Η κρίση του ευρώ δεν πρόκειται να ξεπεραστεί

Ανέκαθεν αναρωτιόμουν ποιος είναι αυτός που αγοράζει περιουσιακά στοιχεία γεμάτα ρίσκο, μετά από μια από τις «ιστορικές» δηλώσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Κάποιες φορές, ο αγώνας δρόμου κρατά ώρες. Άλλες φορές, κρατά μέρες. Ο τελευταίος διήρκεσε μια εβδομάδα. Σήμερα, τα ισπανικά και τα ιταλικά σπρεντς βρίσκονται και πάλι στα προ συνόδου κορυφής επίπεδά τους.

Όλοι οι αναλυτές συμφωνούν πως η ΕΕ έκανε ένα σημαντικό βήμα, αποφασίζοντας να προχωρήσει προς την εγκαθίδρυση μιας τραπεζικής ένωσης, αλλά δεν έκανε τίποτα για να λυθεί η κρίση.

Διαφωνώ. Πιστεύω πως ήταν ένα σημαντικό βήμα…

προς λάθος κατεύθυνση. Η σύνοδος βρήκε μια λύση για την κρίση, που θα εξαρτάται από μια μελλοντική απόφαση, η οποία δύσκολα θα επιτευχθεί,  άρα μάλλον θα αποτύχει.

Όλοι συμφώνησαν πως δεν θα πρέπει να γίνει επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αν προηγουμένως δεν επιτευχθεί η τραπεζική ένωση. Και όπως μας θύμισε η Bundesbank, αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς μια πολιτική ένωση. Συνεπώς, η λογική μας λέει πως η κρίση δεν θα μπορέσει να ξεπεραστεί, για τα επόμενα 20 χρόνια. 

Αυτό που ξέρουμε είναι πως η Γερμανία αποκλείεται να αποδεχτεί αμοιβαιοποίηση της ασφάλισης των καταθέσεων. Ούτε θα δώσει τραπεζικές αρμοδιότητες στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, προκειμένου να εγγυηθεί τον εαυτό του. Και αν η Γερμανία δεν κάνει σήμερα τα ελάχιστα, γιατί να προχωρήσουμε σε πολιτική ένωση; Είναι σαν ένας αλκοολικός να υπόσχεται πως θα πάψει να πίνει … σε πέντε χρόνια.

Η πολιτική του ευρώ έχει φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής στην Γερμανία. Μια μικρή πλειοψηφία συνεχίζει να θέλει το ευρώ, αλλά οι περισσότεροι αρνούνται να παράσχουν περαιτέρω διασώσεις κρατών.

Μια ομάδα από 160 οικονομολόγους, υπό τον Hans-Werner Sinn, πρόεδρο του ινστιτούτου Ifo economics δημοσίευσε πριν λίγες ημέρες ένα μανιφέστο εναντίον της τραπεζική ένωσης. Ήταν γεμάτο από οργή και θυμό, αλλά το σημαντικό είναι ότι οι ισχυρισμοί του βρίσκουν ευήκοα ώτα.

Η απάντηση της Γερμανίδας καγκελαρίου είναι αποκαλυπτική. Τους είπε να μην ανησυχούν. Η τραπεζική ένωση απλά θα αφορά σε μια από κοινού επίβλεψη, σημείωσε. Δεν θα υπάρξει κοινή ασφάλεια των καταθέσεων. Όπως φαίνεται, έχει διαφορετική άποψη για την τραπεζική ένωση από ότι η ΕΚΤ.

Το καλύτερο που έχουμε να ελπίζουμε είναι πως η νέα αυτή τραπεζική ένωση θα καλύπτει τις 25 μεγαλύτερες τράπεζες και θα αφήσει τις υπόλοιπες υπό τον κρατικό έλεγχο. Σαν κάποιον αλκοολικό, που υπόσχεται στο εξής να πίνει μόνο ακριβά κονιάκ.

Η τραπεζική ένωση που χρειάζεται, δεν είναι αποδεκτή από το Βερολίνο. Δεν είναι αποδεκτός ο κοινός έλεγχος, η κοινή νομοθεσία, ένα κοινό ταμείο αναδιάρθρωσης και μια κοινή ασφάλιση των καταθέσεων.

Και για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτείται πολύ χρόνος. Αν γίνει σωστά, θα χρειαστούν αλλαγές στα εθνικά συντάγματα και στις ευρωπαϊκές συνθήκες, μόνο και μόνο για επαναπροσδιοριστεί ο ρόλος της ΕΚΤ. Αποτελεί τρέλα, το να συνδέσουμε την επίλυση της κρίσης με την επιτυχία μιας από τις πιο σημαντικές ασκήσε