Δεκατισμός

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ποιο είναι το βαθύτερο πρόβλημα της μεταπολιτευτικής «παράγκας», η πηγή της παρακμής μας, που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού; Είναι η μετάθεση του κέντρου της πραγματικής εξουσίας, από την εκλεγμένη πολιτική ηγεσία στα χέρια των διαπλεκόμενων «νταβατζήδων», αυτή την περίεργη συνομοταξία μπετατζήδων, καναλαρχών, προέδρων ομάδων, τραπεζιτών, ημιλαθρέμπορων και προμηθευτών του Δημοσίου.

Με ένα πελάτη, κυρίως, το κράτος, ήτοι ένα έκαστο εξ ημών,

στήσανε φάμπρικα και αρμέξανε μέχρι αίματος κρατικούς προϋπολογισμούς, δάνεια, ευρωπαϊκά προγράμματα κι επιδοτήσεις.

Τα ‘φαγαν όλα μέχρι φόδρα, εμείς μείναμε ρέστοι, κι αυτοί πάλι συνωστίζονται στην αφετηρία για να φάνε κι ότι θα ‘ρθει με το σταγονόμετρο από τα νέα δάνεια του προγράμματος διάσωσης.

Παράλληλα, όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι στελέχωσαν τους μηχανισμούς της λεηλασίας και τον κλάδο προπαγάνδας τους, ήτοι τα φεσωμένα ΜΜΕ, που λειτουργούν παραπλεύρως της συνολικής μπίζνας τους, με ένα παρακμιακό ψευτοπροοδευτικό σκυλολόϊ.

Με το ‘να χέρι κλέβανε και με το άλλο αποδομούσανε την εθνική ταυτότητα, τα σύμβολα και τους ήρωες του Έθνους μας, τα ηθικά πρότυπα του λαού μας και τον πατριωτισμό του. Στόχος να γίνει η κοινωνία ένα βρόμικο ζυμάρι.

Από πάνω τρώγανε κι από πίσω αφοδεύανε, διά των υπαλλήλων τους, τον τάχα μου «προοδευτικό», αριστερό τους κόπρο πάνω στην λαϊκή συνείδηση, κυρίως των νέων. Σε αυτές τις μηδενιστικές κοπριές φυτρώσανε οι ρεπούσειες και βερέμιες απόψεις κι οι φορείς τους.

Καβαλικέψανε στο σβέρκο της θεσμικής, συνταγματικής εξουσίας, στο σβέρκο όλου του Έθνους και παχαίνανε – παχαίνανε, ώσπου λυγίσανε τα γόνατα της Πατρίδας από το βάρος τους.

Όπως στην οικονομία, έτσι και στην Παιδεία, στον δημόσιο λόγο, στις τέχνες, αυτοί οι κλεπτοκράτες αποδομητές, μετέτρεψαν τα πάντα σε ερειπιώνα. Γίναμε, από την παραγωγική μας βάση ως την κουλτούρα μας, σαν την μπαταρισμένη καλύβα του Καραγκιόζη. Αυτοί βέβαια, όπως πάντα, απέναντι, στο σεράϊ.

Ακόμη κι αν μας κουρέψουν γενναία το χρέος και μας στείλουν πακτωλούς για την περιβόητη ανάπτυξη, μπορούμε να ξεφύγουμε από την κρίση αφήνοντας αλώβητη την μισελληνική κλεπτοκρατία; Ποτέ, αδέρφια. Πάλι στον άσο θα βρεθούμε κι αυτοί θα ξαναγίνουν σαν παλαιστές του σούμο πάνω στο σβέρκο μας.

Υπάρχει η άποψη πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να τους ξηλώσει, γιατί απλούστατα σχεδόν όλη η πρώτη γραμμή του επιχειρηματικού κόσμου, είναι έτσι. Διεφθαρμένοι, χωμένοι στα σκατά ως τα ρουθούνια. Πως αν βάλουμε χέρι, τότε αυτό δεν θα έχει τελειωμό και θα ξεχαρβαλωθεί ο τραπεζικός και κατασκευαστικός τομέας, η ενέργεια, ο εκδοτικός και ραδιοτηλεοπτικός χώρος κι επειδή οι πολιτικοί υπάλληλοι τους είναι πλήθος, το ντόμινο θα πάρει σβάρνα κι όλα σχεδόν τα αστικά κόμματα αλλά και κάτι μιξοπαρθένες της καθεστωτικής αριστεράς.

Έχω λοιπόν και γι’ αυτό μια ταπεινή πρόταση. Βγαλμένη από τα βάθη της Ιστορίας. Λέγεται δεκατισμός. Την αναφέρει ο Τάκιτος. Την εφάρμοσαν οι Ιταλοί στο Καπορέτο κι οι Γάλλ