THE HOBBIT: THE BATTLE OF THE FIVE ARMIES

Είμαι από τους λίγους που δεν τους άρεσαν τα προηγούμενα Χόμπιτ και έτσι πήγα στο νο3 μόνο για παρέα σε ένα φίλο μου.

Το έργο ξεκινάει με ένα τέταρτο δράσης που έπρεπε λογικά να κλείνει την προηγούμενη ταινία. Αφού ξεμπερδεύουμε με το φαφλατά δράκο Σμωγκ, βλέπουμε τις φιλονικίες γύρω από το βουνό των νάνων και τον αμύθητο θησαυρό που κρύβει. Πρωταγωνιστούν ο Θόριν, βασιλιάς των νάνων, και ο Μπίλμπο, το χόμπιτ, ενώ εμφανίζονται επίσης ο Λέγκολας, ο Γκάνταλφ και άλλοι. Κάπου στα μισά ξεκινάει μια επική μάχη που φτάνει χωρίς διακοπή ως το τέλος.

Η ιστορία έχει διάφορα προβλήματα, όπως

περιττά κομμάτια (το φοβερά επιτηδευμένο ρομάντσο της Τόριελ, τα παιδιά του Μπαρντ), χαζό χιούμορ (ο πρώην βοηθός του δημάρχου), άστοχες προσπάθειες για δημιουργία αγωνίας (πολλές φορές κάποιος σώζεται ακριβώς πριν σκοτωθεί), έλλειψη δράματος (ο δράκος καίει μια πόλη αλλά σχεδόν όλοι οι κάτοικοι σώζονται), προσδοκίες που δεν ικανοποιούνται (δεν υπάρχει ‘μάχη των πέντε στρατιών’ αφού οι άνθρωποι προσπαθούν απλά να μη σφαχτούν και η δεύτερη στρατιά των ορκ εμφανίζεται για ένα λεπτό), ελλιπή ανάπτυξη χαρακτήρων (οι περισσότεροι νάνοι διαφοροποιούνται μόνο εμφανισιακά, οι μεταβολές στη συμπεριφορά του Θόριν συντελούνται στιγμιαία) και cgi που έχουμε ξαναδεί (η σπηλιά με το χρυσάφι, το ερειπωμένο οχυρό όπου κρατείται ο Γκάνταλφ).

Επίσης οι μάχες μπορούσαν να είναι καλύτερες, αν ο Λέγκολας δεν έκανε ακροβατικά α λα Spiderman, ο Γκάνταλφ πολεμούσε με μαγεία αντί για ξίφος, οι άνθρωποι μάτωναν όταν τους χτυπάνε με σπάθες και τα ξωτικά χρησιμοποιούσαν τακτική και τα τόξα τους.

Κι όμως, η ταινία μου άρεσε γιατί, αντίθετα με τις δυο προηγούμενες, έχει ταυτότητα: είναι μια περιπέτεια φαντασίας όπου πρωταγωνιστούν οι νάνοι και τα ξωτικά, με τους βασιλιάδες τους να διακρίνονται στο πεδίο της μάχης. Η αλλαγή κλίμακας και τοποθεσίας στη σύγκρουση (από την πεδιάδα στον παλιό πύργο) ανανεώνει το ενδιαφέρον και ανεβάζει την ένταση. Ο Θόριν πολεμάει αντάξια της φήμης του και ο αγώνας του στην παγωμένη λίμνη είναι αξιομνημόνευτος. Ο ξάδελφός του είναι ακριβώς αυτό που ήθελα να δω, ένας θωρακισμένος τύπος που πρώτα κοπανάει με το διπλό σφυρί του και μετά μιλάει, και ο αρχηγός των ξωτικών συνδυάζει την περηφάνεια με το θάρρος και την άφταστη πολεμική ικανότητα. Οι ηθοποιοί ταιριάζουν στους ρόλους τους και τα κουστούμια βοηθάνε στη δημιουργία εντυπωσιακών εικόνων.

Συνολικά το Χόμπιτ 3 είναι σαφώς καλύτερο από τα προηγούμενα. Έφυγα από το σινεμά ευχαριστημένος που δεν είχα χάσει το χρόνο μου και ο Τζάκσον θυμήθηκε τι πρέπει να δείξει. Μάλιστα, θέλω να ξαναδιαβάσω το βιβλίο, για να μεταφερθώ πάλι στο μαγικό κόσμο του Τόλκιν.

Captain America

Διαβάστε περισσότερα