Η τραπεζική ένωση κολακεύει την Γερμανία

Μετά την ευφορία που ακολούθησε τη συμφωνία για την εποπτεία των τραπεζών που επιτεύχθηκε μεταξύ των 27 κρατών μελών – το έμβρυο μιας τραπεζικής ένωσης- ο ευρωπαϊκός Τύπος, λαμβάνοντας υπόψη τις λεπτομέρειες του μηχανισμού που προέκυψε στις Βρυξέλλες, έχασε κάπως τον ενθουσιασμό του.

Η ευρέως διαδεδομένη αίσθηση ότι έγιναν υποχωρήσει υπό την πίεση «προσταγών» της Γερμανίας, η οποία επέμεινε ότι η ενιαία ευρωπαϊκή εποπτική

αρχή δεν θα είχε την εποπτεία των τοπικών τραπεζών της, βρίσκεται στο επίκεντρο των επικρίσεων. «Η συμφωνία φαίνεται να είναι σε μεγάλη κλίμακα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι αρκετή», γράφει η ολλανδική NRC Handelsblad. «Η συντριπτική πλειοψηφία των 6.000 ευρωπαϊκών τραπεζών παραμένει στην αρμοδιότητα των εθνικών ρυθμιστικών αρχών και ως εκ τούτου εξαρτάται από την αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των τραπεζών, οι οποίες στο παρελθόν ήταν πιο ασταθείς από ό, τι νομίζαμε.

Η subprime κρίση έχει αποκαλύψει πόσο αλληλένδετες είναι όλες οι τράπεζες. Κανείς δεν το είδε αυτό σαφώς έως ότου όλα κατέρρευσαν. Κοιτάξτε τι συνέβη στην Ισλανδία και ειδικά στην υπόθεση της Fortis, όπου τα εθνικά συμφέροντα υπερίσχυσαν του γενικού.Μόνο μια κεντρική αρχή ελέγχου για όλες τις τράπεζες μπορεί να το καταπολεμήσει.

Επιπλέον, οι αποφάσεις δεν έχουν ακόμη γίνει σε δύο κρίσιμα επόμενα βήματα: το κλείσιμο των τραπεζών που αποτυγχάνουν και ένα κοινό οικονομικό δίχτυ ασφαλείας που θα μπορούσε να διαχωρίσει τη μοίρα των κρατών από των τραπεζών».

Στη Γερμανία, η Frankfurter Allgemeine Zeitung εξαπολύει πολλά επιχειρήματα για το ότι η νέα τραπεζική εποπτεία αποτελεί πολύ άσχημα νέα, καθώς έρχεται όταν οι τράπεζες της ευρωζώνης μεταφέρουν τρεις φορές περισσότερο από ό, τι το χρέος των κρατών-μελών.

Για την FAZ, το κεντρικό πρόβλημα είναι η παντοδυναμία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) – ένα μη εκλεγμένο όργανο, όπως παρατηρεί. «Ενώ η κοινή εποπτεία των ευρωπαϊκών τραπεζών έχει νόημα, το να τοποθετήσουμε αυτή την εποπτική αρχή κάτω από τη στέγη της ΕΚΤ δεν ακούγεται και τόσο λογικό.

Μέχρι τώρα, η μοναδική υποχρέωση της ΕΚΤ ήταν να διασφαλίσει τη σταθερότητα των τιμών. Στο εξής, ο εποπτικός ρόλος θα την αναγκάσει να ζει με μια σύγκρουση των στόχων. Πώς θα αποφασίσει αν ο πληθωρισμός συνεπάγεται και αύξηση των επιτοκίων, όταν αυτό είναι ακριβώς που μπορεί να καταστρέψει τις τράπεζες; Τέλος, μπορεί κανείς να αμφιβάλλει για το αν η ΕΚΤ θα τα καταφέρει με όλα αυτά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που κρατιούνται ζωντανά σαν τράπεζες-ζόμπι επί χρόνια, με την έγχυση χρημάτων σε αυτά.

Η ισπανική El País κάνει λόγο για ένα «εσφαλμένο μοντέλο» που έχει επιλεγεί για την τραπεζική ένωση. Ήταν μια απόφαση που «επιβλήθηκε» από τη Γερμανία και θα «σπάσει» την ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική αγορά σε δύο μεγάλες ομάδες: τα μεγάλα ιδρύματα, υπό την εποπτεία της ΕΚΤ, καθώς και αυτά με ενεργητικό κάτω των 30 δισ. ευρώ που θα παραμείνουν υπό την επίβλεψη των εθνικών κυβερνήσεων. «Η συμφωνία ανταποκρίνεται σημείο προς σημείο στις γερμανικές απαιτήσεις. Η Άνγκελα Μέρκελ έχει πει ήδη στην Bundestag ότι η συμφωνία ήταν ένας γερμανικός θρίαμβος. Και τώρα έχει έρθει η ώρα να εξηγήσει γιατί ένας θρίαμβος για τη Γερμανία μπορεί να μετατραπεί σε ένα οικονομικό λάθος για την Ευρώπη. Ο στόχος της θριαμβευτικής πρότασης του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι να κρύψει την ζοφερή κατάσταση των γερμανικών τραπεζών αποταμιεύσεων και τις τράπεζες των γερμανικών ομόσπονδων κρατιδίων. Το πρόσχημα που χρησιμοποιείται για να επιτευχθεί αυτό ήταν να προτείνει να μπουν μόνο οι τράπεζες που θα παρουσιάζουν συστημικό κίνδυνο για την Ευρώπη, υπό την εποπτεία της ΕΚΤ. Η πραγματικότητα, όμως, όπως φαίνεται από την περίπτωση της Ισπανίας, είναι ότι τα μικρότερα ιδρύματα είναι επίσης σε θέση να εγχύσουν τοξίνες στο εθνικό τραπεζικό σύστημα. Και το γεγονός αυτό ακυρώνει το επιχείρημα της Γερμανίας, ότι η εποπτεία των περιφερειακών τραπεζών της είναι άνευ σημασίας, γιατί η Γερμανία θα πληρώσει για κάθε ενδεχόμενη ενοποίηση των εν λόγω ιδρυμάτων. Ο κίνδυνος δεν είναι η χρεοκοπία, αλλά η μόλυνση των περιουσιακών στοιχείων»

Είναι ένα επιχείρημα που συμμερίζεται και το ABC: «Αυτό που κρύβει η Γερμανία», γράφει, είναι η κακή κατάσταση των περιφερειακών τραπεζών. «Αυτό εξηγεί ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών ελιγμών της Άνγκελα Μέρκελ, η οποία ήταν σε θέση να υπερασπιστεί το χρηματοπιστωτικό της σύστημα και να καλύψει τα παραπτώματά τους, όπως κανένας άλλος ηγέτης στην Ευρώπη.

Στις Βρυξέλλες ποτέ δεν άρεσαν οι τράπεζες αποταμίευσης, αλλά η νέα Σιδηρά Κυρία έχει καταφέρει να μετατρέψει τη Γερμανία στο τελευταίο προπύργιό τους, παρά τη συνενοχή τους στα οικονομικά προβλήματα. Οι Landesbanken ασχολούνται με άκρως ριψοκίνδυνες διεθνείς δραστηριότητες που έχουν αφήσει έναν μεγάλο λογαριασμό. Τα προβλήματα της Γερμανίας παραμένουν στη Γερμανία, η οποία έχει καταστήσει σαφές ότι δεν της αρέσει να ξετρυπώνουν τα οικονομικά της οι άλλοι. Παρά την κάθε ένωση τραπεζών, μόνο η Bundesbank μπορεί να το κάνει αυτό προς το παρόν».

Presseurop