Από πού δεν θα έλθει η πολυθρύλητη «ανάπτυξη»

Μία από τις πλέον εντυπωσιακές διαπιστώσεις στην ανάλυση της οικονομικής κρίσης, είναι η ουσιαστική απουσία της υποτιθέμενης «αστικής τάξης» από τα οικονομικά δρώμενα.

Μια τάξη καθόλα αντιπαραγωγική, με «παστωμένα» εκατομμύρια ευρώ στους φορολογικούς παραδείσους, αλλά και στην θαλπωρή των τραπεζών της Ελβετίας, του Λιχτενστάιν, του Λουξεμβούργου.

Για να έχουμε και μία τάξη μεγέθους, πενήντα χιλιάδες άτομα

Και όσοι επενδύουν κάποια λίγα κεφάλαια, προτιμούν ακίνητα στις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης και όχι την χειμαζόμενη ελληνική αγορά, παρά τις ευκαιρίες που προσφέρει. Οι χαμηλές τιμές δεν αποτελούν δέλεαρ.

Οι εξευτελιστικές τιμές όμως, ιδίως ακινήτων του δημοσίου που αποκρατικοποιούνται, ίσως αποτελέσουν κίνητρο. Αλλά αυτό δεν ονομάζεται ανάπτυξη.

Ανάπτυξη χωρίς ιδιωτικά κεφάλαια είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί. Ούτε και στο παρελθόν υπήρξε σε κλίμακα άξια μνημόνευσης. Η ανάπτυξη στηρίχθηκε στα μεγάλα έργα υποδομών, αλλά και στα κίνητρα των αναπτυξιακών νόμων.

Η μόχλευση ιδιωτικών κεφαλαίων σε έργα που χρηματοδοτούνταν από τους αναπτυξιακούς νόμους, υπήρξε πάντοτε από μηδαμινή έως πενιχρή.

Είναι πλέον κοινός τόπος ότι αυτή είναι η ιστορία της πλειοψηφίας της μεταπολιτευτικής αστικής τάξης: λεόντειες συμβάσεις με το Δημόσιο, τα έργα και οι προμήθειες του οποίου ήταν αρκετά για να ελαχιστοποιούν το –υποτιθέμενο- επιχειρηματικό ρίσκο, επιδοτούμενες θέσεις εργασίας , επιχορηγούμενα επιχειρηματικά πλάνα.

Η ανάπτυξη δηλαδή, δεν μπορεί να έλθει από μία αστική τάξη, που στην πλειοψηφία της έμαθε να επιχειρεί με «σημαδεμένη τράπουλα».

Η ανάπτυξη δεν μπορεί να έλθει ούτε από κρατικούς πόρους, όσο διαρκεί η προσπάθεια τιθάσευσης των ελλειμμάτων.

Η ανάπτυξη δεν μπορεί να έλθει από μία αστική τάξη που δεν επένδυε ούτε κατά τις καλές εποχές στην ελληνική οικονομία και «αποταμίευε» στις τράπεζες του εξωτερικού.

Η ανάπτυξη δεν θα έλθει από αυτούς που ζουν και δραστηριοποιούνται σχεδόν στο σύνολο τους στο εξωτερικό και η όποια, έστω και συναισθηματική, δέσμευση με τη χώρα, αφορά ήδη την προηγούμενη γενιά

Η πραγματική λύση δεν θα έλθει ούτε από τους καλούς και αγαθούς αστούς που αντιλαμβάνονται τον κρίσιμο ρόλο της τάξης τους και προβαίνουν σε δωρεές που ανακουφίζουν τον κρατικό κορβανά, δίνοντας πρακτικές λύσεις σε κοινωνικά προβλήματα (μηχανήματα σε Νοσοκομεία, πετρέλαιο στα σχολεία κτλ).

Όμως νομοτελειακά θα δημιουργηθεί η νέα ελληνική αστική τάξη, με ελάχιστα από τα παλιά φθαρμένα υλικά.

Θα φτιαχτεί από αυτούς που άντεξαν την πίεση της κρίσης, από τους μη απατεώνες, από τα δυναμικά μεσαία στρώματα που θα ανέλθουν.

Και για να σταθεί η νέα αυτή τάξη, θα έχει απαραιτήτως πατριωτικά χαρακτηριστικά.

Η μόνη αναγκαία συνθήκη για τη δημιουργία της, είναι η ολοκληρωτική εξάλειψη των φαινομένων εύνοιας προς τους παρείσακτους διαπλεκόμενους «αστούς» της Μεταπολίτευσης.

Χωρίς τις υπέρ τους πρόνοιες, θα βρεθούν εκ των πραγμάτων σε δεύτερο πλάνο…

Μικρός Οδυσσέας