Η επόμενη ημέρα του Μακρόν

Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια του Μακρόν εξαρτάται από την ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία

Η συντριπτική νίκη του Εμανουέλ Μακρόν έναντι της ακροδεξιάς ηγέτιδας Μαρίν Λεπέν χαιρετίστηκε ως ένα βροντερό πλήγμα κατά του λαϊκισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στο εσωτερικό, ωστόσο, η αντίδραση είναι πολύ λιγότερο έντονη: ο 39χρονος Γάλλος πρόεδρος θα πρέπει να ξεπεράσει τη δημόσια αδιαφορία, ένα κατακερματισμένο εκλογικό σώμα και τον κίνδυνο παράλυσης στο κοινοβούλιο. Ο Μακρόν εξασφάλισε τα δύο τρίτα των ψήφων στον δεύτερο γύρο της Κυριακής,

προκαλώντας μια σαφέστερη από την αναμενόμενη ήττα για την υποψηφιότητα του Εθνικού Μετώπου και το σχέδιό της να εξέλθει από την ευρωζώνη και να δημιουργήσει εμπόδια προστατευτισμού.

Μετά από το περσινό δημοψήφισμα για το Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, η Γαλλία έδειξε ότι το κέντρο μπορεί να αντισταθεί στην πολιτική ταυτότητας και στο θυμό για την παγκοσμιοποίηση, τουλάχιστον στην ηπειρωτική Ευρώπη. Ο νέος πρόεδρος θα χρησιμοποιήσει το εξαιρετικό του επίτευγμα και τη δημοκρατική του νομιμότητα για να προσπαθήσει να κερδίσει τους σκεπτικιστές ψηφοφόρους. Θα ξεκινήσει με λαϊκές μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν τη δημόσια ζωή της Γαλλίας πιο ηθική, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης των βουλευτών να απασχολούν μέλη της οικογένειας τους. Επίσης, θα προσπαθήσει να δηλώσει γρήγορα την πρόθεσή του για τη μεταρρύθμιση της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της ευρωζώνης και για τη δέσμευση της Γερμανίας στην τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης του μπλοκ. Ο Μακρόν αναμένεται να επισκεφθεί το Βερολίνο για να συναντηθεί με την Άνγκελα Μέρκελ την επόμενη εβδομάδα.

"Είναι η τελευταία ελπίδα της μεταπολεμικής ελεύθερης αγοράς και της συναίνεσης υπέρ της ΕΕ", λέει ο Thomas Guénolé, λέκτορας στο Sciences Po. "Εάν πετύχει, τα άκρα θα πληγούν. Αν αποτύχει, μία από τις δυνάμεις του συστήματος θα κινδύνευε να ανατινάξει το σύστημα. Το πλεονέκτημά του τώρα είναι ότι έχει το πάνω χέρι". Την Κυριακή, απευθυνόμενος σε χιλιάδες υποστηρικτές που γιόρταζαν τη νίκη του μπροστά στο μουσείο του Λούβρου, ορκίστηκε να αγωνιστεί ενάντια στα ψέματα, την παράλυση και την αναποτελεσματικότητα και υπογράμμισε τις προτεραιότητές του: να αναζητήσει την ενότητα μέσα από ένα συναινετικό νομοσχέδιο που θα καθιστά αυστηρότερους τους κανόνες δεοντολογίας για τους βουλευτές, στη συνέχεια να μεταρρυθμίσει την αγορά εργασίας μέσω διαταγμάτων, και μετά να επιδιώξει να "αναθεωρήσει την Ευρώπη". "Η Ευρώπη μας κοιτάζει, ο κόσμος μας περιμένει", δήλωσε ο Μακρόν στους υποστηρικτές τους. "Το έργο είναι τεράστιο".

Πρακτικά, την ίδια στιγμή, τόνισε επίσης τα τρομερά εμπόδια στο δρόμο του: ένα κατακερματισμένο εκλογικό σώμα και ανυπόστατα εδραιωμένα κόμματα, τα οποία ενστικτωδώς θα του αντιπολιτευθούν μόλις παραμεριστούν τα πιο εξτρεμιστικά. "Εκείνοι που με ψήφισαν για να σταματήσω το FN, ξέρω ότι δεν μου έδωσαν μια κενή επιταγή. Γνωρίζω τις διαφωνίες μας", δήλωσε ο Μακρόν, "Όσοι ψήφισαν την Λεπέν, εξέφρασαν θυμό και αταξία. Θα κάνω τα πάντα έτσι ώστε να μην έχουν πλέον λόγους να ψηφίζουν τα άκρα. "Από τους 20 εκατ. ψηφοφόρους που ψήφισαν τον Μακρόν στον α' γύρο, το 43 τοις εκατό δήλωσε ότι το έκανε για να εμποδίσει την Λεπέν να εκλεγεί, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Ipsos. Το ένα τρίτο δήλωσε ότι του άρεσε η υπόσχεσή του για "πολιτική ανανέωση".

Προσθέτοντας στην ασυμβίβαστη διάθεση, η αποχή έφτασε στο 25%, το υψηλότερο επίπεδο από το 1969, και ο αριθμός των λευκών ψήφων έφτασε στο 12%. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάποια εύθραυστα ποσοστά έγκρισης: στο 47 τοις εκατό των Γάλλων "δεν αρέσει" ο Μακρόν, σύμφωνα με έρευνα της Cevipof που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα. Πολλά βασίζονται στην επιτυχία του κεντρώου προέδρου να κερδίσει μετριοπαθή στελέχη από τα καθιερωμένα κόμματα για να συγκεντρώσει μια σταθερή πλειοψηφία για το κίνημά του En Marche! στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.

Ενώ η στρατηγική της ενοποίησης της ρεφορμιστικής κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς θυμίζει τη φιλοδοξία του Σαρλ ντε Γκολ να δημιουργήσει εθνική ενότητα όταν ανέλαβε την εξουσία το 1958, εν μέσω αναταραχών από τον πόλεμο της Αλγερίας, η προεδρία του Μακρόν θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την επιστροφή σε αυτό που ο σπουδαίος άντρας απεχθανόταν και προσπάθησε να τελειώσει με την πέμπτη δημοκρατία: την αποσπασματική πολιτική συνασπισμών και την κυβερνητική αστάθεια. "Ο Εμανουέλ Μακρόν προσπαθεί να προσθέσει ένα πάτωμα σε ένα σπίτι από τραπουλόχαρτα", λέει ο κ. Guénolé. "Θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ένα κοινοβούλιο χωρίς πλειοψηφία". Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από τις γαλλικές εκλογές προέκυψαν τέσσερις πολιτικές δυνάμεις σχεδόν ισοδύναμου βάρους: το εθνικιστικά Εθνικό Μέτωπο, οι Ρεπουμπλικάνοι της ελεύθερης αγοράς, οι οποίοι έκαναν στροφή προς τα δεξιά στα θέματα μετανάστευσης και κοινωνικών θεμάτων, η ακροαριστερά του Ζακ-Λικ Μελανσόν και το φιλελεύθερο En Marche! του Μακρόν. Τα τρία ηττημένα κόμματα σχεδιάζουν τώρα εκδίκηση στις κοινοβουλευτικές εκλογές με την ελπίδα να καταστούν η ηγετική αντιπολιτευτική δύναμη στον νέο πρόεδρο.

Οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου θα μπορούσαν να είναι ακόμη πιο δύσκολο να προβλεφθούν από τις προεδρικές. Πολλές από τις 577 εκλογικές περιφέρειες της Γαλλίας θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τρεις ή τέσσερις υποψηφίους στο δεύτερο γύρο της ψηφοφορίας στις 18 Ιουνίου (οποιοσδήποτε υποψήφιος με 12,5 τοις εκατό των ψήφων στον πρώτο γύρο περνάει στον δεύτερο γύρο).

Εν τω μεταξύ, τα συνδικάτα, τα οποία αντιτίθενται στα σχέδια του Μακρόν να εισαγάγουν μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας με κυβερνητικό διάταγμα, μπορούν να δοκιμάσουν την εξουσία του νέου προέδρου και την απειρία του με διαδηλώσεις στους δρόμους. "Δεν θέλω να είμαι Πρόεδρος της Τέταρτης Δημοκρατίας", δήλωσε ο Μακρόν τον Μάρτιο αναφερόμενος στην πολιτική αστάθεια της περιόδου που προηγήθηκε της επιστροφής στην εξουσία του Ντε Γκολ το 1958. Αν αποδειχθεί λάθος, οι ελπίδες για αλλαγή θα μπορούσαν να εξατμιστούν.

ft.com

Διαβάστε περισσότερα