Η Κωνσταντινούπολη ζεί τον «Ανδρέα Παπανδρέου» και τον «Σημίτη» της

Εδώ και κάποια χρόνια ταξιδεύω ανελλιπώς στην Κωνσταντινούπολη. Κάθε φορά, κάθε χρονιά, διαπιστώνω αλλαγές – περισσότερος πλούτος, αύξηση των τιμών και του κόστους ζωής, βιαιότερος εκδυτικισμός και «ανάπτυξη». Όμως, αυτήν την φορά βίωσα πραγματικά μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη.

Η Κωνσταντινούπολη έχει αλλάξει τελείως, και ειδικά το κέντρο της «νέας πόλης» της, δηλαδή η εικόνα με την οποία επιλέγει να αυτοπαρουσιάζεται. Πλούτος και επίδειξη πλούτου, άμετρη πλήθυνση αμερικάνικων και ευρωπαϊκών μεγαλοκαταστημάτων, εκπληκτική, ασύδοτη εκτόξευση των τιμών, μαζική

αλλαγή του τρόπου διασκέδασης: από τους καφενέδες με τα τσάγια και τους ναργιλέδες και τα ταβερνάκια με μεζέδες και ρακί, ταχύτατα η Μεγάλη Οδός του Πέραν γέμισε με μπαρ και κλαμπ δυτικού τύπου (αλλά σε… τουρκομπαρόκ ρυθμό), όπου οι ψυχαγωγούμενοι με σακάκια στοιβάζονται –συχνά κατά εκατοντάδες έξω στον δρόμο- με ένα cocktail στο χέρι.

Όχι ότι αυτός ο τρόπος διασκέδασης δεν υπήρχε πριν, αλλά η ταχύτατη και πλήρης μαζικοποίησή του είναι ένα πραγματικά εντυπωσιακό φαινόμενο, τις διαστάσεις του οποίου πρέπει να τις δεις για να το πιστέψεις. Πάρα πολλά μικρά μαγαζάκια που ήξερα έκλεισαν για να ανοίξουν παγκοσμιοποιημένα lounge bar της κακιάς ώρας, με το Mohito των 12 περίπου ευρώ (!).

Και οι νέοι Τούρκοι λιμασμένοι για «πρόοδο»: δηλώνω υπευθύνως πως δεν βλέπω τόσα smartphones και tablets στο Βερολίνο όσα στα σοκάκια της Πόλης. Μαθαίνω ότι πολλά από αυτά τα χρήματα είναι «αέρας»: τραπεζικά δάνεια πολλών απλών Τούρκων, που τώρα δίνονται ευκολότερα, μην και δεν προλάβουν την πρόοδο του τελευταίου πανάκριβου ηλεκτρονικού αξεσουάρ.

Φυσικά, η Τουρκία δεν έγινε ξαφνικά Μανχάτταν: αν ξύσεις λίγο κάτω από την επιφάνεια, βρίσκεις ξανά την Ανατολή. Την ώρα που τα μπαρ στην Μεγάλη Οδό του Πέραν ανταγωνίζονται ποιος θα βάλει πιο εκκωφαντικά δυνατά, σε ρεσιτάλ ηχορύπανσης, το τελευταίο μπιτάκι της Rihanna, ώστε να τραβήξει τους περιφερόμενους γλεντζέδες.

Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά;

Προφανής ο παραλληλισμός με την Ελλάδα της μέσης και ύστερης Μεταπολίτευσης, και κυρίως φανερός στην μαζική αλλαγή του τρόπου διασκέδασης, καθώς και του τύπου δήθεν «ανάπτυξης». Ως προς αυτά, πρόκειται πραγματικά για «βίους παράλληλους». Η επαρχιώτικη μίμηση των ξενόφερτων τρόπων της Ευρώπης, η ξιπασιά της προβολής ενός πλούτου που εν τέλει δεν υφίσταται πραγματικά, η τεράστια αλλαγή της καθημερινότητας, των «κωδίκων», των εθίμων, η Κολωνακοποίηση, η δυσεξήγητη πανταχού παρουσία χρήματος.

Μια σύγκριση του Ερντογάν με τον Ανδρέα Παπανδρέου θα ήταν άστοχη και αδόκιμη – αυτός ο παραλληλισμός απλώς δεν έχει σοβαρή βάση. Το γεγονός όμως παραμένει ότι η Κωνσταντινούπολη, ή σε κάθε περίπτωση οι «μοντέρνες» περιοχές της, βιώνει μιαν απέραντη… Μεταπολίτευση, ανδρεοπαπανδρεϊκού τύπου, με βάση και θεμέλιο το χρήμα-«αέρας» και την ψευτιά, την κιβδηλία. Μία πορεία που οδηγεί στην καταστροφή και την εξαθλίωση του λαού.

Αστυάναξ Καυσοκαλυβίτης