Ένα γαλλικό μάθημα ιστορίας: ο Ολάντ και το ευρωπαϊκό Σχέδιο Μάρσαλ

Ήταν τέλη Απριλίου 2017, όταν επιτέλους το Βερολίνο κατάλαβε τι συμβαίνει. Μέχρι τότε, η υπόθεση στη Γερμανία ήταν ότι, παρά τα 10 χρόνια στασιμότητας και ανεργίας στο 14%, ένα από τα μεγάλα κόμματα θα βγει νικητής στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του επόμενου μήνα. Ωστόσο, με την προεκλογική εκστρατεία στην τελική φάση, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι η Μαρίν Λεπέν, ηγέτιδα του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, ήταν σε καλό δρόμο για να γίνει

ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας. Το μήνυμα της Λεπέν ήταν απλό. Η Γαλλία θα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ, να ακολουθήσει τη δική της οικονομική πολιτική στις γραμμές του προστατευτισμού και να έχει μια γενική απαγόρευση όσον αφορά τη μετανάστευση.

Πώς φτάσαμε σε αυτό; Τα τελευταία πέντε χρόνια, από τότε που εξελέγη ο σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ το 2012, η Γερμανία έκανε κουμάντο στην Ευρώπη. Οι πρώιμες προσπάθειες του Ολάντ να σφυρηλατήσει μια συμμαχία κατά της λιτότητας με την Ισπανία και την Ιταλία σύντομα οδήγησαν σε αδιέξοδο και από το τέλος του καλοκαιριού του 2014, ο Γάλλος πρόεδρος εκκαθάρισε την κυβέρνησή του από την αριστερά πτέρυγα του κόμματός του, ζητώντας να δοθεί μεγαλύτερη προτεραιότητα στην ανάπτυξη και όχι στη μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού. Η Άνγκελα Μέρκελ, η Γερμανίδα καγκελάριος, θεώρησε ότι ο Ολάντ επιτέλους ωρίμασε. Επαίνεσε τη δέσμευσή του για δημοσιονομική λιτότητα και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Η Γαλλία, είπε, θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι τόσο δεσμευμένη στις μεταρρυθμίσεις όσο η Ισπανία, το πρότυπο της Ευρώπης στη λιτότητα στο σκληρό έτος μηδενικής ανάπτυξης 2014.

Οι Γάλλοι Κεϋνσιανοί υποστήριξαν μάταια ότι η Ισπανία ακολούθησε την ίδια πολιτική «ζητιανιάς από τον γείτονα» που επιδίωξε και στη δεκαετία του 1930, όταν οι χώρες προσπάθησαν να κερδίσουν ένα μεγαλύτερο μερίδιο της συρρικνωμένης αγοράς με την υποτίμηση των νομισμάτων τους και την παρουσίαση των δασμολογικών φραγμών. Η Ισπανία είχε ακολουθήσει τη γερμανική συνταγή κατά γράμμα. Μείωσε τους μισθούς προκειμένου να κάνει τις ισπανικές εξαγωγές πιο ανταγωνιστικές, αλλά οι αλυσιδωτές επιπτώσεις ήταν να γίνει η ζωή πιο δύσκολη για τους Γάλλους και τους Ιταλούς παραγωγούς.

Σχεδόν στα μισά της προεδρίας του, τον Αύγουστο του 2014, ο Ολάντ είχε ακόμα να προεδρεύσει σε δύο διαδοχικά τρίμηνα θετικής ανάπτυξης. Η οικονομία είχε μείνει στάσιμη στα δύο πρώτα τρίμηνα του έτους και το ποσοστό ανεργίας παρέμεινε πεισματικά πάνω από 10%. Τα ποσοστά έγκρισης του Ολάντ είχαν κατρακυλήσει στο 17%.

Αυτό που χρειαζόταν η Γαλλία το καλοκαίρι του 2014 ήταν μια πιο επιθετική νομισματική πολιτική από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Βερολίνο να ανακοινώσει ένα σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη. Αυτό που πήρε ήταν μια από τα ίδια, με ελάχιστα λάθη να διορθώνονται. Τα λάθη της πολιτικής του στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930 επαναλήφθηκαν, με αποτέλεσμα πλέον ουρές στα επιδόματα ανεργίας και αυξανόμενα επίπεδα φτώχειας. Τα κόμματα της ακροαριστεράς και της ακροδεξιά είχαν απορριφθεί ως αλυσιτελή. Αλλά η υποστήριξη για αυτά μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο…

http://www.theguardian.com/business/2014/aug/26/french-history-lesson-francois-hollande-needs-marshall-plan-europe

Διαβάστε περισσότερα