To πόκερ τρισεκατομμυρίων της Δύσης

Στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, οι περισσότερες χώρες είναι τόσο καταχρεωμένες που οι αγορές έχουν μεγαλύτερο λόγο από τους ανθρώπους. Γιατί οι δημοκρατικές χώρες είναι τόσο παθητικές όσον αφορά την οικονομική τους βιωσιμότητα; Και τι σχέση μπορεί να έχει η ταινία «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» με την πραγματικότητα; Ο γερμανός δημοσιογράφος Cordt Schnibben απαντά με ένα άρθρο του στο Der Spiegel.

Κάποτε ο πρώην γερμανός καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ

αναρωτήθηκε «ποιος έβαλε όλο τον κόσμο σε τέτοιες φασαρίες», μια απάντηση που ακόμα δεν έχει δοθεί. «Είναι δυνατόν να μην περνάμε μια κρίση αλλά μια μετάβαση του οικονομικού συστήματος σε μια νέα πραγματικότητα που μοιάζει με ατέρμονη κρίση;» αναρωτιέται ο δημοσιογράφος. Ή μήπως είναι πιθανόν οι δημοκρατίες να μην μπορούν να διαχειριστούν τα χρήματά τους; Η πιο ρομαντική ιστορία για την κρίση είναι το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει: η εκδίκηση», γράφει. Εκεί ένας αξιωματούχος της Στάζι κλέβει τα αποθέματα χρυσού του Δυτικού κόσμου και τα πετάει στον ποταμό Χάντσον. Ο Μπρους Γουίλις σώζει την κατάσταση.

«Μέχρι το 1971, ο χρυσός ήταν το σημείο αναφοράς του αμερικανικού δολαρίου, με μία ουγγιά καθαρού χρυσού να αντιστοιχεί σε 35 δολάρια, ενώ το δολάριο ήταν το σταθερό σημείο αναφοράς όλων των δυτικών νομισμάτων. Αλλά όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να χρειάζονται όλο και περισσότερα δολάρια για τον πόλεμο του Βιετνάμ και η παγκόσμια οικονομία αναπτύχθηκε ραγδαία, άρχισαν να περιορίζουν το χρυσό ως σημείο αναφοράς. Τότε άρχισε και η απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών από την περιορισμένη προσφορά χρήματος, η οποία ήταν ως επί το πλείστον ευεργετική. Αλλά και η απελευθέρωση των χωρών από περιορισμένα έσοδα, τα οποία ήταν ως επί το πλείστον αρνητικό. Αυτή η φούσκα χρήματος συνέχισε να φουσκώνει για τέσσερις δεκαετίες, οι κεντρικές τράπεζες ήταν σε θέση να δημιουργήσουν χρήματα από το πουθενά, οι τράπεζες ήταν σε θέση να παρέχουν φαινομενικά απεριόριστη πίστωση και οι καταναλωτές και οι κυβερνήσεις ήταν σε θέση να χρεωθούν χωρίς περιορισμούς». Ώσπου η όλη φούσκα άρχισε να σπάει.

«Από τη σημερινή σκοπιά, – αφήνοντας κατά μέρος όλη τη διαχυτική ρητορική για την Ευρώπη – η εισαγωγή του ευρώ δεν είναι παρά η συνέχιση της μανίας του χρέους με πιο τολμηρές μεθόδους. Οι χώρες της ευρωζώνης εκμεταλλεύτηκαν τα ευνοϊκά επιτόκια που προσφέρονται από το κοινό νόμισμα για να χρεωθούν ακόμη περισσότερο. Μπορεί για όλα αυτά να κατηγορηθεί κάποιο είδος του ανθρώπινου γονιδίου του χρέους; Είναι σπατάλη, βλακεία ή ένα σφάλμα στο σύστημα;» σημειώνει ο  Schnibben.

Και συνεχίζει: «Μια χώρα δεν είναι επιχείρηση, ακόμα κι αν υπάρχουν πολιτικοί που τους αρέσει να φέρονται στους ψηφοφόρους τους, σαν να ήταν υπάλληλοί τους. Η πολιτική είναι η τέχνη της διαμεσολάβησης μεταξύ των πολιτικών και των οικονομικών αγορών, τα πειστικά κοινοβούλια και οι πολίτες που η οικονομική πολιτική προάγει την ευημερία τους και το κοινό καλό και πείθει τις αγορές και το επενδυτικό κοινό ότι τα έθνη δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν