«Η Γερμανία πρέπει να καταβάλει αποζημίωση για τα ναζιστικά εγκλήματα»

Μια ιστορικά φορτισμένη σύγκρουση με δυνητικά σοβαρές συνέπειες σχετικά με την αποζημίωση για τα ναζιστικά εγκλήματα υπάρχει μεταξύ της Γερμανίας και της Ιταλίας. Το ιταλικό Ανώτατο Δικαστήριο της Ρώμης αποφάνθηκε ότι τα θύματα των Ναζί μπορούν να μηνύσουν τη Γερμανία για την αποζημίωση στα ιταλικά αστικά δικαστήρια.

Το δικαστήριο απεφάνθη την περασμένη εβδομάδα ότι η αρχή της «κρατικής ασυλίας» του διεθνούς δικαίου, η οποία κανονικά θα απέκλειε τέτοιες μηνύσεις, δεν εφαρμόζεται όταν αφορά «παράνομες πράξεις ενός κράτους, πράξεις που μπορούν να χαρακτηρισθούν ως εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα

κατά της ανθρωπότητας». Το σκεπτικό πίσω από την απόφαση ήταν ότι σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις, τα απαραβίαστα ανθρώπινα δικαιώματα που διασφαλίζονται από το ιταλικό Σύνταγμα υπερισχύουν. Το ανώτατο ιταλικό δικαστήριο, έτσι, βρίσκεται σε άμεση αντίθεση με μια απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της κοινότητας των κρατών. Το 2012, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε υπέρ της Γερμανίας και κατά της Ιταλίας. Οι δικαστές της Χάγης έκριναν ότι ακόμη και στην περίπτωση των χειρότερων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, η κρατική ασυλία πρέπει να εξακολουθεί να ισχύει.

Τα ιταλικά δικαστήρια πρέπει, επομένως, να απορρίψουν τις αστικές διώξεις από τους Ιταλούς- θύματα των Ναζί ως απαράδεκτες. Η Ιταλία ανέβαλε την απόφαση και το 2013 ψήφισε ένα νόμο που ενσωμάτωσε την απόφαση της Χάγης στην εθνική νομοθεσία. Ο νόμος αυτός έχει πλέον ακυρωθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο στη Ρώμη. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια πληθώρα αστικών αγωγών κατά της Γερμανίας στην Ιταλία. Εκείνοι που θα μπορούσαν να υποβάλουν μήνυση είναι οι Ιταλοί που μεταφέρθηκαν σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης για καταναγκαστική εργασία. Συγγενείς των θυμάτων των ναζιστικών σφαγών θα μπορούσαν επίσης να ζητήσουν αποζημίωση από τη γερμανική κυβέρνηση.

Αν η Γερμανία αγνοούσε τις ιταλικές ετυμηγορίες, οι ενάγοντες θα μπορούσαν να διεκδικήσουν γερμανικά περιουσιακά στοιχεία στην Ιταλία, όπως περιουσία πολιτιστικών ιδρυμάτων που κατασχέθηκε και δημοπρατήθηκε δημόσια με δικαστική απόφαση. Υπήρξαν τέτοιες προσπάθειες και στο παρελθόν. Το Βερολίνο φοβόταν εδώ και καιρό ότι το ιταλικό παράδειγμα θα μπορούσαν να ακολουθήσουν και άλλες χώρες θύματα της ναζιστικής Γερμανίας, όπως η Ουκρανία, η Ρωσία και η Ελλάδα. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που η γερμανική κυβέρνηση στράφηκε στο Διεθνές Δικαστήριο. Στο δικαστήριο της Χάγης υποστήριξε ότι η κρατική ασυλία ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της διεθνούς τάξης και υπηρέτησε την ειρηνική συνύπαρξη των κρατών με ένα άλλο, ιδιαίτερα μετά από πολέμους, όπου υπήρξε αδικία σε μαζική κλίμακα.

Πηγές στο υπουργείο Εξωτερικών στο Βερολίνο δήλωσαν ότι η ετυμηγορία του Ανωτάτου Δικαστηρίου στη Ρώμη αναλύονταν. Η γερμανική νομική γνωμοδότηση, που είχε επιβεβαιωθεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, δεν θα αλλάξει σε καμία περίπτωση. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προτίθεται να εξετάσει πώς θα μπορούσε να επιβάλλει τη νομική της γνωμοδότηση. Σχετικά με την ετυμηγορία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ο στρατιωτικός δικηγόρος με έδρα τη Ρώμη Marco De Paolis, ο οποίος έχει συμμετάσχει σε πολλές αγωγές εναντίον των Ναζί, δήλωσε ότι «πρόκειται για μια εξαιρετικά σημαντική απόφαση, που πιστεύω ότι η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να αγνοήσει».

http://www.sueddeutsche.de/politik/urteil-in-rom-berlin-soll-fuer-nazi-verbrechen-in-italien-haften-1.2187552

Διαβάστε περισσότερα