«Ειρήνη» µε τον κατακτητή;

Συμπληρώνονται σήμερα 37 χρόνια από την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο με τραγικές συνέπειες τη συνεχιζόμενη κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στην μνήμη των νεκρών και των χαμένων πατρίδων αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που δημοσιεύσαμε στο «Αντί» στις 4/12/1987, ύστερα από ένα ταξίδι στην Κύπρο, με τίτλος ένα σύνθημα γραμμένο κοντά στην πράσινη γραμμή:Σ΄ αγαπώ και ένοπλαΤο Ακάκι είναι ένα μικρό χωριό, επάνω στη γραμμή του Αττίλα, εκτεθειμένο ανά πάσα  στιγμή σε μια επιθετική ενέργεια των Τούρκων. Θα περίμενε κανείς ότι οι  δρόμοι του θα  ήταν γεμάτοι οδοφράγματα και οχυρωματικά έργα και ότι, κοιτάζοντας στα παράθυρα των σπιτιών, θα έβλεπες κάνες πολυβόλων, έτοιμων να αποτρέψουν κάθε επιθετική ενέργεια. Και όμως, δεκατρία ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή, στο Ακάκι δεν υπάρχει ούτε ένα αντιαεροπορικό καταφύγιο. Ούτε ένας κάτοικός του δεν διαθέτει πολεμικόόπλο. Ανά πάσα στιγμή οι Τούρκοι μπορούν να επιτεθούν, να σκοτώσουν και να φύγουν ανενόχλητοι. Κανένας κάτοικος του Ακακιού δεν θα ξέρει τι να κάνει για να τους αντιμετωπίσει.Βέβαια ένας ειδήμων περί τα στρατιωτικά θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι τοΑκάκι βρίσκεται στην «Πράσινη Γραμμή» και δεν θα ήταν «φρόνιμη» ενέργειαο εξοπλισμός των κατοίκων του, έστω και με τα «μαρτίνια» που διαθέτει η κυπριακή κυβέρνηση. Δυστυχώς , όμως, η κατάσταση είναι η ίδια και στα μετόπισθεν. Για παράδειγμα, οι έφεδροι της Εθνικής Φρουράς διδάσκονται «σεξουαλική αγωγή» ή πώς να προφυλάσσονται από το Έητζ.Ποτέ δεν επιχειρήθηκε και το αντίστροφο: Να γίνει στρατιωτική αγωγή στα σχολεία, ή να διδάσκονται οι άντρες και οι γυναίκες της Κύπρου τακτικές ανταρτοπόλεμου.Πέρασαν δεκατρία ολόκληρα χρόνια  από την εισβολή και η νόμιμη κυβέρνηση  της Λευκωσίας δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να προστατέψει αυτά που έχουν απομείνει και -γιατί όχι- να προετοιμάσει το έδαφος για την απελευθέρωση αυτών που έχουν κατακτηθεί. Στο ίδιο χρονικό διάστημα ο τουρκικός επεκτατισμός εδραίωσε το προγεφύρωμά του στο βόρειο τμήμα του νησιού ενισχύοντας και εκσυγχρονίζοντας συνεχώς τις δυνάμεις κατοχής. Μπορούμε, λοιπόν, να εκτιμήσουμε, ότι η Άγκυρα είναι σε θέση να δημιουργήσει νέα «τετελεσμένα». Σε όσους πιστεύουν ακόμα το αντίθετο, τους θυμίζουμε ότι και πριν από το 1974 κανείς δεν πίστευε ότι οι Τούρκοι θα εισέβαλαν ποτέ στην Κύπρο.Όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που κάνει η κυβέρνηση της Λευκωσίας είναι να «διεθνοποιεί» το Κυπριακό και να εκλιπαρεί την συμπαράσταση των μεγάλων δυνάμεων για την επίτευξη μιας «δίκαιης» λύσης. Πόσο δίκαιη όμως μπορεί να είναι μια λύση που θα προκύψει ύστερα από διαπραγματεύσεις με ένα στρατό κατοχής;Η μόνη λογική που μπορεί να καταλάβει ένας κατακτητής είναι αυτή των όπλων"Γραμμή του Αττίλα"Κανείς δεν αμφισβητεί βέβαια τη σημασία των διεθνών πρωτοβουλιών και τηςδιπλωματίας, όταν, όμως, συνδυάζονται και με τη λήψη άλλων μέτρων, αντίστοιχων με τη λογική των όπλων που εφαρμόζει η Άγκυρα. Κι αυτά τα «άλλα» μέτρα δεν μπορεί να είναι διαφορετικά από την πολεμική προετοιμασία του ελεύθερου ακόμα τμήματος του νησ