Η αλήθεια για την Εθνική ομάδα μπάσκετ

«Επίσημη αγαπημένη» εδώ και χρόνια, μια ομάδα που λατρεύεται από το 1987 και μετά από τους Έλληνες φιλάθλους, έχουμε την εντύπωση ότι τα τελευταία χρόνια πέρα από τα αντικειμενικά προβλήματα που κάθε χρόνο έχει, έχει πέσει στην παγίδα της αποφυγής της αυτοκριτικής. Η δε κριτική που της επιφυλάσσουν τα εγχώρια μέσα είναι σχεδόν πάντα διθυραμβική. Σε νίκες και ήττες.

Για τον αποκλεισμό από τη Σερβία, όλοι μιλούν για την «καλή μέρα» που βρέθηκαν οι γείτονες και την αντίστοιχη «κακή» δική μας. Ο αποκλεισμός δηλαδή ήταν τυχαίος, συγκυριακό αποτέλεσμα της μιας βραδιάς.

Η ιδιότυπη αυτή

«προστασία» της ομάδας έχει γίνει η τέλεια συνταγή αποτυχίας. Είναι δεδομένο ότι από το 2009 και την 3η θέση στο Πανευρωπαϊκό με τον Καζλάουσκας στο τιμόνι, η ομάδα δεν έχει καταφέρει κάτι αξιόλογο.

Κι αν το 2012 έφταιγε για όλα ο Ζούρος και το 2013 ο Τρινκιέρι, φέτος ο Φώτης Κατσικάρης πήρε τα εύσημα. Με σκορ 5-1 και αποκλεισμό από την φάση των «16» συνεχίζει στον πάγκο της Εθνικής.

Οι αλήθειες όμως για την Εθνική ομάδα μπάσκετ είναι συγκεκριμένες και όποιος δεν τις αναφέρει , κακό κάνει στην ίδια την ομάδα.

Πρώτον η Εθνική έχει πάψει να είναι προτεραιότητα για πολλούς παίκτες . Κουφός και Σχορτσιανίτης, δύο βαριά κορμιά δε συμμετέχουν στην ομάδα. Η παρουσία τους στη 12άδα της Εθνικής απαραίτητη, καθώς με Μπουρούση ως βαρύ σέντερ δεν πας μακριά. Διαμαντίδης και Σπανούλης χάθηκαν μέσα στην κόντρα των αιωνίων. Έστω κι αν αποτελούν διαφορετικές περιπτώσεις, η ταυτόχρονη παρουσία στην Εθνική των δύο κορυφαίων γκαρντ της Ευρώπης θεωρείται εδώ και χρόνια αδύνατη. Ο Περπέρογλου μπορεί να μην έχει τη φρεσκάδα του Παπανικολάου ή τα φυσικά προσόντα του Αντετοκούνμπο, έχει όμως την εμπειρία των κρίσιμων ματς, ένα στοιχείο που τόσο έλειψε από το ματς με τη Σερβία. Μια πεντάδα παίκτες λοιπόν πρώτης γραμμής δεν βρέθηκαν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας κοντά στην ομάδα. Αν σε αυτούς προσθέσουμε Φώτση και Μπράμο, ο κατάλογος όλο και μακραίνει.

Δεύτερον, η ομάδα αλλάζει κάθε χρόνο φιλοσοφία. Τα χρόνια μετά τον μεγάλο Νίκο Γκάλη, βασικό στοιχείο των επιτυχιών (1994, 1995 και κυρίως 2005, 2006) ήταν η προσήλωση στην άμυνα. Αυτό έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια και ενδεχομένως είναι ένας κρίσιμος παράγοντας για τις αποτυχίες την τελευταία πενταετία. Προσπαθώντας να παίξουμε ελκυστικό μπάσκετ, ξεχάσαμε την άμυνα. Κι αν τρως 90 πόντους από τους Σέρβους, πρέπει να έχεις τα προσόντα να τους βάλεις περισσότερους.

Τρίτον, η «παγίδα» του 5-0 στον όμιλο. Είναι άδικο λένε με μια νίκη να αποκλείεσαι. Κανείς όμως από αυτούς που κερδίσαμε δεν μπήκε στην οκτάδα. Ο όμιλος μας ήταν τελικά χαμηλής ποιότητας. Κι αν η Σενεγάλη ήταν αδύνατο να κοντράρει την Ισπανία, η Κροατία υποτάχθηκε στους Γάλλους και η μεγάλη Αργεντινή παραδόθηκε στους Βραζιλιάνους. Την ώρα δηλαδή που εμείς πανηγυρίζαμε τις νίκες έναντι χαμηλής δυναμικότητας αντιπάλων, οι Σέρβοι έχτιζαν χαρακτήρα και ομάδα τρώγοντας τη μία σφαλιάρα πίσω από την άλλη, σε έναν πολύ δύσκολο όμιλο. Και οι τέσσερις πρώτες ομάδες του ομίλου που διασταυρωθήκαμε στα νοκ άουτ ματς μπήκαν στην οκτάδα.

Τέταρτον, οι επιλογές του Κατσικάρη ήταν προσανατολισμένες στους αντιπάλους στον όμιλο. Ο Γλυνιαδάκης κλήθηκε να παίξει κόντρα στο δεινόσαυρο του Πουέρτο Ρίκο, ενώ ο Γιάνκοβιτς θα ήταν απείρως χρησιμότερος στο ματς με τη Σερβία. Ο Καββαθάς που ήταν πέρυσι στην ομάδα δεν ταίριαζε στη νέα φιλοσοφία, αλλά η ρακέτα μας ήταν τόσο soft που μάλλον θα ήταν χρήσιμος. Ο Βασιλειάδης δεν δικαίωσε τον προπονητή του και πέρα από το πρώτο ματς δεν προσέφερε το μακρινό σουτ για το οποίο και πήρε θέση στη 12άδα.

Τελευταία ένσταση η επιλογή της ομοσπονδίας να πάει η ομάδα στο Μουντομπάσκετ με κάθε τρόπο και κάθε κόστος. Χρήσιμες παραστάσεις και εμπειρίες ασφαλώς, αλλά ίσως θα ήταν προτιμότερο για μια νέα ομάδα με νέο προπονητή να παίξει προκριματικά για το Ευρωμπάσκετ του 2015, έχοντας ένα πλάνο τριετίας έως τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016.

Η «μεγάλη ιδέα» που έχουν οι ιθύνοντες για την ομάδα. Προσπαθούσαμε να αποφύγουμε την Ισπανία έως τα ημιτελικά, λες και Σερβία και Βραζιλία τους είχαμε στο τσεπάκι. Η φιλοσοφία του βήμα-βήμα της εποχής Γιαννάκη δεν υπάρχει πια. Η φιλοσοφία του να γίνουμε τόσο καλοί ώστε να μπορούμε να κοντράρουμε ακόμη και τους Ισπανούς, επίσης αναζητείται.

Όλα αυτά δεν έχουν σκοπό να ακυρώσουν την προσπάθεια των παικτών και τις όμορφες μπασκετικές βραδιές που μας χάρισαν. Θα ήταν άδικο για τα παιδιά που παράτησαν τις διακοπές τους για να τρέχουν στο Καρπενήσι και σε επίπονη πρώιμη προετοιμασία για χάρη της Εθνικής. Είναι άδικο κυρίως για τον Νίκο Ζήση, που δεν είπε ποτέ όχι στην Εθνική, που για χρόνια υποδυόταν τον «κομπάρσο» για να μη θιχτούν οι «αστέρες». Είναι άδικο για τον Μπουρούση που τα έδωσε όλα, για Πρίντεζη και Καϊμακόγλου που είναι ένα εξαιρετικό δίδυμο πάουερ φόργουορντ, για Παπανικολάου και Αντετοκούνπο που άφησαν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, για τον Νικ Καλάθη που δεν σνόμπαρε την ομάδα και κατέβηκε.

Ο σχεδιασμός της ομάδας όμως δεν αφορά τα παιδιά. Κι εκεί η ομοσπονδία μαζί με την τεχνική ηγεσία πρέπει να αποφασίσει. Ή θα χτίσει μια εντελώς νέα ομάδα με τετραετή προγραμματισμό, ή θα επιλέξει ποιον ή ποιους έμπειρους παίκτες θα χρίσει ηγέτες, θα εξασφαλίσει την παρουσία τους κάθε καλοκαίρι και θα στηριχτεί πάνω τους. Το σίριαλ κάθε καλοκαιριού με το ποιος έχει όρεξη να κατέβει και ποιος αποφάσισε (με προτροπή της ομάδας του ή όχι) να ξεκουραστεί, πρέπει να λήξει.

Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος παίκτης από τον Νοβίτσκι, που για πολλά καλοκαίρια έβαζε στον μπασκετικό χάρτη τη Γερμανία, ενώ πρωταγωνιστούσε στο ΝΒΑ.

Η συμμετοχή στην Εθνική ομάδα είναι εθελοντική. Θα ήταν πολύ χρήσιμο να μάθαινε η τεχνική ηγεσία τις προθέσεις του καθενός έγκαιρα, για να κάνει τα πλάνα της και να φτιάξει ομάδα στη βάση μιας συγκεκριμένης αγωνιστικής φιλοσοφίας.

Διαφορετικά, κάθε χρόνο θα έχουμε «μπαλώματα» πάνω σε απουσίες, θα αποτυγχάνουμε συνέχεια, θα είμαστε διαρκώς άτυχοι και θα αφήνουμε πάντα υποσχέσεις για το μέλλον…

Μικρός Οδυσσέας

Διαβάστε περισσότερα