Η Ελλάδα στην ανατολή της νέας δεκαετίας...

Διαβάζω σε χαμηλούς τόνους την κυρίαρχη είδηση των ημερών για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον ενεργειακό αγωγόEastMed μεταξύ αυτής, της Κύπρου και του Ισραήλ, που είναι απ' τους μεγαλύτερους αγωγούς φυσικού αερίου στον κόσμο και ''θα αναβαθμίσει'', λέει, ''τον γεωστρατηγικό ρόλο της Ελλάδας...''

Δεν

ξέρω γιατί δυσκολεύομαι να πιστέψω αν είναι αλήθεια αυτό ή επικοινωνιακό πυροτέχνημα ελπίδας. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να νιώσω απελευθερωμένη απ' το κατάλοιπο που μου έμεινε μετά τα ψεύδη που άκουσα πριν και μετά την μνημονιακή οκταετία. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να απολαύσω ακόμα την μεθυστική αίσθηση της αιώρησης πάνω απ' τα προβλήματα της πατρίδας...

Ίσως γιατί, βαθιά μέσα μου, έπαψα να πιστεύω στις υποσχέσεις των πολιτικών για την ανάκαμψή της, βλέποντας ότι κάθε φορά που είναι έτοιμη να σηκωθεί, κατρακυλάει ημιθανής προς την άβυσσο της ανημποριάς της...

Η Ελλάδα της περηφάνιας, της αισιοδοξίας και της δημιουργίας, η Ελλάδα της αειφόρου ανάπτυξης και ευημερίας τείνω να πιστέψω πως θα μείνει για πάντα στον κόσμο των ονειρικών ψευδαισθήσεων, αφού η πραγματική επαναλαμβάνει σε κύκλους ανά τακτά διαστήματα τον μύθο του Σίσυφου στα μεταπολιτευτικά χρόνια.

Στα χρόνια όπου γιγαντώθηκε η αντίληψη της ατιμωρησίας των πολιτικών. Εμπεδώθηκε η καραμανλική ''φιλοσοφία'' ότι ''Έναν πρωθυπουργό δεν τον παραπέμπεις να δικαστεί'' (ακόμα κι αν έχει πουλήσει τα όσια και τα ιερά σου''. ''Απλώς δεν τον επανεκλέγεις...'', για να βγάλεις το άχτι σου.

Μ' αυτήν την νοοτροπία μεγαλώσαμε εμείς, μεγαλώνουν και οι γενιές που μας ακολούθησαν βλέποντας να επιβεβαιώνεται στο διάβα του χρόνου - με κάθε αλλαγή κυβέρνησης - η αρχική διαπίστωση ότι ''Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν''...

Η ύπαρξη της εκτελεστικής εξουσίας είναι ασφαλώς περατή, όμως τα κατάλοιπα της νοοτροπίας της μοιάζουν σχεδόν ατελεύτητα, διαχρονικά, αφού δεν έχουν χρονικά όρια, με αποτέλεσμα να μας πειθαναγκάζουν να βιώνουμε διαδοχικά τις ίδιες νοσογόνες πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις, οι οποίες καταδικάζουν την χώρα μας ες αεί ''να σπρώχνει ένα βράχο στο λόφο ως την αιωνιότητα και κάθε φορά που πλησιάζει στην κορυφή, ο βράχος να κατρακυλά προς τα πίσω''...

Έτσι διαιωνίζονται και οι χαμένες γενιές ελπίζοντας μάταια να κλείσει το ρήγμα της ολέθριας κυκλικότητας, για να δουν την Ελλάδα να επιστρέφει στη διατηρήσιμη ανάπτυξη που θα τη βάλει σε ρότα προόδου. Για να γίνουν όμως τα όνειρα πραγματικότητα, πρέπει να πάψουν να υπάρχουν εξουσιαστές που εμποδίζουν την ανάγκη της κοινωνίας για πρόοδο, προς χάριν της ευδοκίμησής τους.

Να πάψουν να υπάρχουν πρωθυπουργοί κομματάρχες, βουλευτές ποδηγετούμενοι απ' το κόμμα τους κι όχι απ' τη συνείδησή τους, δημοσιογράφοι και ιδιοκτήτες των ΜΜΕ που λειτουργούν προπαγανδιστικά ως παραμορφωτές κι όχι ως διαμορφωτές της κοινής γνώμης, υπονομευτές του φυσικού πλούτου και του κοινωνικού μόχθου της χώρας μας.

Να πάψουν να υπάρχουν διαχειριστές της εξουσίας που λειτουργούν ως κομισάριοι ξένων συμφερόντων και βάσει αυτών να ρυθμίζουν την οικονομία, τη λειτουργία των θεσμών και τις διεθνείς σχέσεις της. Να πάψουν να υπάρχουν ανιστόρητοι πρωθυπουργοί και αδιάφοροι απέναντι στην ταυτότητα των Ελλήνων που χάνεται μέσα στο χρόνο, όπως και η καταγωγή τους απ' τα βάθη της Προϊστορίας.

Πρωθυπουργοί που προτιμούν το ψέμα από την αλήθεια, τη δολιότητα απ' την ευθύτητα, την μαζοποιημένη κοινωνία από την αντικομφορμιστική και ελεύθερη και τον παλιμβαρβαρισμό της αρπαγής προς ίδιον όφελος απ' την ανιδιοτελή προσφορά προς την πατρίδα και την φιλαλληλία προς την κοινωνία της.

Όσο περνούν τα χρόνια συνειδητοποιώ, δυστυχώς, ότι τα μίση και πάθη του εθνικού διχασμού που ταλάνιζαν άλλοτε τον εθνικό βίο της χώρας έχουν δώσει τη θέση τους σε μια παγιωμένη διακομματική ανοχή απέναντι στην ασυδοσία, που είναι αποτέλεσμα της ατιμωρησίας των πολιτικών της.

Μιας ατιμωρησίας απροσχημάτιστης, που επικυρώθηκε νομοθετικά δια της παραγραφής των αδικημάτων των μελών του Κοινοβουλίου, μεγαλώνοντας περαιτέρω το ρήγμα στη σχέση τους με τον λαό, ο οποίος έχει αποδεχθεί δυστυχώς πως ισχύει το δίκιο του ισχυρού νομοτελειακά, όπως και οι πελατειακές σχέσεις μεταξύ πολιτών και κομμάτων.

Μ' αυτά και μ' αυτά εξαερώνονται εδώ και χρόνια οι υποσχέσεις των κυβερνήσεων περί αξιολόγησης στο δημόσιο, δικαιοσύνης για όλους και αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών, που παραμένουν έρμαιο των κομμάτων και των κομματαρχών, οι οποίοι ευθύνονται για την καθήλωση της χώρας στην υπανάπτυξη, όσο ισχύει το... ρωμέικο ρουσφέτι και εξαγοράζεται η ψήφος τους για μια θέση στο δημόσιο.

Μ' αυτά και μ' αυτά έρχονται και παρέρχονται κυβερνήσεις, πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών που υπογράφουν τον εσαεί δανεισμό της χώρας και την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χωρίς δισταγμό και πατριωτικό συναισθηματισμό.

Είναι οι... ρεαλιστές της ευθύνης, οι νέοι εκσυγχρονιστές, οι αριστεροί ή δεξιοί της καπιταλιστικής ελίτ, οι εραστές της παγκοσμιοποίησης, οι αμοραλιστές του 21ου αιώνα, που με πρόσχημα τις μεταρρυθμίσεις εμπαίζουν τη νοημοσύνη των πολιτών αλλάζοντας μόνο το περιτύλιγμα της εθνοκτόνας μεταναστευτικής πολιτικής τους.

Αυτοί που αφήνουν στο απυρόβλητο τους υπαίτιους των εγκλημάτων εσχάτης προδοσίας ίσως γιατί ετοιμάζονται να διαπράξουν νέα μετασχηματίζοντας κατά το δοκούν την πληροφόρηση-ενημέρωση της κοινωνίας, η οποία έχει στρέψει την προσοχή της στο συνεχιζόμενο μαρτύριο της ανεργίας και τον εξευτελισμό της ανέχειας με δόσεις.

Το κομματικό κατεστημένο του ''προοδευτισμού'' φαίνεται πως επιβιώνει επί όλων των κυβερνήσεων αδιακρίτως ιδεολογίας. Και όσο υπάρχει αυτό, φυλλορροεί ο πατριωτισμός και η απαξίωση των αξιών και κυριαρχεί το παρασιτικό κράτος, που αφυδατώνει κάθε πηγή ανθοφορίας.

Με τα δεδομένα αυτά η νέα δεκαετία που ανατέλλει προοιωνίζεται μάλλον αρνητική, λαμβανομένου υπόψη και του δημογραφικού εφιάλτη που μετράει αντίστροφα ενισχύοντας την προοπτική της οριστικής μας εξαφάνισης λόγω και του Αρμαγεδώνα της μετανάστευσης, ο οποίος απειλεί την εθνική ασφάλεια και υπόστασή μας.

Πέρα απ' το δημογραφικό όμως, υπάρχουν τρέχοντα θέματα Εσωτερικής και, κυρίως, Εξωτερικής πολιτικής που κορυφώνουν την αγωνία μας, γιατί αφήνουν θύρες διάτρητες για ακόμα χειρότερες μέρες. Ο κόσμος εξακολουθεί να πληρώνει με δυσκολία τα δάνειά του, αν τα πληρώνει κι αυτά.

Ανέκαμψε κάπως απ' τη φορολογική λαίλαπα της αριστερής διακυβέρνησης, αλλά εξακολουθεί να χειμάζεται οικονομικά στην μεγάλη πλειοψηφία του λόγω της πολυετούς κρίσης που τον άφησε με άδειες τις τσέπες.

Έπειτα απουσιάζουν ακόμα οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και τα νέα παιδιά εξακολουθούν να μεταναστεύουν, παρά τις προσπάθειες ανάσχεσης του brain drain (της φυγής επιστημόνων στο εξωτερικό) με τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση.

Πέρασε ήδη ένας χρόνος αφότου ο γνωστός Γερμανός οικονομολόγος Daniel Gros εξέφρασε την άποψη ότι ''η Ελλάδα'' - υπερχρεωμένη καθώς είναι - ''μετατρέπεται σταδιακά σε ένα είδος Πουέρτο Ρίκο της Ευρώπης''. Και το είπε αυτό παρομοιάζοντάς την με το νησί της Κεντρικής Αμερικής, γιατί εκδηλώνει την ίδια τάση για στασιμότητα και την ίδια αδυναμία ανάπτυξης με εκείνο.

Κοντά σ' αυτά τα διαχρονικά οικονομικά της προβλήματα όμως έχει να αντιμετωπίσει και την κλιμακούμενη επιθετικότητα των Τούρκων γειτόνων της, οι οποίοι έφτασαν ύπουλα και μεθοδικά να διεκδικούν το μισό Αιγαίο, αφού άρχισαν να ''γκριζάρουν'' απ' το 1982 (όταν πρωτοεμφανίστηκε στο Διεθνές Δίκαιο η έννοια της ΑΟΖ, έξι χρόνια μετά το ''Βυθίσατε το Χόρα'' του Ανδρέα Παπανδρέου) πολλές θαλάσσιες περιοχές του, μέχρι να φτάσουν το '96 να ''γκριζάρουν'' τα Ίμια και να συνεχίσουν ακάθεκτοι έκτοτε την επεκτατική πολιτική τους.

Την πολιτική της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' του Ταγίπ Ερντογάν, που αμφισβητεί ξεκάθαρα και πολύ σοβαρά την ελληνικότητα των νησιών μας, κάτι που δεν τόλμησε να το κάνει κανείς μέχρι τώρα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μετατράπηκε το Αιγαίο σε ελληνική λίμνη, αν εξαιρέσει κανείς την Ίμβρο και Τένεδο που είχαν δοθεί στην Τουρκία με τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923), αν και ήταν ελληνικά.

Μ' αυτό το άχθος στην πλάτη μας ατενίζουμε σήμερα με σκεπτικισμό και ενδόμυχο φόβο την νέα δεκαετία που ανέτειλε πριν από λίγες μέρες. Γιατί βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της σύγχρονης ιστορίας μας, αφού καλούμαστε από τη μια να καλύψουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα εσωτερικά προβλήματα που μας οδήγησαν σε οικονομική και αξιακή χρεωκοπία, κι από την άλλη να αντιμετωπίσουμε τον νεο-Οθωμανό ''σουλτάνο'' εξ Ανατολών και τις επεκτατικές βλέψεις του επί των εδαφών μας.

Κάποτε, ξέρετε, ένας Ευρωπαίος πολίτης είχε ρωτήσει τον νομπελίστα ποιητή μας Γιώργο Σεφέρη - αστειευόμενος - αν πιστεύουμε σοβαρά εμείς οι Έλληνες ότι είμαστε απόγονοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και άλλων διάσημων ηρώων.

Ο ποιητής μας λοιπόν του απάντησε ότι ''είμαστε απόγονοι της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά και μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τον Παπαφλέσσα, Της μάνας μας που ζύμωνε κάθε Πρωτοχρονιά τη βασιλόπιτα και ένιωθε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου''...

Με το χέρι στην καρδιά και στο όνομα της μάνας του καθενός μας και της μάνας όλων μας, της Ελλάδας, ήρθε η ώρα να απαντήσουμε νομίζω στην ερώτηση-πρόκληση του antinews.gr αν θα τα καταφέρουμε. (2020: Θα τα καταφέρουμε;, 2/1/2019)

Αν καταφέρουμε, δηλαδή - με πλήρη συνείδηση της καταγωγής μας και με το αίμα του πάθους μας για την πατρίδα να ρέει ζεστό, κοχλαστό στις φλέβες μας - να επιβιώσουμε ως Έλληνες και ως Ελλάδα αντιμετωπίζοντας κατάματα τα προβλήματα που κρύβουν οι πολιτικοί μας κάτω από το χαλί παραπλανώντας μας με φρούδες ελπίδες για ένα ευοίωνο μέλλον, τη στιγμή που αυτό προμηνύεται δυσοίωνο, σε μια προσπάθεια να κρύψουν με ευχολόγια την ανεπάρκειά τους να μας κυβερνήσουν...

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Διαβάστε περισσότερα