Αλέξη, χάσαμε

Τον παρακολουθώ εδώ και χρόνια με ειλικρινές ενδιαφέρον και πραγματική περιέργεια. Είναι ο πολιτικός της δικιάς μου γενιάς. Ο πιο πετυχημένος «επαγγελματικά» από όλους μας. Ενδεχομένως το αξίζει: όταν εμείς παίζαμε μπάσκετ, μπιλιάρδο, pacman και μπουνιές, αυτός έδινε συνέντευξη στην Παναγιωταρέα, εκφράζοντας (σχεδόν) όλη τη σχολική κοινότητα της εποχής. Σε αντίθεση με τον Ντέμη ή τον Αλβέρτη, που όταν αποσύρθηκαν από τα γήπεδα έχασαν το σταριλίκι τους, ο Αλέξης βρίσκεται στον κολοφώνα της δόξας του.

Αρχηγός εδώ και καιρό

πολιτικού φορέα και μάλιστα «αριστερού». Τον έκανε κόμμα εξουσίας βάζοντας την προσωπική του σφραγίδα. Γλώσσα ξύλινη αλλά ύφος οικείο. Χαμόγελο αστραφτερό, κινήσεις βέβαιες, εκφράσεις προσεκτικές. Το παιδί της διπλανής πόρτας που έγινε ο Πρόεδρος της επόμενης μέρας. Στις εκλογές πάντα σαρώνει. Ο Αλαβάνος έκανε μια άριστη επιλογή, έστω κι αν εκ των υστέρων την αποποιείται και προσπαθεί να την αποδομήσει.

Μπρος στα ψηφαλάκια λοιπόν, λίγο λιβάνι δεν πειράζει. Ο Αλέξης έχει μακροπρόθεσμο προγραμματισμό. Σε δύο χρόνια που θα γίνουν εθνικές εκλογές, πολλοί από τους μαθητές των Λυκείων θα ψηφίζουν και ο ΣΥΡΙΖΑ θα σκίζει στις νέες γενιές. Φρέσκα μυαλά, ευάλωτα ίσως στην προπαγάνδα μιας οικείας και συμπαθούς φιγούρας…

Συγκεντρώνει πάνω του όλες τις αντιφάσεις που λίγο έως πολύ όλοι όσοι ανδρωθήκαμε στο περιβάλλον της Μεταπολίτευσης έχουμε. Μιλώ για τη γενιά που γεννήθηκε περί το Πολυτεχνείο. Ένα -δύο χρόνια πάνω ή κάτω από τα αιματηρά γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973.

Ποιες είναι οι αντιφάσεις;

Πως γίνεται- για παράδειγμα- να δηλώνει άθεος και να παρίσταται σε αγιασμό; Δικαίωμα του ασφαλώς, αλλά είναι σαν να πηγαίνει χορτοφάγος στη χασαποταβέρνα.

Να είναι υπέρ της παραμονής όλων των μεταναστών, φτάνει να μη μένουν στη γειτονιά του και να μην συγχρωτίζεται με αυτούς.

Να έχει σαφή (μη ορθόδοξη) αριστερή ρητορεία, αλλά να κλείνει το μάτι ότι θα κυβερνήσει με σοσιαλδημοκρατικό τρόπο ελληνικού τύπου.

Να λέει ότι θα τα αλλάξει όλα, ενώ στην πραγματικότητα θα επιδιώξει να επαναφέρει τα πάντα στην κατάσταση του 1985 (στο βαθμό που η χρονιά εκείνη σηματοδοτεί το απόγειο της επιρροής του ΠΑΣΟΚ).

Ο Αλέξης δεν είναι τέκνο της κρίσης. Είναι ο μετασχηματισμός ενός Κνίτη εφήβου σε κεντροαριστερό σαραντάρη. Είναι η ενηλικίωση των μαθητών της δεκαετίας του ’80. Μια κατεξοχήν υποκριτική γενιά.

Μπήκε στο Πανεπιστήμιο για να σηκώνεται στις 2 το μεσημέρι, εξαργυρώνοντας την επιτυχία των Πανελλαδικών, έχοντας εφεύρει την κοινωνική καταξίωση της οκνηρίας.

Υπερηφανευόταν για την κουλτούρα της, ενώ τα βράδια κατανάλωνε σκυλάδικα συνοδεία γαρυφάλλων..

Αφιέρωνε στίχους από το «Μονόγραμμα» του Ελύτη, αφού το «σ’ αγαπάω μ΄ ακούς» έγινε καψουροτράγουδο.

Ανακάλυπτε στον Καραγάτση, έναν πρώιμο και λογοτεχνικό Κωστόπουλο.

Αγόραζε το «Εκκρεμές του Φουκώ» ενώ λύσσαγε για «Κλικ» και τα συναφή.

Ζούσε δήθεν «έρωτες», ενώ απλά σώρευε και κατέγραφε εμπειρίες.

«Παζάρεψε» τις σπουδές, τις φιλίες, την προσωπική και επαγγελματική αποκατάσταση.

Κατηγορούσε όσους φορούσαν επώνυμα ρούχα, μέχρι να μπορέσει να τα αγοράσει και αυτή (ο σάλος με το πουκάμισο …Ζούμπερι τον ώθησε στον αγιασμό να εμφανιστεί με …«ανώνυμο» υποκάμισο).

Έβαλε βύσμα στο στρατό για να περάσει όσο το δυνατόν πιο χαλαρή θητεία.

Έβαλε μέσον για να κάνει μεταπτυχιακό, τις εποχές που τα κονδύλια της ΕΕ, επιδοτούσαν τα πενιχρά σε ποιότητα προγράμματα των ημεδαπών ΑΕΙ.

Μια γενιά που έμαθε να συνδιαλέγεται με τους πάντες και να συναλλάσει τα πάντα (ποτέ τα κοάλα).

Στην ουσία πρόκειται για μια απολιτίκ γενιά, είτε δήλωνε αριστερή ή δεξιά ή κεντρώα. Ξεπουλήθηκε στο από χρόνια στημένο παζάρι των κομματικών ιεραρχιών: διαπραγμάτευση για την καρέκλα, μάχη για τη θέση, αγώνας για τα προσωπικά οφέλη.

Εν κατακλείδι ο Αλέξης παρέδωσε το πιο ουσιαστικό μάθημα της χρονιάς στα παιδιά που φοιτούν στο ΕΠΑΛ. Το παν στην Ελλάδα είναι να είναι το «σωστό» κόμμα στην εξουσία, που θα λειτουργήσει πατερναλιστικά. Θα επαναφέρει τους καθηγητές, τους σχολικούς φύλακες, τα εισοδήματα στο 2008, τη χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια στις εποχές των «παχέων αγελάδων». Αδιάφορο αν οι περισσότεροι δεν απολυθούν, αλλά καλύψουν άλλες ανάγκες του Δημοσίου. Θα επανέλθουν.

Μάθημα ζωής, πολύ ουσιαστικό. «Διαδικαστική» αντιμετώπιση της ζωής. Να περνάμε «ανώδυνα» όλες τις φάσεις που εμπεριέχουν κόπο. Οι μαθητές οφείλουν να γνωρίζουν το θεώρημα της ήσσονος προσπάθειας, (οι άπειρες αποδείξεις του θεωρήματος ζουν ανάμεσα μας) να μπουν με το καλό σε κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό Ίδρυμα σε 3 μέσο όρο, να απευθυνθούν μετά τις φοβερές σπουδές τους στον βουλευτή ή στο κόμμα που θα τους καθοδηγήσει για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Μία θέση στο Δημόσιο, σε σχολείο, σε Υπουργείο, στο Δήμο, οπουδήποτε, αρκεί ο «μήνας να έχει 9» (το παρόν επιχείρημα θα καταρριφθεί όταν ο Αλέξης προσλάβει σύμβουλο κάποιο απόφοιτο ΕΠΑΛ και όχι κάποιον αμερικανοθρεμμένο)

Πολλοί χρησιμοποιούν υποτιμητικά το γεγονός ότι εξελέγη Πρόεδρος δεκαπενταμελούς. Είχε όμως την εμπιστοσύνη των συμμαθητών του. Αύριο, μεθαύριο ενδέχεται να έχει των συμπολιτών του. Να χρειαστεί να κυβερνήσει τη χώρα. Να σταθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.

Τότε θα στριμωχτεί αναμφίβολα και ίσως ανακαλύψει αυτό που οι συνομήλικοι του έμαθαν τρώγοντας απανωτές σφαλιάρες στα στενά της οικονομικής κρίσης: ο ισχυρός κώδικας αξιών και οι δυνατοί χαρακτήρες επιβιώνουν στα δύσκολα. Αμφότερα διδάσκονται και διαπλάθονται σε νεαρές ηλικίες.

Γιατί αν βρεθεί σε χαλαρή κουβέντα με παρέα σαραντάρηδων (όχι εργατοπατέρων) ένα θα του πουν: Αλέξη, χάσαμε

Γ.Π. Οικονόμου