Ευτυχώς που … Γερμανία και ΔΝΤ δεν άφησαν τον Παπαδήμο να κάνει το ντηλ

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Ασφαλώς το περίγραμμα του PSI που δεν είχε ανακοινωθεί επισήμως μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν προσφέρεται ούτε για πανηγύρια, ούτε για εφησυχασμούς. Στο βαθμό μάλιστα που η επιτυχία του προγράμματος εξακολουθεί να εξαρτάται από το ποσοστό συμμετοχής, η αβεβαιότητα συνεχίζεται και τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται προεξοφλημένο.

Η κατάσταση βέβαια, θα μπορούσε να είναι χειρότερη, αν είχε προχωρήσει το αρχικό deal της ελληνικής κυβέρνησης με τον

εκπρόσωπο των ξένων ομολογιούχων, Τσαρλς Νταλάρα, που προέβλεπε χορήγηση μεσοσταθμικού επιτοκίου 5,2% στα νέα ομόλογα με συνέπεια να καθιστά το κούρεμα «δώρον-άδωρον». Η πρόθεση του κ. Παπαδήμου να κλείσει άρον-άρον το θέμα με αυτούς τους δυσμενείς για την Ελλάδα όρους, καταγράφηκε σε πρόσφατο δημοσίευμα των έγκυρων  «ΦαινάνσιαλΤάιμς», χωρίς να τύχει διαψεύσεως από την Αθήνα.

Κοινό μυστικό είναι ότι τόσο οι Γερμανοί, όσο και το IMF, «έπεσαν πάνω» στον Έλληνα πρωθυπουργό και απέτρεψαν το «κλείδωμα» μιας τέτοιας συμφωνίας που εξ ορισμού θα οδηγούσε σε μελλοντική αθέτηση πληρωμών, εκ μέρους της Ελλάδας.

Η ιστορία θα δείξει γιατί ο «έμπειρος τραπεζίτης και διαπραγματευτής» ετοιμαζόταν να κλείσει ένα τέτοιο, ασύμφορο για τη χώρα πακέτο. Σύμφωνα με μία εκδοχή, επειδή επιθυμούσε πάση θυσία να γίνει το «κούρεμα» ελκυστικό για τους ιδιώτες ομολογιούχους, ώστε να εξασφαλίσει την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή και να αποφύγει την εφαρμογή μέτρων «υποχρεωτικής συμμόρφωσης» που θα στιγμάτιζαν την πρωθυπουργική του θητεία με την πρώτη επίσημη χρεοκοπία στην ευρωζώνη.

Σε κάθε περίπτωση ο κ. Παπαδήμος, μπήκε στην άκρη και την διαπραγμάτευση ανέλαβαν για λογαριασμό του οι ξένοι πιστωτές.

Αυτό δεν συνέβη επειδή ξαφνικά μας αγάπησαν η Μέρκελ και τα κοράκια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Απλούστατα, οι μεν Γερμανοί αποφάσισαν να «τιμωρήσουν» με ένα χαμηλότερο επιτόκιο τις τράπεζες και τα funds, στο πλαίσιο της εμμονής τους «να πληρώσει και ο ιδιωτικός τομέας το τίμημα της αλόγιστης ελληνικής δανειοδότησης». Και το IMF, που από την πλευρά του επιθυμεί διακαώς, για τους δικούς του λόγους, να συμμετάσχει στο νέο «πρόγραμμα διάσωσης» της Ελλάδας, έπρεπε να νομιμοποιήσει, βάσει του καταστατικού του, την χρηματοδότηση, ψαλιδίζοντας το κουπόνι στα νέα ομόλογα.

Χάρις σε αυτές τις «προτεραιότητες» των ξένων θεσμικών δανειστών, που ελάχιστη σχέση έχουν με τα ελληνικά συμφέροντα ή την διαπραγματευτική δεινότητα του κ. Παπαδήμου, φτάσαμε σε μία περισσότερο…εύπεπτη για την χώρα μας συμφωνία. Από κει και πέρα βέβαια, όπως προανέφερα, τα μεγάλα κεφάλαια που σχετίζονται με την μελλοντική πορεία της ελληνικής οικονομίας, παραμένουν ορθάνοιχτα.

Το μέγεθος του κουρέματος που με την τεχνική εμβάθυνση, μέσω της μείωσης του επιτοκίου, ξεπερνά σημαντικά το αρχικό 50% της ονομαστικής αξίας, δεν είναι τέτοιο που να εγγυάται την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Αντιθέτως πρέπει να συμβούν πολλά ακόμη(όπως να αρχίσει η χώρα να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα από φέτ