Γιατί η αναταραχή της Γαλλίας κάνει το Brexit να φαίνεται βαρετό

Οι ακραίοι υποψήφιοι στις γαλλικές εκλογές απειλούν την παγκόσμια ισορροπία, ενώ οι εκλογές στη Βρετανία αναμένεται απλώς να δώσουν μια ισχυρή εντολή στη Μέι για το Brexit, σχολιάζει ο Sebastian Mallaby.

Σε αντίθεση με τις προσδοκίες και τις δικές της ρητές υποσχέσεις, η βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι προκήρυξε πρόωρες εκλογές.

Η Μέι είναι δεσμευμένη στην πιο λανθασμένη πολιτική οποιασδήποτε βρετανικής κυβέρνησης στην πρόσφατη Ιστορία - το ανόητο πείραμα της αποπαγκοσμιοποιήσης που είναι γνωστό ως Brexit. Ωστόσο, είναι τέτοια η διάλυση της βρετανικής πολιτικής και η κατάρρευση του αντιπολιτευόμενου Εργατικού Κόμματος υπό τη μη ηγεσία ενός ακροαριστερού ανύπαρκτου, που η Μέι θα κερδίσει ίσως συντριπτικά. Για τις άμεσες προοπτικές της Βρετανίας, αυτό μπορεί να είναι καλό: εάν η χώρα πρόκειται να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα είναι καλό να έχει πρωθυπουργό ο οποίος μπορεί να διαπραγματευτεί με δύναμη. Όμως, ως βαρόμετρο της πολιτικής στην Ευρώπη, ο θρίαμβος κάποιου που είναι ενάντια στην παγκοσμιοποίηση είναι καταθλιπτικός. Εν τω μεταξύ, πέρα από ένα στενό κανάλι της θάλασσας, ένα άλλο πολιτικό δράμα κάνει το βρετανικό να φαίνεται βαρετό.

Αυτό το άλλο δράμα είναι στη Γαλλία. Στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών που θα διεξαχθεί την Κυριακή, περίπου τα τρία τέταρτα του γαλλικού εκλογικού σώματος αναμένεται να υποστηρίξουν υποψηφίους που κατηγορούνται για διαφθορά, υποστηρίζουν έναν 100% υψηλότερο φορολογικό συντελεστή, την ισλαμοφοβία, τη ρωσοφιλία, την άρνηση του Ολοκαυτώματος, την υπονόμευση του ΝΑΤΟ και την τραυματική αποσύνθεση της πολιτικής και νομισματικής ένωσης της Ευρώπης. Η Γαλλία ήταν κάποτε το λίκνο του Δυτικού Διαφωτισμού. Τώρα απειλεί να γίνει θέαμα παρακμιακής κατάρρευσης.

Ευτυχώς, η Γαλλία επιλέγει τους προέδρους της σταδιακά, οπότε δεν έχουν χαθεί όλα. Ο Εμανουέλ Μακρόν, ένας νέος και αμυδρά φιλικός στις αγορές πρώην τραπεζίτης, θα κερδίσει περίπου το ένα τέταρτο των ψήφων την Κυριακή, φτάνοντας ίσως ανάμεσα στους δυο υποψηφίους που θα καταλήξουν στον τελικό γύρο στις 7 Μαΐου. Εάν συμβεί αυτό, οι Γάλλοι ψηφοφόροι μπορεί να τον προτιμήσουν από οποιαδήποτε άλλη τρελή εκδοχή είναι εναντίον του. Αλλά δεν υπάρχουν εγγυήσεις εδώ. Και οι τρελοί είναι πραγματικά κακοί.

Ας ξεκινήσουμε με τους ισχυρότερους από αυτούς, την ακροδεξιά, εναντίον των μεταναστών Μαρίν Λεπέν. Ήταν αυτή που πρόσφατα αρνήθηκε οποιαδήποτε γαλλική ευθύνη για την απέλαση των Εβραίων στο Άουσβιτς, μια αξίωση τόσο επαίσχυντη και μετατραυματική όσο και κάθε λαϊκίστικος μύθος. Η Λεπέν ενέκρινε την απορρόφηση της Κριμαίας από τη Ρωσία. Το κόμμα της έχει αποδεχθεί ένα μεγάλο δάνειο από μια τράπεζα που έχει σχέσεις με το Κρεμλίνο. Και θέλει να αποσύρει τη Γαλλία από τη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό νόμισμα του μπλοκ. «Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πεθάνει!», λέει, υπό τις ριψοκίνδυνες κραυγές από τους υποστηρικτές της.

Ακολούθως, υπάρχει και ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, υποψήφιος που έχει συμμαχήσει με το Κομμουνιστικό Κόμμα, ο οποίος αυτοπαρουσιάζεται σαν το Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας και υπόσχεται μια «επανάσταση των πολιτών». Δεν αποτελεί έκπληξη ότι είναι αυτός που προτείνει 100% φορολογικό συντελεστή στα ανώτερα εισοδήματα με τη φράση «κατασχετικός φόρος». Όπως και η Λεπέν, ο Μελανσόν είναι εχθρικός προς το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Φαίνεται επίσης ότι δεν βλέπει κανένα κακό στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Αγνοώντας το γεγονός ότι η Γαλλία έχει φορολογήσει και ρυθμίσει την πορεία προς το 25% ποσοστό ανεργίας των νέων και μια τροχιά κυβερνητικού χρέους που απειλεί σαν Αρμαγεδώνας, θέλει περαιτέρω περικοπές στη γαλλική εβδομάδα εργασίας, επιπλέον 10.000 δημόσιους υπαλλήλους και μετατόπιση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 60.

Ο τελευταίος και ασθενέστερος από τους σημαντικούς υποψήφιους είναι ο συμβατικός συντηρητικός Φρανσουά Φιγιόν. Συμβατικός, με εξαίρεση την περίεργη στάση του απέναντι στη Ρωσία: ο Φιγιόν αρνείται επίσης να καταδικάσει την εισβολή στην Κριμαία, την οποία συγκρίνει με τη στήριξη της Δύσης στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία. Και συμβατικός, με εξαίρεση το γεγονός ότι κατηγορείται για τη διοχέτευση περίπου 1 εκατ. ευρώ κυβερνητικών χρημάτων στη σύζυγό του και σε δύο από τα παιδιά του για αργομισθίες. «Η Γαλλία», δήλωσε ευθαρσώς, «είναι μεγαλύτερη από τα λάθη μου».

Η βρετανική και η γαλλική παρακμή δεν είναι το ίδιο. Η Βρετανία - μέχρι τώρα ένα ανοιχτό, δυναμικό και ευρέως επιτυχημένο χωνευτήρι- έχει βιώσει μια αντίδραση από τους μεγαλύτερους ψηφοφόρους που αισθάνονται αποπροσανατολισμένοι από τη μετανάστευση και την τεχνολογική αλλαγή. Η Γαλλία - πολιτισμικά περήφανη, οικονομικά υποτονική, ενίοτε με την παράξενη επιμονή ότι οι μουσουλμάνες στις παραλίες θα πρέπει να ντύνονται λιγότερο σεμνά- έχει βιώσει μια αντίδραση από τους νεότερους ψηφοφόρους που δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Αλλά με μια ευρύτερη έννοια, και οι δύο χώρες φανερώνουν την ευαίσθητη κατάσταση της ευρωπαϊκής πολιτικής. Οι ελίτ δεν προτιμούνται. Η πενιχρή ανάπτυξη δεν μοιράστηκε ισότιμα. Οι ξένες φωνές είναι δυσαρεστημένες. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις προσθέτουν δηλητήριο στο πηγάδι.

Ίσως η βρετανική κυβέρνηση, ενισχυμένη από μια νέα εκλογική εντολή, να μπορεί να διαπραγματευτεί ένα διαζύγιο από την Ευρώπη που περιορίζει τη ζημιά. Ίσως οι Γάλλοι να συσπειρωθούν πίσω από τον Μακρόν, ο οποίος, αν και νέος και επιρρεπής στις φαντασιώσεις, δεν θέλει να διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ή το ΝΑΤΟ. Αλλά η Ευρώπη ισορροπεί επικίνδυνα. Μπορεί να ξεφύγει από την άβυσσο μία φορά, δύο φορές. Μετά τη Γαλλία, όμως, θα υπάρξει και η Ιταλία, μια άλλη μεγάλη οικονομία που είναι κεντρική στη συνοχή της Ευρώπης και η οποία παρουσιάζει παρόμοια πίεση για το δημόσιο χρέος, την ανεργία των νέων, την απόρριψη των ελίτ και τους τρομακτικούς δημαγωγούς. Πόσο καιρό μπορεί να αντέξει το κέντρο;

washingtonpost.com

Διαβάστε περισσότερα