Καιρός να πούμε σκληρές αλήθειες

Τι έφταιξε λοιπόν και φτάσαμε ως εδώ; Πως από τον θρίαμβο του Νοεμβρίου του 2009, το ΟΧΙ στο Μνημόνιο και τις ελπίδες που δημιούργησε για μια σαρωτική επάνοδο των πατριωτικών δυνάμεων στην εξουσία φτάσαμε μέχρις εδώ; Σε μια κυβέρνηση που γελάει ο κάθε …Πικραμένος, με την αριστερή ασυναρτησία να βρίσκεται ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, την Προεδρία της Δημοκρατίας να κατηγορείται για … πλαστογραφία από ένα πρώην βουλευτή της ΝΔ

που έγινε αρχηγός κόμματος και διεκδικητής της …πρωθυπουργίας μέσα σε ένα μήνα, και εμάς να βλέπουμε άναυδοι τη Ντόρα να επιστρέφει στη ΝΔ;

Είναι καιρός λοιπόν να πούμε μερικές σκληρές αλήθειες:

Πρώτον: Ο Σαμαράς απέφυγε να πει σκληρές αλήθειες και να κάνει συγκεκριμένες και χειροπιαστές προτάσεις υπέρβασης τού φόβου και της ανασφάλειας πού θα συγκρατούσαν τον πανικόβλητο λαό και θα τον εμπόδιζαν να μετατραπεί σε θύμα του κάθε λαοπλάνου. Όταν η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει καταστραφεί από το Μνημόνιο, γράφει στο γνωστό μέρος το αν θα βγούμε από την Ευρωζώνη ή όχι. “ Γαία πυρί μειχθήτω” λέει και ψηφίζει Τσίπρα και Καμμένο, όχι επειδή συμφωνεί με τα ανύπαρκτα προγράμματά τους, αλλά για να τρομάξει το σύστημα μπας και πάρει πίσω τα μέτρα.

 Δεύτερον: Ο Σαμαράς διακήρυξε την νέα μεταπολίτευση και χρησιμοποίησε όλα τα πολιτικά εργαλεία της παλαιάς μεταπολίτευσης. Έπαιξε με πολιτικούς όρους της παλαιάς μεταπολίτευσης διεκδικώντας τη νέα, μην έχοντας όμως τον πολιτικό κυνισμό, πολιτικό χρόνο και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, ώστε να μπορέσει να καταλάβει την εξουσία και να οδηγήσει την εθισμένη στην ατομική ασυδοσία πολύμορφη μάζα σε ένα νέο μεταπολιτευτικό δρόμο. Στρογγύλεψε τόσο πολύ τον πολιτικό του λόγο και την πολιτική του πράξη, ώστε θεωρήθηκε αναπόσπαστο κομμάτι τής πολιτικής σκηνής τού χθες και αυτό σε μια χρονική συγκυρία που στον κόσμο άρχισε να κυριαρχεί ο πανικός.

Τρίτον:  Η επιβεβλημένη στροφή του Νοεμβρίου έγινε απότομα και άγαρμπα και τους ζάλισε όλους. Έπρεπε να είχε ήδη προετοιμαστεί. Πόσες φορές δεν έχουμε πει πως αν έλεγε το Νοέμβριο αυτά που λέει τώρα, τα πράγματα θα ήταν ίσως διαφορετικά; Τελικά η παράταξη έχασε την ιδιότητά της ως συστημική μεν, αλλά πατριωτική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Η συγκυβέρνηση, ιδιαίτερα, έκανε  πολύ κακό και αποδόμησε το μήνυμα ανανέωσης που η Νέα Δημοκρατία έκτιζε δυο χρόνια. Έτσι, το μήνυμα «δεν είμαστε όλοι το ίδιο», έγινε δυστυχώς «είστε όλοι μια απ’ τα ίδια». Και αυτή την παγιωμένη κατάσταση δεν την αλλάξεις με Ζάππεια και κλειστά σουαρέ ολίγων κομματικών ακροατών, όπως πχ στο Λαύριο, πολλώ δε μάλλον, όταν διαπιστώνεις από νωρίς ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή έρχονται με φόρα και με ανορθόδοξο τρόπο για να σε πιέσουν δημοσκοπικά και εκλογικά.

Τέταρτον: Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΝΔ στις προηγούμενες εκλογές ήταν η καθαρότητα του μηνύματος.  Το «οικονομικό Ζάππειο» προσέκρουσε πάνω στο κάδρο της Κυβέρνησης Παπαδήμου και το λεγόμενο «κοινωνικό Ζάππειο» πάνω στην πραγματικότητα των γκέτο. Ό,τι και να έλεγε η ΝΔ για τους λαθρομετανάστες