Αντώνη Σαμαρά βγες έξω πριν είναι αργά …

Λιακάδα προχθές και αρκετοί  συγχωριανοί μου, οι περισσότεροι γέροντες, καθόταν στα καφενεία της πλατείας, τόπος συνάντησής τους.

Σταμάτησα για λίγο στο περίπτερο και έγινε αυτό που δεν περίμενα: Με φώναξαν να πάω κοντά τους, έπεσαν πάνω μου και μου έσυραν «τα εξ ΄αμάξης». Μαζί μου βέβαια τα άκουσε και ο Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου που έκανε το λάθος και ήρθε να με χαιρετίσει. Οι ήσυχοι γέροντες ξαφνικά άστραψαν και βρόντησαν! Δεν ήξερα τι να πω, τι να τους απαντήσω. Δεν ήξερα από πού να φύγω! Κόντεψα να τρελαθώ απ’ τα απανωτά χτυπήματα. Και ήταν από όλους τους πολιτικούς χώρους. Δεξιοί,

Οι περισσότεροι δε απ’ αυτούς  το Νοέμβριο του 2009 ψήφισαν Σαμαρά άλλοι για να πάρουν λίγο πάνω τους μετά την ήττα, οι δε υπόλοιποι για να φύγουν όπως έλεγαν οι βρικόλακες και να αναλάβει αυτό το « καλό παιδί».

Όμως σήμερα τα είχαν με το «καλό παιδί», όχι τόσο για τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπατέτοιου,  όπως είπε κάποιος, αλλά γιατί δεν βγαίνει στο λαό όπως τότε να μιλήσει. Είναι η τελευταία μας ελπίδα είπαν. Αν χαθεί κι αυτή τελειώσαμε σαν κράτος και σαν λαός!

Και τα είπαν σε μένα γιατί ξέρουν τον αγώνα που έκανα τότε.

«Τι περιμένει λοιπόν; Αφού οι κηφήνες βουλευτές και οι σύμβουλοί του έχουν χαθεί να βγει ο ίδιος γαμώ το κέρατό μας! Τι θα πει Συγγρού Ερμού και τρίχες κατσαρές;Από τόπο σε τόπο να πάει. Εμείς εδώ είμαστε, τον περιμένουμε με λαχτάρα και θα κάνουμε κι αγώνα να μαζευτεί όσος περισσότερος κόσμος γίνεται. Μας τα έχουν πρήξει οι τηλεοράσεις. Ο κόσμος να καίγεται και να έχουμε την Τρέμη να μας λέει τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ;  Αν θα βγάλουν άλλον πρόεδρο και ότι παπαριά τους έρθει;  Χεστήκαμε!  Αν ζούσαμε φίλε σε άλλη χώρα το ΠΑΣΟΚ θα είχε χαθεί από προσώπου γης και θα περίμενε με τρόμο τη Δαμόκλειο Σπάθη της δικαιοσύνης για εσχάτη προδοσία. Κι αυτοί  μας κουνούν το δάχτυλο και ζητούν και τα ρέστα. Το ζητούμενο όμως είναι το τι κάνει ο Σαμαράς. Μπορείς να μας εξηγήσεις εσύ που ξέρεις και περισσότερα γράμματα; Κι αν δεν ξέρεις να μάθεις. Να του στείλεις ένα γράμμα να το υπογράψουμε όλοι μα όλοι όπως μας βλέπεις και να του πεις αυτά που σου λέμε. Να του πεις αυτό που βλέπεις. Μια πορτοκαλάδα με δυο ποτήρια από το πρωί μέχρι το μεσημέρι! Έρχονται Χριστούγεννα. Τι  θα δώσουμε στα εγγόνια μας ρε! Τι; Άντε εμείς τα περήφανα γηρατειά θα περάσουμε και με μπομπότα αν χρειαστεί, αλλά αυτά τα καημένα τι χρωστούν; Αυτήν τη στιγμή έπρεπε να οργώνει την Ελλάδα. Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη… παντού,  να τον ακούσουμε να λέει εκείνο το «έχετέ μου εμπιστοσύνη». Από κοντά. Να τον νιώσουμε δίπλα μας. Νιώθουμε εξαπατημένοι. Είμαστε νεκροί το κατάλαβες; Τον επιθανάτιο ρόγχο μας ακούμε. Ας μας δώσει τουλάχιστο λίγο οξυγόνο! Μια ανάσα βρε αδερφέ! Πού είναι εκείνη η ατμομηχανή που έλεγε ότι θα πάρει μπροστά; Θα την πάρει σε λίγο τσάμπα ο παλιατζής…».

Και είπαν κι άλλα πολλά. Προσπαθούσα να τους πω ότι όλα έχουν τη σειρά τους, αλλά μου απάντησαν ότι «όταν θα έρθει η ώρα του αν αργήσει ακόμα λίγο, δε θα υπάρχει χώρα».<