνία των Πρεσπών'' - που έγινε καθ' υπαγόρευση του Βερολίνου - δεν έχει χωνευτεί επαρκώς όσα βραβεία κι αν του δώσουν οι ξένοι.

Και, επιπλέον, δεν έχει δικαιολογηθεί η αρνητική στάση του στην ελληνογαλλική συμφωνία, για να μην πω ότι γέννησε υποψίες στο κόμμα του ότι ήταν κι αυτή σε συνεννόηση με την ''μαντάμ'' Μέρκελ.

Κι αυτό, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει ότι η πρώην ''Κυβερνώσα Αριστερά'' πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων την προσήλωση σε ιδεολογικές αρχές της (πολύ περισσότερο στον αρχέτυπο πολιτικό ρεαλισμό-πραγματισμό της) με το να συνδέει την τύχη και τις πολιτικές επιλογές της με την αποχωρούσα ''προστάτιδα'' του αρχηγού της Γερμανίδα Καγκελάριο.

Στο θέμα αυτό ο αντίπαλος του Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργός φάνηκε εξυπνότερος γιατί επέλεξε να αλλάξει στρατόπεδο προστασίας πηγαίνοντας με τους Αμερικανούς και τους Γάλλους, αν και οι δεσμοί του με την Γερμανία (λόγω οικογενειακής... παράδοσης) καθυστέρησαν αυτήν την αλλαγή.

Πέτυχε μάλιστα να κλείσει συνάντηση με τον Πούτιν έχοντας εξασφαλίσει την συναίνεση αμφοτέρων των ως άνω συμμάχων μας, οι οποίοι θα τον φέρουν σε δύσκολη θέση μόνο σε περίπτωση αιφνίδιας πτώσης του Ταγίπ Ερντογάν και αλλαγής του πολιτικού σκηνικού στην Τουρκία.

Με τα δεδομένα αυτά, που αποτυπώνουν χαρακτηριστικά την ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού στη χώρα, εκτιμώ ότι δεν μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα με βάση την τελευταία δημοσκόπηση της Metron analysis στο ''Βήμα της Κυριακής'', παρά μόνο να εκτιμήσουμε:

1. Ότι αμφότερα τα κόμματα εξουσίας (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) εμφανίζουν δημοσκοπική καθίζηση λόγω κυβερνητικής απάθειας (αργών αντανακλαστικών, λανθασμένων πολιτικών επιλογών ή υπαναχωρήσεων) και αντιπολιτευτικής αναξιοπιστίας.

2. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ελπίδες εκλογικής ανάκαμψης μόνο σε σύμπραξή του με το ΜέΡΑ 25 του Βαρουφάκη (μολονότι ο ίδιος έχει απορρίψει την πιθανότητα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ ή την ΝΔ), αν και εφόσον - όπως δείχνουν τα πράγματα - το ΠΑΣΟΚ στοιχηθεί εκλογικά για δεύτερη φορά (από θέση υποψήφιου συγκυβερνήτη και πάλι) στο πλευρό της τελευταίας...

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Διαβάστε περισσότερα