H ευθύνη των καταναλωτών στο εργατικό δυστύχημα του Μπαγκλαντές

Η κατάρρευση ενός εργοστασίου κοντά στη Ντάκα, στο Μπαγκλαντές, που στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 362 ανθρώπους, είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι το χειρότερο δυστύχημα στην ιστορία της βιομηχανίας ένδυσης. Είναι χειρότερο από τη φωτιά στο εργοστάσιο Triangle Shirtwaist του 1911 που διδάσκουν στο μάθημα της ιστορίας ότι συνέβαλε στη θέσπιση νόμων για την βελτίωση των προτύπων ασφάλειας των εργοστασίων. Είναι χειρότερο από ό,τι η πυρκαγιά στο εργοστάσιο παιχνιδιών Kader στην Μπανγκόκ, στο οποίο σκοτώθηκαν 188 άνθρωποι, σχεδόν όλοι τους γυναίκες και κορίτσια εφηβικής ηλικίας.

Είναι χειρότερο από τη φωτιά στο εργοστάσιο Ali Enterprises στο Καράτσι, που σκότωσε τουλάχιστον 262 ανθρώπους – και το οποίο υποθέτω σχεδόν όλοι μας είχαμε ξεχάσει, ή δεν γνωρίζαμε, παρόλο που η καταστροφή συνέβη μόλις πριν από οκτώ μήνες. Ποια είναι η ευθύνη του Δυτικού καταναλωτή; Ο Bryan Walsh σχολιάζει.

Οι Αρχές του Μπαγκλαντές εξακολουθούν να ερευνούν τα αίτια για την κατάρρευση του εργοστασίου στις 24 Απριλίου, αν και Sohel Rana, ο ιδιοκτήτης του κτιρίου, συνελήφθη τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, καθώς επιχειρούσε να διαφύγει από τη χώρα. Λόγοι για την κατάρρευση υπάρχουν πολλοί: τα κτίρια στο Μπαγκλαντές δεν ελέγχονται και η διαφθορά στη χώρα είναι ανεξέλεγκτη. Ούτε, δυστυχώς, είναι σπάνιες τέτοιες καταστροφές. Μία μεγάλη πυρκαγιά σε ένα εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στην Ντάκα σκότωσε πάνω από 100 άτομα μόλις τον περασμένο Νοέμβριο. Ενώ χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους μετά την κατάρρευση κτιρίου και η αντιπολίτευση ζήτησε εθνική απεργία στις 2 Μαΐου, υπάρχει ελάχιστη ελπίδα αυτή η καταστροφή να είναι η τελευταία που υφίστανται οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία ενδύματος της χώρας.

Τα ρούχα που οι καταδικασμένοι εργαζόμενοι στην Ντάκα κατασκεύαζαν όταν το εργοστάσιό τους κατέρρευσε, περιλαμβάνουν μερικές δυτικές μάρκες, όπως η Primark και η Joe Fresh. Υπάρχει κάτι που εμείς ως καταναλωτές ρούχων μπορούμε ή πρέπει να κάνουμε για αυτούς τους θανάτους εκεί; Σε ένα μήνυμα γραμμένο την περασμένη εβδομάδα, ο blogger του Slate, Matthew Yglesias προτείνει:

«Το Μπαγκλαντές είναι μια χώρα πολύ φτωχότερη από ό,τι οι Ηνωμένες Πολιτείες και υπάρχουν πολύ καλοί λόγοι για να κάνουν οι άνθρωποι στο Μπαγκλαντές διαφορετικές επιλογές στο θέμα αυτό από τους Αμερικανούς. Αυτό είναι αλήθεια, είτε μιλάμε ατομικά, είτε συλλογικά. Οι κανόνες ασφαλείας που είναι κατάλληλοι για τις Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν άσκοποι στο εξαθλιωμένο και πολύ φτωχότερο Μπαγκλαντές. Οι κανόνες που είναι κατάλληλοι στο Μπαγκλαντές θα ήταν πολύ αδύναμοι για τις πιο πλούσιες και λιγότερο ριψοκίνδυνες Ηνωμένες Πολιτείες. Χωρίστε τη διαφορά και θα έχετε κανόνες που δεν είναι κατάλληλοι για κανέναν. Το σημερινό σύστημα που επιτρέπει διαφορετικές χώρες να έχουν διαφορετικούς κανόνες λειτουργεί καλά. Οι θέσεις εργασίας των Αμερικανών είναι πολύ ασφαλέστερες κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών, και το Μπαγκλαντές έχει γίνει πολύ πιο πλούσιο.

Ο Yglesias κατακρίθηκε για τα σχόλιά του απ’όλο το Internet –όπως ο ίδιος το έθεσε. Ήταν ένοχος, τουλάχιστον, για κακογουστιά: η οικονομική ανάλυση μπορεί να περιμένει μέχρι να καταμετρηθούν οι νεκροί. Επισημαίνει το νεοφιλελεύθερο σημείο, όπως ακριβώς και οι υπερασπιστές των σκλαβοπάζαρων έκαναν κατά τη διάρκεια των πολέμων της Nike στη δεκαετία του 1990, υποστηρίζοντας ότι το πολύ χαμηλό κόστος της επιχειρηματικής δραστηριότητας στο Μπαγκλαντές έχει βοηθήσει τη χώρα να κερδίσει τις απαραίτητες θέσεις εργασίας στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας – ακόμη και από την Κίνα – και να χτίσει μια βιομηχανία μεταποίησης 18 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αλλά υπάρχει μια διαφορά μεταξύ της αποδοχής ότι οι εργαζόμενοι πληρώνονται μισθούς σκλάβων για να φτιάξουν τα εξαιρετικά φθηνά ρούχα μας – ο κατώτατος μισθός είναι $ 36,50 το μήνα – και της αποδοχή ότι πρέπει να δουλεύουν σε παγίδες θανάτου. Και το κάνουν: σύμφωνα με το Διεθνές Φόρουμ για τα δικαιώματα των εργαζομένων, μια ομάδα υπεράσπισης στην Ουάσιγκτον, περισσότεροι από 1.000 εργαζόμενοι στην υφαντουργία του Μπαγκλαντές έχασαν τη ζωή τους σε πυρκαγιές και άλλες καταστροφές.

Ακόμα και ο Yglesias υπαναχώρησε αργότερα, τονίζοντας ότι υπάρχουν βασικές βελτιώσεις που μπορούν να γίνουν στα πρότυπα εργασίας στο Μπαγκλαντές που θα μπορούσαν να σημάνουν τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Και οι βελτιώσεις αυτές δεν θα πρέπει να αυξήσουν σημαντικά το κόστος των ρούχων που κατασκευάζονται στο Μπαγκλαντές – κάτι που είναι καλό, δεδομένου του εθισμού μας στη φθηνή και ευμετάβλητη μόδα. «Με ενοχλεί, αλλά πολλοί πωλητές λιανικής προμηθεύονται τα ρούχα τους από αυτά τα μέρη και δεν μπορώ να δω πώς μπορώ να αλλάξω κάτι» είπε μια 21χρονη φοιτήτρια, που κρατούσε μια καφέ χάρτινη σακούλα της Primark την ημέρα που κατέρρευσε το κτίριο στην Σαβάρ. «Θα πρέπει σίγουρα να βελτιωθεί η κατάσταση, αλλά εξακολουθώ να ψωνίζω από εδώ. Είναι τόσο φθηνά».

Οι διεθνείς έμποροι λιανικής πώλησης μπορούν να κάνουν περισσότερα για να υποστηρίξουν ασφαλέστερα πρότυπα στα κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια που κατασκευάζουν τα προϊόντα τους, στο Μπαγκλαντές και αλλού. Οι πελάτες μπορούν να κάνουν το καθήκον τους πιέζοντας κάπως τις αγαπημένες τους μάρκες, αν και αυτό θα απαιτήσει να επαναξιολογήσουμε το κόστος μιας ζωής, σε σχέση με το κόστος για ένα μπλουζάκι.

time.com