«Καλύτερα άνεργος και πεινασμένος, παρά δολοφόνος και φασίστας»

Δύο νούμερα που έπεσαν στην αντίληψή μου το τελευταίο 24ωρο μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση σε σχέση πάντα με τα όσα βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.

Δύο αριθμοί που δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους, αλλά που με κάποιο μαγικό τρόπο συνδέονται με μια γραμμή… αίματος.

Το πρώτο νούμερο είναι το ποσοστό της ανεργίας. Τον Ιούλιο, λοιπόν, η ανεργία ανέβηκε στο 27,6%, δηλαδή οι άνεργοι είναι 1,3 εκατ. και αυτό δείχνει τους επίσημους άνεργους διότι υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι.

Ποιος διαφωνεί ότι η ανεργία είναι η χειρότερη μορφή οικονομικής

κρίσης. Αυτός που δεν έχει εργασία, που δεν έχει εισοδήματα και που δεν περιμένει τίποτε είναι στη χειρότερη κατάσταση από όλους μας. Ακόμη κι από όσους επλήγησαν σφόδρα από τα Μνημόνια, τις… μνημονιακές κυβερνήσεις, τα μέτρα, τους πολιτικούς και ότι άλλο «μισούμε» τα τελευταία χρόνια.

Το δεύτερο –άσχετο- νούμερο είναι το ποσοστό της Χρυσής Αυγής μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μετά τις κατηγορίες για εγκληματική δράση, ακόμη και για κατάλυση του πολιτεύματος. Στο 7,1% και τρίτο κόμμα η Χρυσή Αυγή. Δηλαδή πάνω από 500.000 Έλληνες δίνουν την ψήφο τους αυτή τη στιγμή. Κάποιες πληροφορίες λένε ότι μπορεί να έχει και διπλάσιο ποσοστό εν δυνάμει ψηφοφόρων το κόμμα του υπόδικου Μιχαλολιάκου.

Αυτά τα δύο νούμερα με στοιχειώνουν τις τελευταίες ώρες. Από τη μια το έγκλημα, η αποκρουστική μορφή του φασισμού κι από την άλλη ο φασισμός της ανεργίας, της οικονομικής κρίσης, της αδυναμίας κάποιων να πληρώσουν ακόμη και για ένα κουλούρι του παιδιού τους. Φασισμός κι ο ένας φασισμός κι άλλος θα πει κανείς.

Πριν από μερικές ημέρες είχα γράψει ένα άρθρο που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι όσοι μπροστά στην κάλπη ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, ας δουν μήπως τα χέρια τους είναι ματωμένα.

Λοιδορήθηκα, επικρίθηκα, δέχθηκα σκληρές κριτικές του τύπου «να τα αφήσω αυτά, ο κόσμος έχει πολλά προβλήματα. Οι πολιτικοί είναι προδότες και ο λαός τους σιχαίνεται» και άλλα τέτοια.

Σήμερα, λίγες ημέρες μετά το φονικό, βλέποντας τη μάνα, τον πατέρα, τους φίλους του Φέσσα. Βλέποντας τον Μιχαλολιάκο, τον Παππά, τον Κασιδιάρη, τον Παναγιώταρο, είμαι απόλυτα σίγουρος γι’ αυτό που θα πω: «Καλύτερα άνεργος και πεινασμένος, παρά δολοφόνος και φασίστας».

Αριστερός Ψάλτης