O ΣΥΡΙΖΑ ανοίγεται στους «μικρονοικοκυρέους»

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, δια στόματος Δημήτρη Στρατούλη, για διαβάθμιση των ποσών των προστίμων που επιβάλλονται στις επιχειρήσεις για την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία προκάλεσε κατάπληξη και τροφοδότησε ένα ακόμα τομέα αντιπαράθεσης μεταξύ της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της κυβέρνησης.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε στις περιπτώσεις των μικρών επιχειρήσεων το πρόστιμο να είναι μικρότερο απ’ ότι στις μεγάλες επιχειρήσεις που απασχολούν ανασφάλιστους.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος άδραξε την ευκαιρία και βγήκε απ’ τα αριστερά στο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορώντας τον ότι τάσσεται υπέρ της ανασφάλιστης εργασίας τύπου Μανωλάδας και πως είναι «πολιτικό» πλυντήριο της αδήλωτης εργασίας. Απ’ την πλευρά της η Κουμουνδούρου ανταπάντησε πως η «έχει και η άθλια προπαγάνδα τα όρια της» ενώ με νεότερες δηλώσεις του ο Δημήτρης Στρατούλης κατηγόρησε με τη σειρά του τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ότι «ψεύδεται και συκοφαντεί συνεχώς και ασυστόλως» διευκρινίζοντας ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν προτείνει την κατάργηση του προστίμου για την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, που η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έφτασε στο 40%, αλλά θα ψηφίσει τη σχετική διάταξη στη Βουλή, προτείνοντας μέτρα ουσιαστικής βελτίωσής της». Και ως τέτοια μέτρα ο Δημήτρης Στρατούλης ανέφερε τη διαβάθμιση των προστίμων ώστε όπως ανέφερε αυτά να μην αποτελούν χάδι για τις μεγάλες εταιρείες και δυσβάστακτο βάρος για τις μικρές, εστιάζοντας παράλληλα στην ανάγκη ενίσχυσης των αρμόδιων υπηρεσιών ελέγχου όπως το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας.

Είναι γεγονός ότι πολλοί εκπλήσσονται από τοποθετήσεις σαν αυτές όταν προέρχονται απ’ το χώρος της Αριστεράς και μάλιστα από στελέχη της που προέρχονται απ’ την εργατική τάξη και όπως ο Δημήτρης Στρατούλης έχει θητεύσει επί χρόνια στη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Ωστόσο η τοποθέτηση αυτή δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη γιατί η μάχη των κομμάτων για την αύξηση της επιρροής τους στους μικρομεσαίους είναι και αυτή που κρίνει σε μεγάλο βαθμό πολιτικούς αγώνες και εν προκειμένω συμβάλλει στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ για την άνοδο στην κυβερνητική εξουσία. Ειδικά δε όταν πρόκειται για τις σημερινές συνθήκες που χαρακτηρίζονται από πολιτική και κοινωνική ρευστότητα, καθώς η κρίση «συνθλίβει» τη λεγόμενη μεσαία τάξη.

Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι ανάλογο είχε κάνει όταν πρωτοήρθε πριν από πολλούς μήνες το θέμα της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας για τα εμπορικά καταστήματα. Τότε ο εισηγητής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη βουλή Γιώργος Σταθάκης είχε χαρακτηρίσει θετικό το γεγονός ότι τελικά θα είναι δύο οι Κυριακές και όχι περισσότερες, υιοθετώντας ουσιαστικά τη θέση της ΕΣΕΕ. Την ίδια στιγμή οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό κίνημα και στο χώρο του εμπορίου πρωτοστατούσαν σε απεργίες κατά κάθε ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι μεν αριστερό κόμμα, δεν είναι όμως εργατικό. Κυρίως προσπαθεί να εκφράσει τη λεγόμενη μεσαία τάξη (τα μικροαστικά στρώματα κατά τη μαρξιστική ορολογία) η οποία πλέον δεν αισθάνεται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης να εκπροσωπείται απ’ τα κλασικά κοινοβουλευτικά αστικά κόμματα. Αυτή η τάξη βλέπει ενίοτε να τείνει προς το επίπεδο ζωής των εργατών αλλά πάντα διατηρεί την προσδοκία να γίνει αστός στη θέση του αστού. Αυτό το γεγονός έχει αποφασιστική σημασία για την κοινωνική ψυχολογία και την πολιτική συμπεριφορά αυτού του κόσμου.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο από την άποψη της συμπεριφοράς αυτών των κοινωνικών δυνάμεων και μόνο, ότι μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής είναι –σύμφωνα με ποιοτικές έρευνες- εργοδότες μικρών ή μεσαίων επιχειρήσεων (αστικών ή αγροτικών) που απασχολούν ως επί το πλείστον μετανάστες κατά κανόνα ανασφάλιστους. Η ρητορική μίσους κατά των μεταναστών απ’ τη Χρυσή Αυγή έκανε αυτό το τμήμα του ελληνικού λαού να αισθάνεται σιγουριά ότι οι εργάτες του δε θα σηκώσουν κεφάλι να ζητήσουν για παράδειγμα αυξήσεις στους μισθούς ή ασφάλιση.

Καθόλου τυχαίο για παράδειγμα δεν είναι επίσης ότι στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 ο ΣΥΡΙΖΑ τασσόταν αναφανδόν με το πεζοδρόμιο, ακριβώς γιατί τότε η λεγόμενη μεσαία τάξη και η νεολαία βρέθηκε στους δρόμους. Ούτε και αυτό πρέπει να προκαλεί έκπληξη γιατί αυτό που καταγράφεται ως «επεισόδιο» ή ως «καταστροφή περιουσίας» κατά κύριο λόγο μόνο ένας αγανακτισμένος μικροαστός μπορεί να το κάνει γιατί αυτό αισθάνεται ως τιμωρία για τη συρρίκνωση του εισοδήματός του ή την αβεβαιότητα ως προς τη μελλοντική του εξέλιξη. Γι’ αυτό και στην πολιτική του συμπεριφορά κινείται άλλοτε ως «νοικοκύρης» και άλλοτε ως «χουλιγκάνος». Το κοινό στοιχείο είναι η υπεράσπιση της δικής του περιουσίας ή η εκδίκηση για την απώλειά της ή τον κίνδυνο απώλειάς της. Αντίθετα ο εργαζόμενος και ο μισθωτός ιδιαίτερα ο χαμηλά αμειβόμενος έχει συνήθως άλλη ψυχολογία και συμπεριφορά πιο σταθερή χωρίς πολλά σκαμπανεβάσματα λόγω της κοινωνικής του θέσης που είναι η κατώτερη στην κοινωνική ιεραρχία και ταξική διαστρωμάτωση.

Εν κατακλείδι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ με την πρόταση του για τη διαβάθμιση των προστίμων για τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία ανάλογα με το μέγεθος των επιχειρήσεων επιχειρεί να κάνει να αισθανθούν σιγουριά απ’ την πολιτική του, τμήματα των μεσαίων στρωμάτων η αριθμητική δύναμη των οποίων στην κοινωνία παίζει αποφασιστικό ρόλο για το που θα γείρει η πλάστιγγα της εξουσίας.

Κάλχας