Η σκληρή πραγματικότητα της Ελλάδας

Δεν αποτελεί έκπληξη που πολλοί Έλληνες κατηγορούν την Γερμανία για τα οικονομικά τους χάλια και ότι πιστεύουν πως υπάρχει σχέδιο μετατροπής της χώρας τους σε ένα σύγχρονο προτεκτοράτο. Αφού, έτσι κι αλλιώς, οι γερμανικές τράπεζες δάνειζαν τεράστια ποσά στην ελληνική κυβέρνηση και στις επιχειρήσεις, εξίσου αλόγιστα όσο και οι Έλληνες δανείζονταν.

Οι υποψίες των Ελλήνων έχουν να κάνουν και με τις αναμνήσεις για τις θηριωδίες των ναζί στη διάρκεια του Β`ΠΠ, όταν τα γερμανικά στρατεύματα απαλλοτρίωναν  τα τρόφιμα

των Ελλήνων, προκαλώντας λιμούς στους αστικούς πληθυσμούς, με τα πτώματα να γεμίζουν τους δρόμους της Αθήνας.

Αν όμως μιλήσει κανείς με απλούς πολίτες, θα ακούσει τα παράπονα τους για ένα δυσλειτουργικό κράτος. Συνεπώς, η πραγματική έκπληξη είναι το πώς η Ελλάδα κατάφερε να ευημερήσει, με ένα τέτοιο κράτος. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του Pew Research Center τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, το 87% των Ελλήνων θεωρούν πως η κρίση προκλήθηκε κυρίως από τους χειρισμούς της κυβέρνησής τους.

Τα 15 υπουργεία, και οι 48 υπουργοί της Ελλάδας επιτηρούν κάπου 2.500 οντότητες (κάθε ΑΕΙ μετρά ως μια τέτοια οντότητα). Οι κανόνες και οι λειτουργίες του δημόσιου τομέα είναι αδιαφανείς και σύνθετες, και η κατάσταση χειροτερεύει με την πληθώρα των νομικών εξαιρέσεων που υφίστανται.

Δεν υπάρχουν κάποια κεντρικά πληροφοριακά συστήματα, πέραν αυτών του κάθε υπουργείου. Η δημοσιονομική πολιτική δεν έχει μηχανογραφηθεί, τα αρχεία της κοινωνικής ασφάλισης και το κτηματολόγιο τηρούνται σε φακέλους, ενώ η διάχυση και διακίνηση πληροφοριών μεταξύ υπουργείων είναι σπάνια.

Όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας γενικότερης απουσίας της πληροφορικής στην Ελλάδα. Η χώρα βρίσκεται στον πάτο της λίστας των 27 χωρών της ΕΕ, αναφορικά με τα ποσοστά νοικοκυριών που έχουν σύνδεση στο διαδίκτυο.

Αν θεωρήσουμε το κράτος με όρους οριζόντιας εξουσίας (π.χ. μεταξύ υπουργείων) και κάθετης (π.χ. εντός υπουργείων), τότε μπορούμε να αξιολογήσουμε την «ανάπτυξη» των κρατών της ανατ. Ασίας και μερικών άλλων, ως ιδιαίτερα επικεντρωμένα σε αυτές τις διαστάσεις. Η Ελλάδα φημίζεται για την σχετικά χαμηλή συγκέντρωση οριζόντιας εξουσίας. Οι υπουργοί της δεν παραχωρούν οποιαδήποτε αρμοδιότητα σε άλλα υπουργεία και η επιβολή του πρωθυπουργού σε απρόθυμους υπουργούς  είναι περιορισμένη. Παράλληλα, υπάρχει εξίσου χαμηλή συγκέντρωση κάθετης εξουσίας, αφού χαμηλόβαθμοι αξιωματούχοι μπορούν εύκολα να μπλοκάρουν εντολές άνωθεν.

Η εξουσία μεταξύ των υπουργείων και των 2.500 οντοτήτων που επιβλέπουν είναι απόλυτα συγκεντρωτική. Για παράδειγμα, το υπουργείο Παιδείας επιβλέπει 25 πανεπιστήμια και 12.000 σχολεία. Αν ένα ΑΕΙ (το προσωπικό του οποίου είναι δημόσιοι υπάλληλοι) θέλει να προσλάβει μια γραμματέα, θα πρέπει να έχει την έγκριση του υπουργείου. Αν θέλει να ορίσει καθηγητή, θα πρέπει πρώτα να πετύχει έγκριση για την έδρα, και μετά έγκριση για το πρόσωπο. Μια διαδικασία που απαιτεί τουλάχιστον δυο χρόνια.

Όσο για το υπουργείο Οικονομικών, οι αρμοδιότητες του είναι τό