Η Ε.Ε. τείνει προς την πλήρη ασημαντότητα

Συνθήκη της ΛισσαβώναςΜετά το άρθρο του « Spiegel» για τον κίνδυνο κατάρρευσης τη Ευρωζώνης, εξαιτίας της Ελλάδας διαβάστε κι αυτό των Financial Times:Αν κάποιος επισκεφτεί σήμερα τις Βρυξέλλες, θα διαπιστώσει ότι παντού επικρατεί το ίδιο θλιβερό μοτίβο: Η ΕΕ θα πρέπει να συνέλθει,  αλλιώς κινδυνεύει να περιπέσει σε παγκόσμια στρατηγική ανυποληψία.Κι αυτή η διάγνωση είναι δυστυχώς σωστή. Υπάρχουν βέβαια κάποιες λογικές προτάσεις για τη θεραπεία της. Οι όποιες αντιδράσεις όμως, παραμένουν λυπηρά ανεπαρκείς.Σε πολλά σημεία, η ιστορία της ΕΕ είναι μια ιστορία επιτυχίας. Συμφιλιώθηκαν πατροπαράδοτοι εχθροί, οι οποίοι επί αιώνες πολεμούσαν μεταξύ τους για τον έλεγχο της ηπείρου και των θαλασσών της.Η Ευρώπη είναι μια από τις πλέον εύπορες περιοχές του πλανήτη. Η ζωή των Ευρωπαίων είναι ιδιαίτερα πολιτισμένη. Και κανένας δεν θα πρέπει να μέμφεται την Ευρώπη, που αποπειράθηκε να δημιουργήσει μια ένωση, διατηρώντας παράλληλα τα διακριτά εθνικά στοιχεία του κάθε κράτους μέλους. Η εν λόγω απόπειρα είναι φιλόδοξη, αλλά δεν είναι καθόλου αφελής.Σε άλλα σημεία όμως, η ΕΕ έχει πρόβλημα. Οι χώρες μέλη της δεν δείχνουν να μπορούν να συνεργαστούν, ως μέλη μιας κοινής ομάδας. Τα προβλήματα είναι πιο εμφανή όσον αφορά στην πολιτική άμυνας και ασφάλειας. Όταν ο πρώην υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Donald Rumsfeld, κατηγόρησε τη διαίρεση των Ευρωπαίων για το ζήτημα του Ιράκ, μιλώντας για δύο Ευρώπες, μια παλιά και μια νέα, πολλοί θεώρησαν τις απόψεις του ως μια ακόμη έκφανση νεοσυντηρητικής αμερικανικής «κακίας». Όταν όμως ο διάδοχός του Robert Gates άσκησε κι αυτός δριμεία κριτική στα ευρωπαϊκά κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, που δεν δείχνουν προθυμία να συμμετάσχουν στα κοινά αμυντικά βάρη, όλοι αναγνώρισαν ότι εξέφραζε τη σκληρή πραγματικότητα.Βέβαια ο ρόλος του σημερινού ΝΑΤΟ έχει εξελιχθεί, από την εποχή που απλά έπρεπε να κρατάει τους «Ρώσους μακριά, και τους Γερμανούς στη θέση τους». Η Νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη ανέδειξε τις αδυναμίες των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Ευρώπης. Πιο ενδεικτική αυτού, ήταν και η έντονη διαφωνία μεταξύ Η.Β., και Γαλλίας, με την Γερμανία, όσον αφορά στην αναγκαιότητα της επέμβασης.Μια άλλη παράμετρος έχει να κάνει με τον τρόπο που η ΕΕ χειρίστηκε τη κρίση χρέους που έπληξε κάποιες χώρες μέλη της. Όταν ξεκίνησε το ευρώ (το 1999), θεωρούνταν αδιανόητο πως κάποια μέρα η Γερμανία θα μάλωνε με την ΕΚΤ για το πώς θα πρέπει να σωθεί η νομισματική αυτή ένωση. Η πολυφωνία, αν όχι κακοφωνία, από πλευράς κυριολεκτικά εκατοντάδων πολιτικών κ.ά. της ΕΕ, πλήττει την εμπιστοσύνη των αγορών, οι οποίες αμφιβάλλουν αν η ΕΕ έχει κάποιο σαφές οικονομικό σχέδιο να εφαρμόσει.Η Ευρώπη πληρώνει το υψηλό τίμημα για τα λάθη του ευρώ κατά τη πρώτη δεκαετία ύπαρξής του. Ίσως στο μέλλον να χρειαστεί να πληρώσει ένα ακόμη τίμημα, εξίσου υψηλό, στον τομέα της ασφάλειάς της, αν η Αμερική  αποφάσιζε να αποσυρθεί οριστικά από την Ευρώπη.Το μεγαλύτερο όμως τίμημα που θα μπορούσε να πληρώσει, είναι αυτό που προκύπτει από μια επίσκεψη στις Βρυξέλλες. Η ασημαντότητα δηλαδή της ΕΕ.S.A.-Fi