Γαλλία: Μια ανούσια προεκλογική μάχη

Rousseau εναντίον  Hobbes. Έτσι περιγράφει τη μάχη μεταξύ Nicolas Sarkozy και  François Hollande το γαλλικό περιοδικό Philosophie.

Όπως γράφει, ο πραγματικός αγώνας γίνεται μεταξύ της συναινετικής και συμβιβαστικής πολιτικής του Rousseau (Hollande), και της άποψης «ότι ο άνθρωπος είναι σαν λύκος σε σχέση με τους συνανθρώπους του», του Hobbes (Sarkozy).

Η παραπάνω περιγραφή μπορεί να έχει κάποια αλήθεια, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι τόσο εγκεφαλική. Για να αντιληφθούμε καλύτερα τις παραμέτρους της «σύγκρουσης»,

θα ήταν πολύ καλύτερα αν χρησιμοποιούσαμε ποδοσφαιρικούς όρους.

Ας δούμε την στρατηγική του Hollande, στα πλαίσια του ποδοσφαίρου. Έχοντας σκοράρει νωρίς στον αγώνα, βρέθηκε στη συνέχεια να εφαρμόζει το παλιομοδίτικο κατενάτσιο των Ιταλών. Μια καθαρά αμυντική δηλαδή στάση, με σκοπό την μη επιστροφή του Sarkozy. Αυτή η τακτική μπορεί να έχει επιτυχία, αλλά συνεισφέρει παράλληλα σε μια βαρετή θέαση της καμπάνιας του σοσιαλιστή υποψηφίου, και στην έλλειψη ενθουσιασμού για το άτομό του.

Ο Hollande προσπάθησε τόσο πολύ να διαφημίσει την «ομαλότητά» του σε σχέση με τις υπερβολές του χαρακτήρα του Sarkozy, που στο τέλος κατάντησε να φαίνεται μπανάλ. Έτσι, κατέληξε να σβήνεται από τον κρυπτό-επαναστατικό αέρα του ακροαριστερού Jean-Luc Melenchon, και τον υπερδραστήριο δυναμισμό του προέδρου.

Οι δολοφονίες που διέπραξε ο Mohammed Merah στη Τουλούζη τον περασμένο Μάρτιο, βοήθησαν επίσης τον Sarkozy, που με χαρά μετέτρεψε την προεκλογική διαμάχη σε ζήτημα ασφάλειας και όχι κοινωνικής δικαιοσύνης.

Ακόμη όμως και αν σήμερα, ο Sarkozy δείχνει πολύ πιο ενισχυμένος από ότι πριν μερικούς μήνες, η αλήθεια είναι ότι έχει να αντιμετωπίσει πολλά, και ίσως ανυπέρβλητα προβλήματα.

Σε ολόκληρη την ιστορία της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, καμιά παράταξη δεν κέρδισε περισσότερες από τρεις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις. Αν κερδίσει λοιπόν ο Sarkozy, αυτή η νίκη θα ήταν η τέταρτη στη σειρά για την «ντεγκωλική» δεξιά, κάτι που θα αποτελούσε μεγάλη ανατροπή με δεδομένη την οικονομική κατάσταση της Γαλλίας, αλλά και της Ευρώπης.

Πέρα όμως από τους θεσμικούς και ιστορικούς παράγοντες, υπάρχει και το ζήτημα των προσωπικοτήτων των δυο υποψηφίων.

Υπ αυτήν την έννοια, ο αγώνας δεν είναι τόσο μεταξύ Hobbes και Rousseau, όσο μεταξύ Ναπολέοντα Βοναπάρτη και Clement Attlee (του βαρετού μεταπολεμικού Βρετανού πρωθυπουργού).

Με άλλα λόγια, η φετινή εκλογική αναμέτρηση μπορεί να καταλήξει ως ένας αγώνας μεταξύ της απόρριψης του Sarkozy, και της παντελούς απουσίας πάθους για τον Hollande. Έτσι, η αποχή, που συνήθως είναι μικρή, μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο.

Εν τω μεταξύ, σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, αρχίζει να διαφαίνεται μια αίσθηση λύπης, ίσως και μετάνοιας. Οι συντηρητικοί μετανιώνουν που δεν έχουν έναν πιο ευπαρουσίαστο υποψήφιο και οι σοσιαλιστές μετανιώνουν που δεν έχουν έναν πιο χαρισματικό.

Στο φινάλε, η αναμέτρηση θα χαρακτηριστεί από την μικρή προσοχή που δίνεται στα προγράμματα των υποψ